Waar ik al jaren mee loop te worstelen, is nu een feit. Erik en ik gaan uit elkaar. 26 jaar samen geweest waarvan 25 getrouwd, drie prachtige kinderen. Voor de buitenwereld het ideale stel. Voor de kinderen een hecht stel ouders.
De kinderen… ik stel voor om het nog even stil te houden. Nog een paar maanden tot de zomervakantie, en vooral de twee jongsten doen het niet zo best. Zitten blijven is voor Jens, de middelste, al niet meer te vermijden. Bob, de jongste, kan nog met de hakken over de sloot. Erik gaat akkoord.
‘Mama en ik gaan scheiden’
Maar ik hou het nog geen twee weken vol. Het lijkt of ik er letterlijk onder gebukt ga, ik betrap me er regelmatig op dat ik voorovergebogen door het huis sluip, op mijn woorden let, geforceerd normaal doe tegen Erik. Ik kan het niet.
’s Avonds lig ik huilend naast Erik in bed. We hebben geen ruimte voor een logeerbed. Ik vind het bizar dat hij nog geregeld probeert me aan te raken. Het is misschien zijn manier om het te verwerken, hij heeft nog behoefte aan wat geborgenheid van mij. Ik kan hem niet meer tegemoet komen.
Het komt de sfeer ook niet bepaald ten goede. We roepen de jongens bij elkaar, zeggen dat we ze iets moeten vertellen. Erik is zijn ontactvolle zelf als hij begint met: ‘We zeggen het maar gewoon, mama en ik gaan scheiden’. Plompverloren, zonder inleiding. Jens kijkt verslagen, Bob is eerst vol ongeloof en begint dan onbedaarlijk te huilen. Frank begraaft zijn gezicht in zijn handen en sluit zich af. Ik sla mijn armen om ze heen, probeer ze alle drie tegelijk te troosten. Erik staat er als een generaal bij, armen over elkaar heen geslagen. ‘Ik zal je eerlijk zeggen,scheiden is mijn grootste nederlaag’, bast hij.
IJzige tornado
De dagen erna woedt er een ijzige tornado door het huis. Een wirwar van boosheid, verdriet en ongeloof. Ik praat met alle drie apart, met ze samen. Leg uit dat we ons best hebben gedaan, dat we het besluit om te gaan scheiden niet zomaar hebben genomen. Ik zal het nog vaak moeten herhalen…
Erik reageert zich af op de kinderen. Zo oneerlijk… Hij vindt dat ze zich moeten herpakken, naar school moeten, hun dagelijkse routine moeten vervolgen. Hij vindt het maar raar dat ze ’s avonds vrolijk met vrienden zitten te skypen en ’s morgens snikkend aan het ontbijt zitten. Aanstellerig gedrag vindt hij het. Ik vraag me af met wie ik in hemelsnaam getrouwd ben geweest.
Allesverslindende leegte
Na een paar weken hou ik het niet langer uit. De spanningen tussen Erik en mij lopen in razend tempo op. Onze manier van omgaan met de kinderen is zo anders… We waren het er al over eens dat ik zou verhuizen, en inmiddels heb ik een huis gevonden, in de stad waar de kinderen naar school gaan. Erik blijft in ons huis op het platteland wonen. In een mum van tijd heb ik meubels gekocht op Marktplaats, een boedelbak geregeld, vrienden gemobiliseerd. Twee weken later ben ik verhuisd.
Alleen de kinderen zullen nog moeten wachten, de internet-aansluiting laat nog een paar weken op zich wachten. En zonder internet kunnen ze niet eens huiswerk maken.
Het worden de twee langste weken van mijn leven. Nooit geweten dat die leegte in me zo allesverslindend kon zijn. Ik begraaf me in mijn werk en rijd ’s avonds naar Erik om nog als gezin aan tafel te zitten. Dat uurtje per dag, daar doe ik het voor. Maar zodra ik weer in de auto zit, vouwt dat zwarte gat zich weer om me heen.
Eline is vorig jaar na een relatie van 25 jaar gescheiden. Ze heeft een eigen bedrijfje als tekstschrijver en redacteur. De twee jongste kinderen, Jens (16) en Bob (15), wonen bij haar. De oudste, Frank, (18) woont bij Erik, haar ex.
REAGEER OP DEZE BLOG