Vanaf dag een is mijn contact met de ex vreemd. Ik had al meer dan een half jaar een relatie met mijn partner en ik had zijn kinderen en de ex nog niet ontmoet. Om zijn kinderen te mogen ontmoeten, zou ik eerst een handje moeten geven aan de ex. Prima afspraak en aan mij de eer om het handje te komen geven. Al die maanden wist ik dus van het bestaan van de ex, maar zij nog niet van mij. Al maanden had ik me een voorstelling gemaakt van deze ontmoeting en ook had ik proberen in te schatten wat er na zou gaan gebeuren. Voor haar kwam ik als een verrassing en zij werd opeens met mij geconfronteerd. Het handje werd gegeven, mijn naam werd gezegd… en toen. Ja, niets.
Ik weet niet wat ik had verwacht. Heus niet dat de ex me met open armen zou ontvangen, maar niets, nee, dat niet. Ik had een bepaalde nieuwsgierigheid verwacht. Misschien ook wel niet. Ik had gedacht dat ze me zou gaan uithoren. Mij moeilijke vragen zou stellen. Situaties zou schetsen en zou vragen hoe ik zou gaan reageren. Boos. Verdrietig. Afspraken maken. Regels stellen. Nee. Gewoon niets. Ze probeerde me te negeren. Wat je niet ziet, dat is er niet. Het leidde tot rare situaties. Toen ze op een gegeven moment hulp vroeg aan mijn partner bij een contractkeuze, kwam ik erbij zitten. Mijn partner zat in het midden op de bank, ik aan de ene kant en zij aan de andere kant. Verleden, heden, toekomst. Het was ongemakkelijk. En is daarna nooit meer voorgekomen.
En toen begon de boycot. Rare verhalen over mij kreeg ik terug via de kinderen. Dat ik lelijk was en er oud uit zag. En dat ik helemaal niet slim was. Dat ik in ieder geval zeker niet de moeder zou worden en haar plek niet mocht inpikken. De kinderen hadden iedere keer weer een nieuw verhaal, over mij. Misschien dacht ze dat ik wel weer zou vertrekken. Dat ik geen blijvertje was. Misschien hoopte ze dit wel. Misschien verwachtte ze zelfs wel dat mijn partner naar haar terug zou gaan, terug naar de oude situatie, zoals het hoort, zoals het bedoeld was. Ik weet het niet. De kinderen vonden dit soms wel lastig. Wilde het opnemen voor hun moeder. Gingen me ook boycotten en deden hun moeder na. Maar tegelijkertijd wilde ze ook hun vader plezieren, hem na doen en het leuk hebben met mij. Ik gaf de kinderen mee dat ik de plek van de moeder niet wilde innemen en vroeg ze om zelf na te denken over wat ze van mij vonden. Dat was genoeg om verder te kunnen. We zijn nu jaren verder.
Kinderen zijn verbinders. Ze willen het liefst iedereen gezellig samen op de bank. Die willen me hun kamer laten zien, hun nieuwe fiets. Hun nieuwe huisdier laten ontmoeten. Kinderen willen samen, die houden niet van apart en gescheiden. En hoe moeilijk ook, we worstelen en we doen ons best. Ik doe mijn best. Zij ook! Ik ga mee naar binnen, ze houdt de deur voor me open, ik loop door naar de slaapkamers, zie waar mijn partner eerst sliep met haar, waar de foto van hun kinderen nog in de slaapkamer hangt, als een soort verwijzing naar hoe het was. Ik voel me de indringer. Ik kom op plaatsen waar ik eigenlijk helemaal niet wil zijn, in een wereld die niet de mijne is. Het is nog steeds een rare situatie. Ik ben nu ook onderdeel. In haar huis voel ik me als een zijwiel, niet op mijn plaats. Ik wil hier niet zijn. In ons huis wil zij liever ook niet zijn, dat voel ik, met een zucht staat ze weer buiten, is de auto weer gestart en weg. We delen nu een stukje van onze werelden. Zo goed en kwaad als het kan, vanuit onze eigen frustratie, en tegelijkertijd ook vanuit wat goed is voor de kinderen.
Ik ben Tessa, sinds bijna 10 jaar stiefmoeder van de kinderen van mijn partner die om het weekend ook bij ons wonen. Het zijn leuke jongens en het brengt veel gezelligheid, maar het is ook nog steeds wel een beetje een zoektocht naar mijn rol in het geheel.
Vind je deze blog waardevol? Doe ons een plezier en deel hem op social media.
Papa - 4 jan 2019
Is het echt zo goed voor de kinderen dat hun moeder verplicht jou moet leren kennen , verplicht naar binnen moet , op de bank zitten met jouw nieuwe vriend, de moeder van hun kinderen en jij ernaast ? Is dat echt een goede situatie voor zowel jou als man als kinderen ? Het komt mij zeer gekunsteld over en ik vraag me af hoe blij jullie zijn met de situatie. De titel van je stuk is : kinderen zijn verblinders . Zijn jullie echt verbonden geraakt met elkaar ? Ik lees eerlijk gezegd een zee kunstmatige situatie met alleen maar verliezers. Maar ja, ik zal het wel weer allemaal verkeerd zien. Mijn eigen 3 dochters zijn juist blij dat ik geen behoefte heb de snelle nieuwe vriend van hun moeder te ontmoeten , ze zijn blij dat ik niet geforceerd en met tranen in mijn ogen in het niewe huis van hun moeder wil rondlopen. Scheidingen kennen alleen verliezers , ondanks wat vele stiefcoaches en zogeheten experts roepen dat kinderen wel wennen en hoe blij alle samengestelde gezinnen zijn, de realiteit is een totaal andere dan hier gekenschetst wordt.
