In de vakantie plaatsen we ook een paar mooie oude blogs van onze bloggers. Hierbij een mooie van Karijn:
Mijn ex heeft trouwplannen met zijn nieuwe vriendin. Het werd tussen neus en lippen verteld tijdens een gesprek over de kinderen. Nonchalant kwam er ook meteen achteraan “en daarna doen we nog 1 kind”. Het klonk als een dienstmededeling dus ik kwam ook niet verder dan “leuk, moet je doen!”.
Later die dag, toen het bericht echt tot me doordrong, voelde ik het grote verschil tussen hoe onze levens zich inmiddels hebben gevormd. Hij heel snel weer een nieuw lief, samenwonen en volop huisje, boompje, beestje. Ik nog steeds zoekend naar de persoon en relatievorm die mij het best past. Met in de eerste periode na de scheiding vooral veel nood aan ruimte voor mezelf, het verwerken van het verdriet en het opbouwen van mijn eigen leven. Bijna drie jaar later leven we dus in een wereld van verschil.
De man die het huwelijk nooit zag zitten en er zelfs een uitgesproken mening over had, gaat trouwen… Het kan verkeren. Nou goed, hij gaat tegenwoordig ook naar de Toppers en dat vind ik in zijn geval minstens zo vreemd, eigenlijk.
Mensen veranderen en de liefde leidt je naar onbekende plekken denk ik. Dus ik hoop dat de keuzes die ze maken oprecht bij hen passen en dat ze beiden gelukkig zijn en blijven, al is het maar voor de rust van de kinderen. En daarbij ook mijn rust, om eerlijk te zijn 😉
Nu ik dit schrijf zijn we enkele weken verder en ik probeer te achterhalen wat het verder met me doet. En dan moet ik vaststellen dat het me veel minder raakt dan ik ooit verwacht had, dat ik echt niet in hun schoenen had willen staan. Nu niet, maar ook niet in het verleden en dat het gewoon goed is zo. Geen idee wat het met me zal doen de dag dat ze elkaar het ja-woord geven en mijn kinderen vol trouwerij-verhalen thuiskomen.; maar ook dat lijkt me geen wereldschokkend gebeuren meer!
Karijn is bijna 44 jaar, woont in Amsterdam, is moeder van de twee liefste jongetjes ter wereld en alweer 2,5 jaar gescheiden. Ze deelt het ouderschap en blogt maandelijks op nieuwestap.nl. Ze vertelt vandaag over de zorgen over haar kind.
Engel - 22 aug 2016
Die verandering van een ex of personen blijft mij ook intrigeren. Zowel innerlijk als uiterlijk.Wat is dat toch. Betere chemie? invloed? of toch zichzelf niet zijn? Ik snap best dat een andere combinatie en denk/levenswijze beter kan passen maar als je lang naast iemand geleefd hebt en je ziet nu een totaal andere persoon dan vraag ik me ook af was je naast mij poppenkast aan het spelen of nu? Mijn ex is ook van zwarte t shirts met skulls naar witte polo's gegaan en doet nu ook (wel) dingen die voorheen ver van hem af stonden. Tsja, aanschouwen maar vooral loslaten....
Eline Stap - 22 aug 2016
Herkenbaar inderdaad! Je erover verbazen mag, maar het is goed dat je merkt dat het je niet echt raakt. Jullie zijn los van elkaar, en dat is alleen maar goed. Maar die vraag van die poppenkast, die is ook regelmatig bij mij opgekomen... Zou het andersom ook zo zijn? Dat je (en mijn) ex net zo over jou denkt? Je slaat tenslotte allebei een andere richting uit, hervindt jezelf. Of vindt jezelf opnieuw uit. Geen compromissen meer, maar jouw eigen keuzes, 100% van jezelf. Heerlijk, maar natuurlijk wel heel anders dan wanneer je samen keuzes zou maken.
