Kinderen en scheiden. Een veelbesproken, onderzocht en bediscussieerd onderwerp. Studies en resultaten over de effecten van een echtscheiding vliegen je om de oren, maar als het puntje bij paaltje komt heb je er geen bal aan. De trein die echtscheiding heet is op een gegeven moment van het station vertrokken en dendert gewoon door. Single papa’s en mama’s zetten hun beste beentje voor om hun kroost zonder al te veel kleerscheuren door deze fase van hun leven (en die van henzelf) heen te loodsen maar wat de resultaten zullen zijn van deze ongeëvenaarde inspanningen, daar kunnen we in het hier en nu alleen maar naar gissen.
Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar mijn observaties over de effecten van de scheiding op mijn kinderen hangen af van de bril die ik verkies op te zetten. Op de dagen, weken dat alles van een leien dakje loopt meen ik dat het allemaal reuze meevalt en dat de schade zich, gechargeerd, beperkt tot een paar praktische ongemakken. Met een iets minder roze bril op mijn neus en tussen de regels door luisterend naar hetgeen ze vertellen, besef ik terdege dat de uiteindelijke schade van een scheiding weinig van doen heeft met praktische zaken. Het vanzelfsprekende is niet langer meer vanzelfsprekend. En mijn brilletje, die is altijd gekleurd. Het vrijwel onmogelijk om als ouder geheel objectief naar je kinderen te kijken.
Soms lijkt het wel of we er immuun voor zijn worden. Aangezien er jaarlijks zoveel stellen scheiden, enorm veel kinderen opgroeien in een 1oudergezin en later in een samengesteld gezin zou je bijna vergeten dat het geen ‘business as usual’ is. Geen kwestie van shit happens en that’s life. Een scheiding laat zijn sporen na. Niet alleen bij jezelf maar ook bij je kinderen.
Welke sporen? Dat zullen we pas weten over een jaar of 10, 15. Als ze op volwassen leeftijd ons komen vertellen hoe ze het allemaal daadwerkelijk hebben ervaren. En dat we niet alles in eigen hand hebben is een open deurtje. Het karakter van het kind, de verstandhouding die je met elkaar als co-ouders weet op te bouwen in de jaren na de breuk, dat alles zal medebepalend zijn voor de mate van de schade die onze kinderen hebben opgelopen. En in de tussentijd? Keeping our fingers crossed.
Olivia blogt over haar leven tijdens haar echtscheiding. Ze is 44 jaar, heeft 3 puberkinderen en is ruim 3 jaar geleden in een scheiding beland waar ze nog steeds mee worstelt.
REAGEER OP DEZE BLOG