arian - 4 jan 2019
Ik denk dat alle situaties anders zijn. De ouders zijn anders, de scheiding is anders, de kinderen zijn anders. Dus waar het ene kind zegt geen behoefte te hebben de nieuwe vriend van papa of mama, is de ander juist nieuwsgierig. Zelf ben ik stiefmoeder van drie kinderen. 6, 8 en 10 jaar oud. Mijn vriend heeft zeer goede contacten met zijn ex. En ik ook. We zijn geen vriendinnen, maar praten wel gewoon met elkaar en als er iets is bellen we elkaar ook. In hun ouderschapsplan staat ook beschreven dat de ouders eerst de nieuwe vriend/ vriendin moeten leren kennen voordat ze de kinderen leren kennen. Bij ons liep het net iets anders, we kwamen moeder en kinderen drie weken na onze eerste date tegen... Omdat de relatie toen nog beginnend was er nog niks mee gedaan. Voordeel was wel dat de ex van mijn bestaan wist. En van mijn vriend gehoord dat ze behoorlijk nieuwsgierig was. En dat zelf natuurlijk ook gemerkt op social media. Na een paar maanden heb ik de ex leren kennen. Ik wilde dit zelf ook graag. Ik vond het belangrijk om aan de ex te laten weten dat ik serieus met de kinderen en de relatie omga en niet zomaar even langs kom. De situatie was natuurlijk superongemakkelijk. Vriend met aan de ene kant zijn ex en aan de andere kant zijn nieuwe vriendin. Verschil bij Tessa is dat wij wel geïnteresseerd waren in elkaar en prima gesprek hadden met elkaar. Mijn vriend had ondertussen al verschillende keren vragen gekregen van de kinderen, die waren erg nieuwsgierig. Toen we ongeveer zes maanden een relatie hadden hebben we kennis met elkaar gemaakt. Hartstikke leuk, heel veel vragen van beide kanten en heel veel plezier. Ook ik vond het gek om in het huis van de ex te staan, mee te gaan om de slaapkamers te zien, na de vakantie bij haar te zitten om samen met de kinderen te vertellen hoe de vakantie van ons vieren was. Maar het kan wel. Wij staan er beide relaxt in. De kinderen vertellen aan mij dingen over mama en ze vertellen aan mama dingen over mij. Soms zijn we met zijn allen ergens. Denk hierbij aan koningsdag, afzwemmen, schoolvoorstelling et cetera. En ja, dan voelt het ook gek. Het voelt dan soms ook vreemd dat de dochter mijn hand pakt, in plaats van de hand van haar moeder. Maar twee tellen later staat ze met haar moeder te dansen. Het maakt ze niet zo veel uit. Als zij maar plezier hebben. Het is maar net hoe je er mee omgaat. Ik laat hun moeder in hun waarde en hun moeder laat mij in hun waarde. Ik zal nooit een slecht woord over haar zeggen (waar de kinderen bij zijn en vice versa). @papa, ik snap je in zekere zin dat jouw dochters er niks aan hebben als jij geforceerd met tranen in de ogen door het nieuwe huis van je ex loopt. Je dochters worden dan geconfronteerd met het verdriet van hun vader over de scheiding . Zij hadden het anders gewild en ze zien dan ook dat papa het anders had gewild. Maar als jij vrede kan hebben met de scheiding kom je al een heel eind. Als jij je ex een nieuw gelukkig leven gunt met een nieuwe partner in een nieuw huis en als je oprecht interesse kan tonen in het leven van je ex, dan hoeven de kinderen jouw verdriet niet te zien en dat kan hun al veel verder helpen in het verwerken van de scheiding. Zelf ben ik een kind van gescheiden ouders. Ook ik heb heel veel verdriet van de scheiding gehad, ook al was ik niet zo jong als de kinderen van mijn vriend. Soms denk ik nog steeds, waren ze maar bij elkaar. Maar ik zie ook dat beide nu veel gelukkiger zijn dan voorheen. In het begin verliep het contact tussen mijn ouders erg stroef, voornamelijk omdat mijn vader de scheiding niet heeft kunnen verwerken. Ik heb heel veel verdriet bij hem gezien en dat maakte het voor mij heel erg moeilijk. Als ik het verdriet van mijn vader niet had gezien, was de verwerking voor mij gemakkelijker geweest. Natuurlijk mag het verdriet er zijn, maar het is het verdriet van volwassenen en daar hebben de kinderen niks mee te maken. Mijn ouders kunnen nu weer goed met elkaar overweg. Ze komen niet bij elkaar op visite, maar op verjaardagen hebben ze goede gesprekken en ik wordt er nu nog steeds vrolijk van als zij goed met elkaar op kunnen schieten. Met andere woorden, als je als ouder laat zien dat je, ondanks de scheiding, nog steeds goed met je ex om kunt gaan, dan ben je al een heel eind. Tuurlijk is een scheiding heel erg verdrietig en heb je heel veel verliezers. Maar hetzelfde geldt als je je kinderen een ongelukkige relatie toont.
Papa - 4 jan 2019
Mooie woorden Arian , en ik ben blij dat de situatie tussen jou en de ex van je vriendin goed verloopt. Natuurlijk is dat ook een idealere situatie dan wat er bij mij gebeurt en ik zou het misschien ook graag anders gezien hebben, maar er kan dusdanig veel gebeurd zijn tussen 2 ex partners dat er daarna geen goed contact meer mogelijk is . Hoe triest en verdrietig dat voor de kinderen ook is . Want kinderen zullen er zeker beter mee kunnen dealen als hun vader en moeder vriendschappelijk met elkaar omgaan , ben ik echt met je eens . Maar , en ik val in herhaling, soms gebeuren er enorme heftig dingen na een scheiding dat er echt geen normaal contact meer mogelijk is . Hoe de moeder van onze dochters zich tegenover mij heeft gedragen kan ik niet meer vergeten, sorry, ik ben een hele trotse vader , hou ontzettend veel van mijn dochters en zou ze elke dag bij me willen hebben . Helaas heeft mijn ex daar anders over gedacht met alle gevolgen vandien. Mijn ex vrouw is nu aan haar 3e gezin begonnen . Op haar 18e zwanger geworden van een andere partner , daar een dochter mee gekregen, na 4 jaar weg gegaan van haar partner met jonge dochter, binnen half jaar mij ontmoet , samen hebben we bijna 14 jaar samengewoond en getrouwd geweest , 4 kinderen gekregen waarvan 1 doodgeboren dochtertje :( en ineens wil ze scheiden. Binnen 5 maanden weer nieuwe vriend die meteen ging samenwonen, totaal tegen de zin van onze kinderen in. Reactie ex : onze kinderen bepalen niet mijn geluk, ze wennen maar en anders gaan ze maar bij jou wonen . Allemaal dat soort rare opmerkingen , misschien dat andere mannen daar goed mee kunnen omgaan, ik dus niet . Door deze gebeurtenissen en andere zaken die ik hiermee liever niet openlijk bespreek is de band tussen mijn ex en mij totaal geruïneerd en heb ik voor mezelf en mijn eigen leven moeten kiezen. Hoe pijnlijk ook voor mijn dochters, ze hebben meer aan een vader die keihard zijn best doet voor zijn kinderen dan een vader die constant op zijn tenen moet lopen en tegen zijn zin in het huis van zijn haastige ex te moeten betreden .
