Scheiden, gedicht van Femke

Scheiden: iedereen ervaart het weer anders; voor de één een opluchting en bevrijding, voor de ander een groot verdriet, verlies en (rouw)proces.

Dit is zoals is het ervaren heb.

 

Gedicht Scheiden

 

Lange tijd heb ik gewikt en gewogen.

Of ik mijn gezin wel op moest geven.

Maar na de zoveelste tranen die ik zelf moest drogen.

Voelde ik.. zo wil ik de resterende tijd van mijn leven niet leven.

 

De sprong in het diepe was er één van veel onzekerheid en angst.

Geen idee wat me te wachten stond.

En daarvoor was ik misschien nog wel het bangst.

Hoewel ik ook een gevoel van ‘dat kan ik’ in mezelf vond.

 

Stap voor stap heb ik de dingen gedaan die op dat moment voor mij goed voelde.

Met alle emoties die ik gewoon binnen liet komen.

Omdat ik wist dat deze ergens voor doelde.

Zo zag ik steeds minder bos en steeds meer de bomen.

 

Scheiden is een heel (rouw) proces, waar je je geen idee van kunt maken.

Totdat je er zelf (met je kinderen) deel van uitmaakt.

En je echt niet meer uit de boze droom kan ontwaken.

Iets wat je hart je leven lang raakt.

 

Maar zeker ook kom je sterker uit de strijd.

Het besef dat je maar één leven hebt gekregen.

Dat je het hebt verdiend: jouw tijd!

Zodat je weer gelukkig en tevreden verder kan met het opnieuw

inrichten van je leven.

“Femke”