Terugkijkend naar afgelopen jaar is er zoveel gebeurd. Ik besef soms half niet in welke ratrace ik heb gezeten. Maar ik merk het aan alles. Ik ben op. Kan niets meer hebben, ben zo verschrikkelijk moe. Ik raak maar niet uitgerust en kan soms opzien tegen de dagen. Ik voel me soms erg alleen, soms onbegrepen en soms zo niet goed genoeg. Heb vaak het gevoel dat ik op alle fronten tekort schiet. Ik heb nergens tijd of plek voor mezelf. Het is op.
Ik heb een vechtscheiding overleefd, heb eindelijk de officiële papieren gekregen. Heb zoveel zorgen en pijn om mijn kind moeten doorstaan. Ben mijn baan bijna kwijtgeraakt door al het gedoe, ben ingestort van alle stress. Een familielid blijkt ongeneeslijk ziek. Ik heb er opeens een familie bij. Een vriend en drie bonuskinderen. Maar heb daar ook een zeer labiele, rancuneuze ex bij cadeau gekregen. Mijn eigen ex is totaal niet voor rede vatbaar. Ik heb mijn geliefde huis moeten verkopen en ben in zeer korte tijd verhuisd. Heb afscheid moeten nemen van mijn vertrouwde, gezellige buurt en moet wennen aan de afstandelijke buurt waar ik terecht ben gekomen. Ik ben gaan samenwonen. Heb zoveel dingen moeten regelen, weer moeten wennen aan het gebruik van mijn eigen naam. Moet accepteren dat ik niet hetzelfde heet als mijn kind en dat ik hem zo vaak zo lang moet missen. Zijn eerste verjaardag die hij zonder mij vierde. En hoeveel verdriet ik daarvan heb gehad. Zijn tand die eruit ging en ik was er niet bij. Mijn kind leeft in twee werelden en in die ene wereld weet ik niet wat er met hem gebeurd. Ik heb veel mensen verloren. Of ze konden niet omgaan met de scheiding. Of ze konden niet omgaan met mijn nieuwe gezinssituatie.
En het jaar eindigt met uitputting, heel veel verdriet. Machteloosheid, eenzaamheid. Mezelf kwijt zijn. En geen idee hebben waar ik mezelf weer zou kunnen vinden. Nee, terugkijken is niet fijn. Is heel, heel erg moeilijk.
Maar ik ben er nog. Ik doe wat ik moet doen. Zorg voor mijn zoon, mijn vriend, zijn kinderen, mijn hond. Ik doe mijn werk. Weliswaar niet meer voor 200%, maar voor 99% echt nog wel. En ik hou me vast aan de gedachte dat mensen komen en gaan en er heus weer mensen zullen komen.
Nadia: Ik ben 40 jaar en heb een zoon van 5 en een jonge hond. Mijn man wil een scheiding en ik heb geen idee hoe de toekomst eruit gaat zien.
Eline - 10 feb 2017
Nadia, het is ook ontzettend heftig om dat allemaal in één jaar te verwerken. Je hebt geen tijd gehad om tot jezelf te komen, geen tijd om tot rust te komen. Geen tijd om je verdriet te verwerken, het afscheid een plekje te geven, te wennen aan het alleen zijn, aan een nieuwe relatie en een nieuw huis. Ik hoop dat je de rust kunt vinden om even pas op de plaats te maken en misschien wel met iemand te gaan praten. Want dit is te veel voor een mens om in één jaar op te kauwen. Als ik naar mezelf kijk: drie jaar geleden gescheiden, drie keer verhuisd... dat is al voldoende om uitgeput van achterover te zakken. Een nieuwe relatie met kinderen erbij is heftig, ook al zul je heel veel steun en liefde nu krijgen. Dat is natuurlijk erg fijn. Maar waar blijft de ruimte voor jezelf? Die moeheid is er niet voor niets. Je lichaam geeft je grenzen aan. Praat eens met je huisarts, al is het maar om even je hart te luchten. Het helpt. Echt.
Jennyfer Obispo - 10 feb 2017
Nadia, Wat heftig klinkt dat allemaal. Ik heb met mijn huisarts gepraat en ben nu bezig met een cursus Mindfullnes. Ik doe in 8 etapes oefeningen en meditatie om de pijn te verwerken en alles een plek te even. Mijn huisarts houdt de huiswerk bij die ik daarbij doe. Ik kan het je echt aanbevelen. Heel veel sterkte, liefde, geluk en rust toegewenst.
Dick - 11 feb 2017
Heftig! Neem de tijd en relativeer zodra het weer kan! Er komen weer leuke dingen op je pad. Ik wilde destijds weg.....wilde weer gelukkig worden na jaren pffff. Ook ik heb ook een vechtscheiding overleefd omdat mijn ex anderen ideeën had. Ik lees veel over de ellendes die achter het scheiden schuil gaat. Mindfulnes is een hele mooie stap om weer evenwicht te vinden. Wat was ze boos..."ik sloop en plunder je, val dood en krijg het aan je hart". Erg hé en daar deel je meer dan 28 jaar mee. Werk weer aan je eigen geluk en laat je niet uit balans brengen! Heel veel sterkte, maar veel meer succes en op weg naar een mooie toekomst.
Monique - 18 sep 2017
Januari 2017 besloot mijn ex er mee te stoppen we hadden in juli net weer besloten om ons huwelijk nog een kans te geven. 5 weken lang heb ik in mijn 1tje in ons nieuwe huis zitten ploeterent. Allesley zelf behangen, geschuurd, geverfd en toen er er zaten kon ik oprotten met de kids. Uiteindelijk kon ik in het huis blijven....beslist door de hulpinstanties....mijn geluk. Zijn nu 8 maand verder en voel me net als jou..... helemaal op.....nergens zin meer in.....het lichaam wil niet meer