justme - 4 jan 2019
Elke situatie is anders en ik kan me helaas in papa zijn situatie inleven,ik ging typen en besefte me dat ik alweer een heel stuk geschreven had hoe het hier aan toe gaat.ik heb het allemaal gewist omdat ik helemaal geen zin hebt om het allemaal te vertellen....Papa, ik denk dat jouw situatie erg met de mijne over een komt en het siert je enorm dat je voor je kids staat en je best voor ze doet!
Papa - 5 jan 2019
Justme, Thanks voor je mentale steun. En elke scheiding en situatie is ook heel anders . De stiefmoeder die deze blog heeft geschreven geeft aan dat ze al een half jaar aan het daten was met haar vriend terwijl zijn ex vrouw en kinderen van niets wisten, dan worden ze aan elkaar voorgesteld en is ze verbaasd dat er geen nieuwsgierigheid is van de kant van de moeder van de kinderen van haar ex ? Snapt deze stiefmoeder niet ( die waarschijnlijk zelf geen zwangerschappen heeft meegemaakt ) dat de moeder van de kinderen van haar vriend een hele andere band heeft met deze kinderen ? De stiefmoeder geeft zelfs aan dat de kinderen slechts om het weekend komen logeren . En dat ze er grote problemen mee heeft dat de echte moeder negatieve dingen over de stiefmoeder zegt . Mag ik ff heel heel bot zijn ? Dan moet je geen relatie beginnen met een vader van kinderen , want dan weet je dat je in een situatie terecht kan komen met een verdrietige ex en veel emoties. Heel heel heel bot gezegd heb ik geen medelijden met stiefvaders of stiefmoeders want je kiest er zelf voor om in ongemakkelijke situaties te komen . En je BENT niet de moeder of vader dus er KOMT geen bloedband met de kinderen van je nieuwe vriend of vriendin . Accepteer dat of ga uit de relatie. Er zijn maar weinig scheidingen waarbij beide partners op een rustige vriendelijke manier uit elkaar gaan , vaak is er een enorme strijd aan vooraf gegaan, relatie therapie, vreemdgaan, depressies etc etc ..... dus als je persee een relatie aan wil gaan met een man of vrouw die al kinderen van een ander heeft ? Eigen keuze , deal ermee dat je nooit helemaal geaccepteerd zal worden door de ex partner . Niet achteraf gaan mieren en zeuren dat de ex partner van je nieuwe vriend / vriendin je niet wil kennen .
Jan Willem (gastheer) - 5 jan 2019
Elke scheiding is anders, en dat ben ik met iedereen eens. Ikzelf moet niks hebben van de partner van mijn ex. Soms zijn we allemaal aanwezig bij activiteiten, maar op zo`n moment functioneer ik gewoon niet. Waarschijnlijk heeft dat te maken met hoe/wat de scheiding is verlopen etc. Voormezelf heb ik voorgenomen eerst een relatie af te tasten voor ik haar aan mijn kids voorstel en aan ex. In ons ouderschapsplan staat dat eerst de ex op de hoogte word gebracht van de relatie. Meer als beleefdheid, maarja punt is wel als ik iemand ontmoet en ik ben daar gelukkig mee weet ik niet in hoeverre ik dat moet brengen. Maar dat zien we dan wel. Stiefouders horen erbij, en of je daar mee kan dealen of niet dat verschild dus. Mijn kids zijn gek op hem, en dat vind ik fijn voor ze en ergens ook belangrijk.
Papa - 5 jan 2019
Jan Willem, je geeft al eerlijk aan dat je niets moet hebben van de nieuwe partner van je ex . Waarom wordt er dan zo vaak door stiefouders van uit gegaan dat ze geaccepteerd moeten worden door zowel kinderen als ex partners ? Want zo werkt het gewoon echt niet. Gelukkig voor jouw kinderen dat ze de nieuwe partner van hun moeder WEL accepteren , bij mij is dat NIET het geval en hebben de kinderen al meerdere keren aan hun moeder gezegd dat ze hem niet mogen en niet in huis willen. Als dan een moeder ( of vader ) daar consistent naar weigert te luisteren en zelfs eist van de kinderen dat ze de nieuwe partner lief vinden , dan ben ik van mening dat je de prioriteiten als ouder zijnde verkeerd legt. En wie zegt dat stiefouders erbij horen ? Als je met kinderen praat zien ze dat vaak als een noodzakelijk kwaad, en ik kan het vanuit beide kanten bezien aangezien ik zelf ook 14 jaar stiefvader ben geweest van de andere dochter van mijn ex . Vader van 3 eigen dochters en stiefvader van 1 stiefdochter . En de stiefdochter heeft mij nooit helemaal geaccepteerd, na de scheiding me zelfs nooit meer willen zien . Stiefouders een noodzakelijk kwaad ? Stiefouders horen erbij ? Tja...... zo ken ik er nog wel een paar. Ps, wat er in ouderschapsplannen staat is een wassen neus want geen enkele rechter kan ouders verplichten zich aan een ouderschapsplan te houden . Mag ik vragen aan je hoe lang je gescheiden bent Jan Willem ? En hoe snel na jullie scheiding had je ex vrouw een andere man gevonden ?
