Nu het einde van het jaar in zicht is kan ik wederom terugkijken op een bewogen jaar. Niet zo zeer qua ontwikkelingen op het scheidingsfront, want daar moet het kennelijk toch eerst echt 2015 voor worden, maar wel qua persoonlijke ontwikkeling. Vreemd toch. Ook al denk je dat je het allemaal wel weet, je volledig bent uitgekristalliseerd op je 44e, dat er toch nog zoveel groei mogelijk is. Prettig ook om te merken dat ondanks dat ik extra belegen in plaats van jong belegen, er nog zoveel te leren valt.
Begin dit jaar hoopte ik nog op een snelle afronding, een coöperatieve ex. Was ik nog zoek naar goedkeuring, een positief geluid(je), medewerking, inzicht, het gevoel dat er onder dit alles toch een lichtpuntje aan het einde van de tunnel moest zijn. Het enige dat ik moest doen was nog beter mijn best. Dan zou X vast gaan begrijpen dat we op deze manier geen goede co-ouders voor onze kinderen konden zijn. Als me dat lukte, dan kwam alles goed. Met hen, met mij. Ergens in het najaar moest ik wederom erkennen dat ook deze energie verspilde moeite was geweest. En toch voelde ik me sterker en rustiger dan ooit.
Want lichtpuntjes zijn er zeker. Ik hoef alleen maar naar mijn drie prachtige, lieve, levenslustige en sterke kinderen te kijken om te glimmen van trots. Ze hebben mij laten zien dat je maar beter kunt accepteren wat er op je pad komt. Dat mensen nou eenmaal niet veranderen, wat je ook doet, probeert of zegt met je goede bedoelingen. Dat je jezelf het meeste helpt erin te berusten. Verder te gaan met het leven, moet genieten van wat je allemaal wel ten deel valt. En dat doe ik met volle teugen!
Het meest bijzondere is dat ik er niet eens mijn best voor heb gedaan. Het is onderweg ergens gewoon gebeurd. Zomaar, op een dag ergens in het najaar viel me in dat ik X en zijn ‘goedkeuring of medewerking’ niet meer nodig had. Ik merkte dat ik er ook niet meer op zat te wachten. Alles wat ik had nagestreefd deed er niet meer toe. Mijn leven is prima zoals het is. Anders maar niet incompleet. Niet ideaal maar wel echt. De kinderen en ik hebben het leuker en gezelliger dan ooit met elkaar. Ze omarmen me letterlijk en figuurlijk, net als ik hen. En dat is wonderlijk mooi.
Het kost je een paar jaar van je leven, maar dan heb je ook wat. Laat het een troost voor je zijn in deze donkere dagen. Ooit wordt het weer licht.
Olivia blogt over haar leven tijdens haar echtscheiding. Ze is 44 jaar, heeft 3 puberkinderen en is ruim 3 jaar geleden in een scheiding beland waar ze nog steeds mee worstelt.
Glenda - 5 jan 2015
Beste Olivia, Ik wil je bedanken voor je blogs. Ik heb er veel steun aan gehad dat ik niet de enige ben in mijn situatie. Ik mag eindelijk na twee jaar zeggen dat ik een "Vrij Vrouw" ben. Voor de deur van de rechtbank toch nog met elkaar om tafel. En nee, het ligt niet aan hem dat we eruit zijn maar het is wel zo. Ik had gedacht dat ik enorm moest huilen om het gemis maar nee ik had geen tranen meer voor hem ik was opgelucht. Het is eindelijk achter de rug. Ik heb een enorm rotjaar áchter de rug; vader overleden, het zelfgebouwde droomhuis verkocht, verhuist en het verdriet van de kinderen. Toch waren er ook voor mij lichtpuntjes. Ik denk dan ook maar zo, het kan alleen maar beter worden. Ik ben dan ook blij met 2015 en kijk uit naar m'n nieuwe avonturen. Ook ik heb veel geleerd en inderdaad prachtig dat wij als fijne kazen door onze rijping er zo uitkomen. Ik wil je nogmaals bedanken, Geniet van je fijne kinderen en alle kleine en grote dingen die op je pad komen. Liefs, Glenda