Betrapt: uit volle borst!
Scheiden kan -simpel gezegd- voelen als die ellendige liefdesverdriet uit je pubertijd. Alleen heb je nu ook te maken met grote mensen problemen zoals geld, huis en omgangsregelingen als er kinderen zijn. Maar het gevoel van liefdesverdriet is er zeker ook, al heet het nu scheidingsrouw. Je compleet ellendig voelen, waardeloos, lamlendig en je tranen vloeien in overvloed.
In mijn groene puberkamer pakte ik bij liefdesverdriet en ook op vele andere momenten geregeld iets wat leek op een microfoon en dan ging mijn deur dicht, op slot kon niet want dat mocht niet van mijn ouders! Ik zette de platenspeler aan en pakte mijn lievelingsliedje van (de B kant) van Donna Summer. Eindeloos draaide ik dat nummer, een prachtige ballad. Heel hard meezingen alsof je op het podium stond van TopPop en ik werd aangekondigd door Ad Visser. Doodserieus was ik. Niemand mocht mij storen en al zeker niet gillen op de gang dat ik niet kon zingen.
Even in mijn eigen wereld, voor de spiegel staan en die woorden compleet fonetisch mee zingen. Helemaal opgaan in het gevoel van verdriet, tranen, ellende en verlaten zijn. Zingen is fijn en werkt ontspannend en je vergeet alles om je heen.
In mijn eigen huis galmen ook geregeld muziekklanken uit de puberkamers. De meiden draaien veel muziek, het liefst alles door elkaar en zingen daar ook bij. Ze hebben allebei een mooie stem. De jarenlange zanglessen van Babette Labeij zijn ergens goed voor geweest. De buurvrouw van 90 spreekt mij vaak op straat aan dat ze zo blij wordt van die zingende meiden vroeg in ochtend. Ik kan dat alleen maar beamen. Zingen is fijn en luisteren naar mooie zangstemmen van je eigen kroost is een feestje, ook in de vroege morgen.
Ontspanning en de wereld om je heen vergeten en je problemen even wegzingen. Waarom niet? Vandaag heb ik even een ‘off day’, baal van de situatie en weet even niet hoe dit nu weer op te lossen.
Ik doe de gordijnen van de woonkamer dicht op klaarlichte dag. Ik vind mijn lievelingsliedje op You tube: ‘Sometimes like butterflies’, volume keihard en ik grijp naar een kaars als microfoon. Bij het horen van de eerste klanken herken ik het direct. Ik kan de woorden allemaal geheel fonetisch meezingen en weet precies wanneer die uithaal komt. ‘Come on baby set me free’. Ik haal de hoge noot nog met gemak. Als ik in de spiegel kijk, zie ik mezelf en tegelijk ook die pubermeid in de veilige groene Laura Ashleykamer. De woorden van het liedje zijn treffend. Het raakt mij en moet lachen en draai het liedje gewoon nog een keer en nog een keer.
Ik heb niet gehoord dat mijn jongste dochter thuis is gekomen en ze staat opeens in de woonkamer te gillen: “mama, doe normaal!. Je kan niet zingen.” Zo meteen weer terug in de realiteit. Ik schrik en moet vreselijk hard lachen. Ze lacht met mij mee. “Gelukkig heb ik geen vriendin mee naar huis genomen vandaag!” Ik ging er helemaal in op. Hoe heerlijk was dat; ik wil meer.
Dinsdagavond aanstaande maak ik mijn zangdebuut. Babette Labeij geeft ook groepslessen aan 21 jaar en ouder. Ik ga gewoon zingen, waarom niet! Uit volle borst en als het mag heb ik nu alvast een verzoekplaatje. Donna Summer en het zijn van een vrije vlinder.
Ik ben Martine (45 jaar) en ik woon in Amsterdam met mijn twee puberende meiden. Ik ben vijf jaar geleden gescheiden en het voelt als een bevrijding. Het was een verdrietige periode maar het heeft mij uiteindelijk veel gebracht. Het is helaas nog steeds niet makkelijk omdat het contact met de vader van mijn meiden heel moeizaam is.
REAGEER OP DEZE BLOG