Silvia - 5 jan 2019
Ik heb er lang over nagedacht of ik wel wilde reageren op deze blog. Het irriteert me namelijk heel erg: de belerende toon van de nieuwe vrouw. Dat ze niet begrijpt dat de situatie vanaf dag 1 vreemd is. Zoals ze spreekt over het "handje" geven. Dat ze het vreemd vindt dat de ex na de "verrassing" van de eerste ontmoeting zich geconfronteerd voelde. Dat ze verwacht had dat de ex nieuwsgierig naar haar zou zijn, haar zou uithoren of moeilijke vragen zou stellen. Waarom zou de ex dat willen? Deze nieuwe vrouw is van nul betekenis in haar leven. Dan hebben de ex en de man nog iets te regelen, zij ernaast op de bank: verleden, heden en toekomst?? Boycot? Ik snap de ex zo goed. En natuurlijk heb je als ex maar te zorgen dat je zo goed mogelijk probeert ervoor te zorgen dat je kinderen een blijvende goede relatie houden met hun vader en als ze daar zijn, wellicht ook een band krijgen met zijn vriendin. De respectloosheid waarmee ze over de moeder schrijft druipt er voor mij ook af. En als kinderen idd hun kamer willen laten zien, wat ik ook snap, steek je neus dan niet in andere kamers waar je volgens eigen zeggen ook niet wil zijn. Wat begrijp ik de zucht als de ex hun huis verlaat.Pijnlijk tot en met, dit. Wie is hier nu verbonden? Wat ben ik blij dat mijn man zijn vriendin pas kreeg toen de kinderen jong volwassen waren. Zijn: je moet haar ook ontmoeten. Ik dacht het niet. Zij heeft geen zorgtaken voor mijn kinderen. De kinderen onderhouden zelf de band met hun vader en dus ook af en toe met haar. En dat gaat best goed zo.
Papa - 5 jan 2019
Silvia, wat ben ik blij dat een MOEDER eerlijk reageert op de stiefmoeder en dat je het initiatief hebt genomen om toch een opmerking te plaatsen op deze blog. Want ook IK irriteer me mateloos aan de belerende , denigrerende en respectloze toon van de stiefmoeder in deze blog. Ook ik vraag me af waarom nieuwe stiefmoeders / stiefvaders kamers van kinderen bij hun echte moeder / vader zouden willen zien ? Ooit wel eens van privacy en inbreuk daarop gehoord ? Ook IK snap de reactie van de ex die zucht als ze het huis mag verlaten . Dank je voor je reactie Silvia, eindelijk een vrouw die hardop durft te zeggen wat vele verlaten exen denken maar niet durven te zeggen. Ikzelf heb als stiefvader NOOIT de behoefte gehad om de kamer van mijn stiefdochter bij haar echte vader te bewonderen, veels te pijnlijk en opgefokt gedoe zoiets. En ik kan je wel zeggen : ik ga de respectloze nieuwe vriend van mijn ex , de moeder van mijn 4 kinderen , NOOIT uitnodigen in mijn huis , nooit en te nimmer . Ik zal het zelfs nog botter zeggen, ik wens die vent niet eens te ontmoeten , zijn keuze om met mijn ex in zee te gaan , zijn probleem.
Jan Willem (gastheer) - 5 jan 2019
Hoi, Ik ben inmiddels (officieel gezien) 2,5 jaar gescheiden. Nieuwe partner kwam eigenlijk direct om de hoek (lang verhaal/vreemdgaan). Hij was al enigzins in beeld als vader van vriendje van 1 van de kids. Het verschilt per stiefouder/kind hoe dat gaat. Zo ken ik een scheiding waar de stiefkinderen de scheiding moeilijker vinden dan de scheiding van hun "echte" ouders. Wat vervelend dat het in jou situatie anders is, mocht je erover willen praten kan dat ook op het forum, daar vind je meer lotgenoten. Afijn, hoe ouders/stiefouders ermee omgaan is voor iedereen anders, mijn ex hield zich ook niet aan het ouderschapsplan. Dus ja, wat dat betreft ben ik het met je eens..
Papa - 5 jan 2019
Jan Willem , 2,5 jaar gescheiden officieel en de nieuwe partner was er al meteen bij je ex ? Hoe oud waren je kinderen toen je ex wilde scheiden ? En heb jij co-ouderschap of de ouderwetse “om het weekend papa regeling” ? Hoe jonger de kinderen hoe “makkelijker” ze de nieuwe partner accepteren,dus klopt mijn vermoeden dat jouw kinderen jonger dan 6 waren bij de scheiding of zijn jouw kids een uitzondering ? En natuurlijk kunnen er stiefkinderen zijn die de scheiding van hun stiefouders erger vinden dan van hun eigen ouders, maar wees eerlijk : zo vaak zal dat niet het geval zijn , uitzonderingen bevestigen vaak de regel. Een ouderschapsplan is leuk op papier maar er is niemand die de afspraken daarin wettelijk kan na laten komen / afdwingen. Over partner alimentatie en kinder alimentatie wil ik niet eens praten in dit subject. Bedankt voor het aanbod qua praten op het forum, maar ik heb al voldoende gescheiden vrienden en vriendinnen, die kinderen hebben ,waarmee ik veel afspreek en praat . Stiefouders blijft een heel beladen onderwerp , en zoals ik zelf al eerder aangaf ben ik behalve vader ook een stiefpapa 14 jaren geweest . En als er dan toch weer gescheiden wordt ? BAM , je wordt vaak als stiefouder kei en keihard gedumpt door je ex stiefkind. Ook daar zullen wel weer uitzonderingen op zijn, maar over het algemeen is een stiefouder rol een zeer ondankbare taak aangezien je vaak niet voor serieus wordt genomen door de stiefkinderen. Maar als er dan stiefouders zijn die hier gaan lopen zeuren hoe vervelend ze het vinden dat de echte moeders / vaders problemen met hun nieuwe rol hebben dan vind ik dat zeer onterecht, ga dan maar in zee met een man of vrouw die GEEN kinderen heeft. Stiefouder zijn is per definitie een zeer zeer zeer ondankbare taak . Samengestelde gezinnen ? Ik wens ze veel succes .