Engel - 22 aug 2016
Toch vind ik dat zo'n enorme uiterlijke verandering iets zegt over " jezelf kwijt raken of jezelf niet zijn " Zeker als je rond de 50 bent. Natuurlijk kan je in je nieuwe leven verfrissende nieuwe ervaringen opdoen en openstaan voor nieuwe dingen. Dat ervaar ik ook maar in de kern en in mijn geval ook qua uiterlijk ben ik mezelf gebleven. Dat is wat ik al jaren was. Past goed en wil zo blijven. Je hoort vaker dat hoe meer mensen veranderen hoe onzekerder ze zijn. Ze spiegelen zich aan het nieuwe maar raken zichzelf kwijt....
Sandra - 25 aug 2016
Ik ben nog niet zo lang gescheiden (nu 3 maanden) en we wonen sinds 5,5 nagaan apart. Binnen twee weken nadat ik verhuisde had hij een nieuwe vriendin een zag ik hem met de week veranderen. Dingen doen die hij in 23 jaar met mij niet deed en waar hij ook een hele sterke mening over had. Kleding, zijn haren verven, vliegvakanties terwijl hij vliegangst heeft, uren samen fietsen, zijn eigen zaak verwaarlozen omdat zijn vriendin niet wil dat hij in het weekend werkt (hij handelt in auto's), en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Is dit de echte versie en heeft hij bij mij 23 jaar toneel gespeeld of speelt hij nu toneel? Een ding weet ik inmiddels wel. Het doet nog steeds veel pijn, maar uit wat ik zie aan gemaaktheid zorgt ervoor dat ik blij ben dat we niet meer getrouwd zijn..
Diamanten staat voor liefde - 26 aug 2016
Scheiden doet pijn omdat de liefde echt is/was. Als het geen pijn doet dan was/is de liefde ook niet echt
Gescheiden Papa - 23 aug 2017
Ik denk dat beide ex-partners "veranderen" , de ene wellicht meer dan de ander. Ook ik ben veranderd na mijn scheiding. En dat zonder bij iemand in te trekken of verliefd te worden. Voor onze trouwerij was het allemaal zo leuk en ongedwongen. Ging het vanzelf en spontaan. Na onze trouwerij vond mijn ex-vrouw dat er bepaalde regels waren, het spontane ging eraf en de wrijvingen kwamen. Ik werd stiller en in mijzelf gekeerd, bang om iets fout te doen (let op: ik pleit mezelf niet vrij, want bij een scheiding hebben beide partijen schuld mijn inziens. Ik speel mijn ex dus niet de zwarte piet toe!) en werd een echte binnenvetter. Toen mijn ex-vrouw ging studeren in de avonduren tbv een carriere switch zijn we elkaar helemaal verloren en als klap op de vuurpijl werd ze verliefd op een andere man. Na mijn scheiding begon ik weer losser te worden, die kerel die van spontane acties houdt voelde ik me weer als voor onze trouwerij. Mijn ex-vrouw heeft toegegeven dat alles na ons trouwen is veranderd, ze vond dat dat hoorde. Niet meer zomaar een nachtje weg etc etc. Het maakt ook allemaal niet meer uit. Het is nu bijna 4 jaar geleden. Moraal van het verhaal? Mijn inziens veranderen beide partijen. Je wil namelijk niet meer zo leven als dat je deed denk ik dan. Het heeft volgens mij niets met een masker op of af te maken. Ook op latere leeftijd leer je bij en hebben omstandigheden invloed op je persoonlijke groei/veranderingen. Jullie hebben het geprobeerd en het is niet gelukt, waarom zou je ex dan niet gelukkig kunnen worden/zijn met iemand anders? Ik neem mijn ex tot op de dag niet kwalijk dat ze verliefd is geworden op een ander. Ik berust me in het feit dat wij op den duur niet gelukkig en oud met elkaar waren geworden. Wat ik haar wel kwalijk neem? Het feit dat ik met (bijna) alles heb ingestemd om de scheiding zo vlekkeloos mogelijk te laten verlopen en zo er voor te zorgen dat onze kinderen zo min mogelijk last van onze sores hadden...en dat ik nu zie dat ze de (hopelijk) soon-to-be-ex-vrouw van haar nieuwe liefde tot de laatste euro kapot wil maken en mijn kinderen, evenals zijn kinderen alsnog een vecht-scheiding meemaken..... Maar dat is weer een ander verhaal ;-)