Layla en Youssef waren twaalf jaar getrouwd toen ze besloten uit elkaar te gaan. Ze hadden elkaar leren kennen tijdens hun studietijd in Utrecht. Beiden van Marokkaanse afkomst, beiden met ouders die in de jaren ’70 naar Nederland kwamen.
Hun huwelijk begon vol liefde en hoop. Maar naarmate de jaren voorbijgingen, groeiden de verschillen tussen hen. Layla werkte in het onderwijs, Youssef had een eigen klusbedrijf. Beiden druk met werk, het gezin, en met de verwachtingen van hun families.
Inhoud blog
“Je geeft niet zomaar op”
Toen Layla voorzichtig tegen haar moeder zei dat ze dacht aan scheiden, was de reactie hard en emotioneel.
“Scheiden? Nee, dat doe je niet zomaar. Wat zullen de mensen zeggen?”
Voor haar moeder, die altijd geloofde in samen doorzetten, voelde het als falen.
En ook Youssef kreeg vanuit zijn familie het verwijt dat hij zijn gezin “opgaf”. De spanning tussen de twee families liep op. Ieder probeerde zich ermee te bemoeien — uit zorg, maar ook uit trots.
Layla voelde zich verscheurd: ze hield van haar ouders, maar kon niet meer verder in een huwelijk dat haar leeg trok. Ze wilde rust — voor zichzelf én voor hun twee kinderen, Amina (8) en Sami (5).
De dubbele scheiding: Nederlands en islamitisch
Toen het besluit eenmaal viel, bleek dat de scheiding niet één maar twee stappen kende.
De Nederlandse scheiding verliep via de rechtbank, met hulp van een mediator.
Maar in de ogen van hun geloof waren ze nog steeds man en vrouw, omdat hun nikah — het islamitische huwelijk — nog niet was ontbonden.
Youssef vond het belangrijk dat ook de imam hun scheiding erkende. Layla twijfelde: ze wilde vooral rust en was bang voor het oordeel van de moskee. Uiteindelijk vroegen ze een imam om begeleiding, die hen uitlegde dat ook binnen de islam respectvolle scheiding mogelijk is, mits beide partijen eerlijk en zorgvuldig handelen.
“De islam verbiedt scheiden niet,” zei de imam, “maar vraagt dat het met rechtvaardigheid en respect gebeurt.”
Voor Layla voelde dat als een opluchting. Ze kon trouw blijven aan haar geloof, én aan haar gevoel.
Scheiden binnen de Marokkaanse gemeenschap: meer dan een privézaak
Het verhaal van Layla en Youssef is herkenbaar voor veel Marokkaans-Nederlandse stellen.
Binnen de Marokkaanse gemeenschap wordt scheiden vaak niet alleen gezien als een persoonlijke beslissing, maar als iets dat het hele netwerk raakt — ouders, broers, zussen en soms zelfs de bredere gemeenschap.
De onderlinge verbondenheid is groot, wat steunend kan zijn, maar ook beklemmend.
De angst voor roddel en afwijzing (“wat zullen de mensen zeggen?”) weegt zwaar.
Vooral vrouwen voelen soms druk om te blijven, ook als het huwelijk niet goed is.
Daarbij spelen religie en eergevoel een rol, maar ook de loyaliteit naar de familie in Marokko, waar een scheiding nog sterker wordt gestigmatiseerd.
Twee rechtssystemen, twee werkelijkheden
Een ander punt dat vaak verwarring schept, is het verschil tussen de Nederlandse wetgeving en het islamitische recht.
In Nederland is de scheiding officieel zodra de rechtbank deze heeft uitgesproken en ingeschreven in de Registers van de Burgerlijke Stand.
Maar in de religieuze beleving kan een stel nog steeds “getrouwd” zijn zolang de nikah niet is beëindigd.
Sommige stellen laten daarom hun scheiding bekrachtigen door een imam of religieuze autoriteit, zodat ook binnen de gemeenschap duidelijk is dat het huwelijk voorbij is.
Dat geeft rust — ook richting de familie, die religieuze erkenning belangrijk vindt.
Toch is het goed te beseffen: ook zonder religieuze scheiding is iemand in Nederland juridisch gezien volledig gescheiden.
Het is aan ieder persoonlijk of men daarnaast ook een islamitische echtscheiding wil aanvragen.
En de kinderen?
Bij Layla en Youssef was het belangrijkste punt: de kinderen.
Ze wilden voorkomen dat Amina en Sami klem zouden komen te zitten tussen twee families.
Maar dat bleek niet makkelijk. Layla’s familie vond dat de kinderen vooral bij haar moesten zijn; Youssef’s familie wilde dat hij “zijn recht als vader” kreeg.
De culturele opvattingen over opvoeding en zorgverdeling verschillen vaak van de Nederlandse standaard van “gelijkwaardig ouderschap”.
Toch leerden Layla en Youssef stap voor stap dat ze elkaar nodig hadden om hun kinderen veilig door de scheiding te begeleiden.
Ze spraken onder andere af om niet negatief over elkaar te praten waar de kinderen bij waren — en dat maakte verschil.
“We hoeven geen geliefden te zijn,” zei Layla, “maar we blijven samen ouders.”
Tussen traditie en toekomst
Steeds meer Marokkaans-Nederlandse stellen maken bewust de keuze om op een respectvolle manier uit elkaar te gaan.
Ze willen trouw blijven aan hun geloof en cultuur, maar ook aan hun eigen welzijn en dat van hun kinderen.
Dat vraagt moed — en begrip, van binnen én van buiten de gemeenschap.
Een scheiding is geen schande.
Het is soms juist een daad van zorg, eerlijkheid en verantwoordelijkheid.
Zoals Layla het zegt:
“Ik heb niet gekozen om mijn gezin te breken.
Ik heb gekozen om mezelf weer te vinden — zodat ik een betere moeder kan zijn.”
REAGEER OP DEZE BLOG