nikkie - 5 jan 2019
Ik vind persoonlijk de zin " elke scheiding is anders" altijd zo'n dooddoener. Mijns inziens is het gedoe met stiefouders en exen altijd een strijd om territorium. De ex had een vooraan staande positie in het verleden en is van die plek afgestoten en de stiefouder hoort alleen bij het heden en moet zijn/haar plekje zien te vinden in het heden maar loopt tegen sterke banden uit het verleden aan en niet te vergeten loyaliteit van de kinderen naar beide ouders toe. Voor beiden dus wel een lastige klus. Dat kan van beiden kant totaal uit de hand lopen als er geen acceptatie is voor de positie van de ander. Het verleden valt niet te veranderen en mijns inziens is het niet willen accepteren van die stiefouder een soort van straffen, een verborgen boodschap aan de ex " jij hebt mij pijn gedaan dus ik accepteer jouw nieuwe vriend/vriendin niet". Voor mij persoonlijk telt alleen of nieuwe partner goed is voor mijn kinderen. De pijn over hoe mijn scheiding verlopen is staat daar volledig buiten en ook ik heb eerst kennis gemaakt met nieuwe partner en ik accepteer haar positie in het heden. Wat mijn kinderen verder van haar vinden is aan hen om te ontdekken.
Papa - 5 jan 2019
Nikkie, en als jouw kinderen de nieuwe vrouw in het leven van hun vader niet zouden willen accepteren ? Wat zou jouw reactie dan zijn ? En als ik de nieuwe vriend van mijn ex niet wil kennen of ontmoeten omdat mijn ex vrouw me enorm veel pijn heeft gedaan en het aan onze kinderen vanaf het begin duidelijk heeft gemaakt dat haar prioriteit toch echt bij de nieuwe partner ligt ? Denk je dan serieus dat er nog een kans is op “vrede” tussen beide exen ? Het is veels te simpel om te zeggen dat je je ex partner wil straffen , heel vaak kan je het zelf heel erg moeilijk hebben gekregen in je leven, zowel emotioneel als financieel , en dan heb je simpelweg GEEN behoefte een nieuwe partner van je ex te ontmoeten . Als je je kinderen enorm mist omdat je ex van relatie naar relatie huppelt , waarom zou ik dan in hemelsnaam de man moeten accepteren die om de week bij mijn kinderen is terwijl ze dat ZELF NIET WILLEN ? Scheiden is lijden , en er bestaat geen wet die zegt dat je de nieuwe partners van je ex geliefde zou moeten kennen. Dat vind ik echt de grootste nonsens ter wereld .
John - 5 jan 2019
Nikkie, en als de kinderen de nieuwe partner niet willen accepteren ?
nikkie - 5 jan 2019
Als mijn kinderen de nieuwe partner niet zouden willen accepteren zou ik de kinderen EN mezelf de vraag stellen " waarom willen ze dat niet?". en de vraag "hoe nu verder ?" Kan het zijn dat de kinderen zo loyaal aan mij zijn dat ik ze onbewust mijn afkeer al meegegeven heb zonder dat ze zelf na denken en nwe partner geen kans in het heden geven? Of is bv deze nwe vriendin zo'n heks tegenover mijn kinderen dat ze haar niet willen accepteren..........de reden waarom zal van invloed zijn op " hoe nu verder". Dus een duidelijker antwoord kan ik daar nu niet op geven. Ik weet niet hoe oud jouw kinderen zijn maar hun band met hun moeder word er door haar houding niet beter op zo te lezen en dat is wat zij met haar kinderen uit te vogelen heeft. Jouw pijn van het missen van de kinderen is jouw eigen stukje verwerking waar jij zelf een weg in zal moeten zien te vinden. Het accepteren van de stiefouder is een stukje verleden loslaten en zo de weg vrijmaken voor zowel mezelf als de kinderen om oa met teleurstellingen om te gaan die zich in het heden voordoen. Maar ook de weg vrij om het weer leuk in het heden te hebben. Het verleden doet er niet meer toe.
Papa - 5 jan 2019
Zonder verleden geen heden . En ja , de relatie tussen mijn kinderen en hun moeder wordt met de dag fragieler . Mijn dochters komen steeds vaker extra dagen bij mij thuis langs als ze in de week bij hun moeder zijn . Omdat ze zo blij zijn met hun moeder en nieuwe vriend ? Think again ... en de stiefouder is niet relevant , ik hoef hem niet te kennen , heb daar geen enkele behoefte aan . Een man die binnen 2 maanden intrekt bij mijn ex en daar in onderbroek rond liep terwijl onze dochters nog totaal in de stress waren door de scheiding ? Een man die zelfs al 1 van mijn meiden fysiek pijn heeft gedaan en die man moet ik een handje schudden ? Think again . Respectloos gedrag accepteer en tolereer ik niet . En het missen van mijn kinderen is een stukje verwerking ? Heb jij co ouderschap Nikkie ? Jij accepteert het dat je je kinderen die je 9 maanden in je baarmoeder hebt gedragen 180 dagen per jaar niet om je heen hebt ? Sorry , maar ik wens dat niet te verwerken zoals jij dat zo klinisch brengt
nikkie - 5 jan 2019
Het klinkt misschien wel erg klinisch zoals ik het beschrijf maar zo is het natuurlijk niet. Ondanks alle pijn en hobbels die ik heb moeten nemen blijf ik altijd wel realistisch denken en ook ik wilde ik oud worden met mijn toenmalige echtgenoot ( nu ex) en mijn gezin bij elkaar houden maar ik had hem toch moeilijk op een stoel kunnen vastbinden en zeggen dat hij voor altijd bij mij had moeten blijven? Als de liefde op is is ie op. Het leven neemt soms rare wendingen waar we het maar weer mee moeten doen. Kin omhoog en borst vooruit dan maar. Ik vind het leven zelf veel te leuk om me door al het gedoe rondom scheiding en nwe partner enzo eronder te laten krijgen.
Papa - 5 jan 2019
Nikkie , heb je co ouderschap ? Zijn je kinderen 180 dagen per jaar bij je ex man ? Want ik durf te wedden dat je er dan heel anders en minder klinisch over zou denken. Heeft je ex man 4 kinderen van 2 moeders en is hij in gezin nummer 3 beland ? Je redeneert veel vanuit je eigen situatie , en aan je woorden te zien heb jij de kinderen bijna altijd bij jou thuis .
Ikke - 5 jan 2019
Het is geen straffen omdat je ex je heeft pijn gedaan (in mijn geval dan). Ze mag hem hebben! Ik wil hem nooit meer terug. Het is meer dat ik het niet kan verteren dat die vrouw als ze bij hun vader zijn toch een ‘moederrol’ gaat vervullen. Dat gaat automatisch. Zeker als zij al moeder is. Volgend jaar mag ze (als ze nog in the picture is) op de verjaardag komen van een kind (als het kind dat wil!). Als het kind dan de kamer wil laten zien dan mag dat wel denk ik, maar eigenlijk wil ik haar niet in mijn huis, en wil ik haar idd negeren. Maar niet omdat ze de vriendin is van, maar omdat ze ondanks dat ze niet hun moeder wordt toch een soort moederrol/figuur is voor mijn kinderen en dat is heel onnatuurlijk en zeer pijnlijk en niet te verteren! Het is een soort fysieke pijn diende voelt.
Papa - 5 jan 2019
@ ikke , ik snap je pijn. Het is idd een gevoel dat de andere vrouw jouw rol als moeder over neemt , ookal hebben je kids maar 1 moeder , voor jou voelt het toch pijnlijk de nieuwe situatie bij je ex thuis , snap je volledig . En waarom moet die vrouw de kamers van jouw kinderen in jouw huis zien ? Vragen de kinderen daar zelf om bij jou ? Uiteindelijk bepaal jijzelf wie je in je huis laat , niet je ex en zeker niet de nieuwe vriendin van je ex .
nikkie - 5 jan 2019
@ Ikke. Jouw kinderen hebben maar 1 moeder en dat ben jij. Heb vertrouwen in jezelf als moeder en in je kinderen. Maak deze nwe vriendin in je hoofd niet groter dan ze is. Zij is de nwe vriendin van.....en jij bent de moeder. Die rolverdeling ligt allang vast, al vanaf de geboorte van je kinderen he.
Papa - 5 jan 2019
Dit is even mijn laatste opmerking over stiefouders in het algemeen, persoonlijk vind ik dat wij als ouders geen verplichting hebben tegenover de stiefouders van onze kinderen . De stiefouder is niet onze keuze . Of we nu wel of niet verlaten zijn door onze ex partner, we hebben ZEKER niet meegeholpen met een keuze te maken voor een nieuwe stiefmoeder of stiefvader. Als die stiefouder rekent op begrip van kinderen en ouders dan heeft hij of zij pech gehad, basta , einde discussie. Ik vind sowieso dat stiefouders zich wat bescheidener mogen opstellen , hun rol wordt totaal overschat en is vaak een tijdelijke. Vraag maar aan vele kinderen van gescheiden ouders hoe belangrijk ze hun stiefouders vinden. De overgrote meerderheid van kinderen zien stiefouders als een noodzakelijk kwaad en zodra de kids uit huis gaan of de stiefouder scheidt dan is het DOEI DOEI TOT NOOIT MEER ZIENS, dus laten we svp de rol van die stiefouder niet zo groot maken . En Nikkie , aangezien jij niet antwoordt op de co ouderschap vraag weet ik helaas al het antwoord, jij bent een van de gelukkige moeders die hun kinderen haast niet hoeft te missen na een scheiding, of ik moet er zeeeeeeer naast zitten. En jij mag relaxed zijn over het verleden en heden en genieten van je huidige leven, ik doe dat NIET , ik mis mijn kinderen ELKE DAG dat ze niet bij me zijn en dat is Vice versa.
Papa - 6 jan 2019
En als kleine toegift voor Nikkie en andere moeders die hun kinderen vrijwel elke dag bij zich hebben : het is makkelijk te relativeren over een scheiding en stiefouders als je kinderen elke dag en nacht bij je thuis zijn en ze een weekendje per 2 weken naar hun vader gaan. Ikzelf, en met mij vele vele vaders ( en sommige moeders ) zijn niet alleen hun ex vrouw / grote liefde kwijt , maar ook de kinderen grotendeels kwijt, en dat is een verlies waar heel moeilijk mee te leven valt . Opmerkingen als : je went er wel aan of “dat is een stukje verwerking” raken kant noch wal en worden vrijwel altijd geroepen door ouders die hun kids elke dag bij zich mogen hebben. Ik heb gesproken .... en wat stiefouders ervan vinden interesseert me helemaal niets.
Xz - 10 jan 2019
He papa.... of te wel de Amsterdammer in Brabant. Toevallig kon ik het niet laten deze reacties van jou te lezen. Nog altyd boos op je ex en haar nieuwe partner ? Alles ok met je dochters ? Jammer dat je de oudste niet meer ziet. Blijf het mooi vinden dat je andere dochters nog altyd graag bij je komen. Toppunt van liefde blijft loslaten. Toppunt van angst blijft vasthouden en strijden. Wat dat betreft veel overeenkomsten tussen de topic starter en jouzelf. Mooie reactie van Nikkie. Verbinding begint bij jezelf. Jezelf op zij zetten en verleden accepteren zoals het is gegaan. Leven in het nu. Met de mensen in het nu. Doen kinderen ook. Alleen zijn het de ouders die hen steeds weer meetrekken in hun angst. En ja...de stiefouder is een voorbijganger...maar ken genoeg stiefouders waarbij stiefkinderen ook na een scheiding nog graag komen. Het hangt er in het geheel van af in hoeverre ze zich opstellen als vriend/ vriendin vd kinderen of juist als opvoeder en gezag opeisen. Maar ja...je weet het allemaal al. Maar wilt het niet aannemen. Vr groet, groetjes aan je dochters Xz
Tss - 10 jan 2019
Xz, Wat een ongelooflijke rotstreek om zo iemand onderuit te halen. Dat jij geen goede steun bent dat blijkt wel. De reacties van anderen heb je in ieder geval niet begrepen. Toppunt van liefde blijft loslaten, toppunt van angst blijft vasthouden en strijden. Nou knap hoor...vast een studie spreuken van de action gevolgd. Achter topics aanlopen en er aan vast houden, geeft aan dat je niet instaat bent ergens met een open blik naar te kijken of zelfs ook maar begrip te tonen. Tss
Papa - 10 jan 2019
TSS, ik heb alleen de eerste zin van XZ gelezen en had daarna meteen gegeten en gedronken , de rest niet eens meer willen lezen , ik ken XZ persoonlijk en ga er dan ook verder niet op in. Bedankt voor je reactie trouwens, doet me goed ;)
Papa - 10 jan 2019
XZ,alle 3 mijn dochters komen om de week bij mij thuis gelukkig , de oudste inclusief. Er is zelfs sprake van dat ze meer bij mij willen komen , juist vanwege de situatie bij hun moeder thuis. Maar ik blijf gewoon de co ouderschap regeling volgen , ondanks dat ik mijn meiden enorm mis als ze niet thuis zijn bij me. Ik mis hun vrolijke energie, hun bozige buien zelfs, het is en blijft stil in huis als ze er niet zijn. Heel binnenkort ga ik weer werken, heb een baan gevonden ! Dat zal een aantal aanpassingen vergen bij zowel mijn kinderen als bij mijzelf , maar ze worden gelukkig ouder en zelfstandiger . De oudste gaat alweer naar 3 gymnasium , lijkt wel een fotografisch geheugen te hebben zo eenvoudig als het leren haar afgaat. Mijn middelste dochter gaat na de zomer ook naar de middelbare school , en mijn jongste gaat naar groep 8 alweer. De puberteit heeft zijn toetrede gedaan bij de oudste 2 , maar ik kan er steeds makkelijker mee omgaan. Het zal altijd blijven wennen voor me om 180 dagen per jaar mijn dochters niet thuis bij me te hebben, en wie weet wat de toekomst nog gaat brengen qua verdeling tussen hun moeder en mij, ze weten wat ze aan me hebben gelukkig. En hopelijk zullen de ogen van hun moeder ooit opengaan en zal ze inzien waar onze kinderen echt behoefte aan hebben, en dat is niet het spelen met meisjes van 4 en 5 van een andere man waar ze geen enkele binding mee hebben . De toekomst zal uitwijzen hoe dit verhaal verder zal gaan .
nikkie - 10 jan 2019
@ Tss Als jij iemand onderuit halen zo'n rotstreek vind waarom doe je het dan zelf ook richting Xz?
nikkie - 10 jan 2019
QUOTE "Toppunt van liefde blijft loslaten. Toppunt van angst blijft vasthouden en strijden.Verbinding begint bij jezelf. Jezelf op zij zetten en verleden accepteren zoals het is gegaan. Leven in het nu. Met de mensen in het nu. Doen kinderen ook. Alleen zijn het de ouders die hen steeds weer meetrekken in hun angst." Ik Quote dit stukje nog even want het is zo waar en ik gun alle kinderen van gescheiden ouders dat hun ouders hier over nadenken. Mooi geschreven Xz
Papa - 10 jan 2019
Dit is echt het laatste wat ik zeg in reactie op zowel XZ als Nikkie. Van XZ weet ik dat hij zijn kinderen ELKE DAG EN NACHT bij zich heeft omdat zijn ex , de moeder van zijn kinderen, niet meer wil zorgen . XZ weet alles van kindverstoting af daardoor, maar heeft wel zijn beide kinderen ELKE DAG bij zich. Dan is het makkelijk praten over “loslaten is liefde” en meer van dat soort mindfulness uitspraken . Nikkie heeft zeer waarschijnlijk ook haar kind of kinderen elke dag bij zich thuis, uitgaande van haar reacties en het weigeren daarop antwoord te geven. Beiden, dus zowel XZ als Nikkie zullen hun eigen verdriet hebben , maar ik blijf erbij : het is makkelijk oordelen en makkelijk spreuken te roepen als je zelf je kinderen niet 180 dagen per jaar of zelfs meer dagen moet missen. IK MIS MIJN DOCHTERS ELKE DAG dat ze niet bij me zijn ! Hoezois liefde loslaten ? Mijn meiden zijn nu 10,11 en 13 , hoezo loslaten ? Ik heb alle reden om verdrietig en boos te zijn , ondanks alles wat mijn ex vrouw gedaan heeft zal ik altijd blijven houden van haar . Strijd opzoeken ? Ik mis mijn kinderen en ik zou het liefst elke dag voor ze zorgen als dat zou kunnen. Dus ga svp maar andere mensen vervelen met die spreuken over loslaten. LOSLATEN doe ik mijn kinderen pas als ze voor zichzelf kunnen zorgen na hun 20e. En wellicht ten overvloede : commentaar van gescheiden mensen die hun kinderen ELKE DAG bij zich hebben neem ik NIET serieus.
Ikke - 15 jan 2019
Het voelt onnatuurlijk om je kinderen op zulke jonge leeftijd te moete loslaten. Ik probeer wel het verleden los te laten en alle narigheid die mijn ex heeft veroorzaakt (die hij vanwege de drank waarschijnlijk heel anders herinnerd). Het is goed voor mijn meiden om ook bij hun vader te zijn maar ik blijf hun moeder ook al zijn ze bij hun vader. Maar ik mis mijn kids ongelooflijk als ze niet bij mij zijn, zeker omdat alle zorg door mij gedaan werd en hij nu plotseling wel kan zorgen..
Papa - 15 jan 2019
Ikke ik snap je volledig ! Jij hebt blijkbaar altijd de zorg over jullie kinderen gehad en na de scheiding kan je ex man het ineens wel ? Dat is zuur , heel zuur ! Kan me dat levendig voorstellen . En je raakt een gevoelige snaar door je opmerking dat het ONNATUURLIJK voelt als je je jonge kinderen om de zoveel tijd kwijt bent , daarvoor ben je niet moeder of vader geworden , om ze al op zo’n jonge leeftijd gedeeltelijk kwijt te raken. Hoe oud zijn je kinderen IKKE ? Ik snap echt heel goed wat je doormaakt en voelt ,ik voel dat helaas ook al 3,5 jaar lang . Het missen van je kinderen die noodgedwongen ook nog eens moeten wennen aan een nieuwe “partner” van hun moeder of vader , dat is verschrikkelijk zwaar. En als ik dan weer ff terugdenk aan die opmerkingen van een XZ of een Nikkie , dat liefde loslaten is bla bla bla ....dan krijg ik echt een beetje kots neigingen. Goh wat is het makkelijk om te roepen LOSLATEN als je kids het HELE JAAR en ELKE DAG bij je zijn . IKKE : sterkte in deze zware tijd . Groetjes van een trotse maar ook verdrietige papa .
nikkie - 15 jan 2019
@ Papa, je verdriet en boosheid spat van het scherm en of je nu hoofdletters gebruikt of kotsneigingen krijgt je hebt er alleen jezelf maar mee. Je strijd hier om jouw recht op jouw verdriet en jouw boosheid maar weet je, niemand kan dat recht van jouw afnemen. Als jij in je bubbel van zelfmedelijden wilt blijven zitten dan is dat jouw keuze en jouw recht. Je hebt jezelf wijsgemaakt dat anderen die hun kinderen meer zien makkelijk praten hebben en je houd die angstvallig buiten jouw bubbel. Jij zal wanneer het jouw tijd is de bubbel doorbreken. Ik gun je rust in je leven zonder zoveel strijd met jezelf.
Papa - 15 jan 2019
Nikkie, als je wil dat ik iemand als jou serieus neem geef je eerst maar eens gewoon eerlijk antwoord op de vraag hoeveel dagen per jaar jij jouw kinderen moet missen. Daarna wil ik wel de tijd nemen om te reageren . Tot die tijd aanbreekt : keep dreaming met je mindfulness spreukjes.
nikkie - 15 jan 2019
Nee papa ik speel jouw spel niet mee.
Papa - 15 jan 2019
Nikkie, je hoeft geen spel mee te spelen , heb daar geen interesse in. Je hebt in een andere chat al aangegeven dat je kinderen een weekend per 2 weken naar hun vader gaan, dus geen enkele opmerking van jou ( of van XZ ) neem ik nog serieus. Moeders en vaders die weten wat het is om hun kinderen vaak te moeten missen zijn mijn gesprekspartners. Het ga je goed nikkie.
Arian - 15 feb 2019
Jeetje, wat een boosheid en verdriet. En wat een nare reacties naar iedereen. Jammer. Waarom veroordeelt iedereen elkaars situatie hier. Niemand heeft het hier makkelijk. De gescheiden ouders niet en de stiefouders soms ook niet. Maar laten we elkaar helpen en elkaar tips en adviezen geven ipv op elkaar te fitten. @papa, misschien klinkt het zweverig, maar ik hoop oprecht voor jou dat je je ex toch ooit kunt vergeven (vergeten hoeft niet) en los kunt laten na wat ze jou heeft aangedaan. Het is ontzettend moeilijk, en 3.5 jaar is relatief kort, maar het zou je zoveel rust geven. Ik heb geen kinderen, maar ik kan me heel goed voorstellen dat het klote is dat je je kinderen zo weinig ziet en dat je dan ook nog eens hoort dat ze het helemaal niet zo leuk bij hun moeder hebben is helemaal niet leuk.(als stiefouder mis ik de kinderen ook als ze er niet zijn, dan is het stil in huis, laat staan als het je eigen kinderen betreft). Is er niks meer in het co-ouderschap te regelen? Uit je verhalen maak ik op dat je genoeg tijd hebt dat ze ook bij jou kunnen zijn. Je kinderen zijn al wat ouder en kunnen hun wensen inbrengen bij een kinderrechter. Misschien een idee?
Devriendin - 13 apr 2021
Goh ik ben veel te laat maar hoop dat deze reactie nog bij iemand aankomt. Ik vind het erg interessant om de verschillende perspectieven te zien van vader, moeder en stiefouders/verzorgers. Ik ben nu 2,5 jaar de vriendin van een vader met kind (zoontje van inmiddels 6 jaar). Zijn partner heeft de relatie verbroken (tot zijn verdriet) en hij moet zijn zoontje ook de helft van de tijd missen, wat hij erg moeilijk vindt. Ik heb zelf geen kinderen en ben dus geen stief"moeder". Ik vind het een moeilijke benaming. Ik heb de biologische moeder 2 keer ontmoet bij halen/brengen. We hebben nauwelijks gesproken. Het contact loopt tussen mijn vriend en haar en dat vind ik fijn. Het liefst zou ik dat zo houden maar ik merk dat ze steeds meer toenadering zoekt. Ze wil een keer bij ons thuis komen om de kamer van haar zoontje en huisdieren enz. te zien. Ze liet het haar zoontje zelf aan mij vragen (hij wil het ook) dus durfde geen nee te zeggen. We hebben het nu uitgesteld tot na de coronacrisis, maar als ik eerlijk ben heb ik het liever niet. Ik vind het fijn om me op de achtergrond te houden. De band tussen mij en het zoontje van mijn vriend is goed. Maar ik ben bang voor zijn moeder, al die oordelen hierboven over de "stiefmoeders" die het niet goed doen is precies waar ik bang voor ben. Ik voel me schuldig als ik het leuk heb met haar kind want ik weet dat het niet mijn kind is en dat het moeilijk voor haar is. Aan de andere kant wil ik ook dat het zoontje het leuk heeft bij ons en gelukkig is. Het voelt voor mij alsof ik het nooit goed kan doen.
Tessa - 13 apr 2021
Niet bang zijn en je niet schuldig voelen. Als het kind de kamer wil laten zien, dan zou ik dit doen voor het kind. Ik ben nu zelf het boek aan het lezen: Als ik dit eerder had geweten. Ik krijg er meer inzicht door en het helpt mij in mijn stiefmoederrol. Succes!