Ik heb het al eerder gehad over de leegte opvullen na je scheiding. Positiever gezien is het een nieuw ritme vinden. Het ritme van man, bijbehorende familie en vrienden is niet meer. Bovendien zit je natuurlijk vaker alleen door kinderloze dagen en weken. Ik wist echt niet wat ik met al die ruimte aan moest. Ik heb gekozen voor een opleiding. Kinderen waren nog jong, lagen vroeg in bed. En ik sliep sowieso niet. Dus tijd en ruimte genoeg voor een studie. Ik koos voor massagetherapie. Een leuke studie, duurde drie jaar, maar ik had mezelf daarin de mogelijkheid gegeven om het een jaartje te doen en dan eens te kijken waar het schip strandt. Het schip strandde uiteindelijk bij een diploma na al dat studeren.
Studie
Tijdens die studie gaven veel mensen aan dat ze niet begrepen hoe ik het deed. Alleenstaand met twee jonge kinderen, huishouden, werk en studie. Ik weet achteraf ook niet hoe ik het deed. Maar terugkijkend vind ik het zelf een enorme prestatie. Die studie was perfect gekozen. Wat ik eerst niet wist, maar nu wel, is dat massage enorm helpt bij rouwverwerking en verlies. Ik kon telkens weer een stukje boosheid en jaloezie, verdriet en haat verwerken. Massage is prima om alles te voelen wat er is. Althans, ik kon niet anders dan voelen. Prachtig achteraf gezien. Altijd achteraf gezien, want op het moment zelf vond ik het soms verschrikkelijk.
Tijdens die opleiding kwam ik dus achter allerlei patronen. Patronen die ik wellicht al vanuit een vorig leven mee naar het hier en nu genomen had. Patronen die me in die relatie niet hebben geholpen en patronen die de rest van mijn leven niet meer nuttig waren. Zo noemde ik al het grote wegcijferen. Dat is iets wat ik mijn ex niet kwalijk kan nemen. Hij vroeg dat niet van me. Het was iets wat ik deed. Omdat ik dacht dat het zo hoorde. Waarschijnlijk naar voorbeeld van wat ik in mijn omgeving zag. Een ander aangeleerd patroon was ergens niet op te reageren. Laat iemand vooral niet zien dat je bang of aangeslagen bent. Ik liet dus niets zien. Maar ik voelde wel van alles. Hoewel ik veel heb afgeleerd, en zeker veel heb aangeleerd, weet ik dat dit mijn zwakke plek zal blijven. Toch heb ik in de afgelopen jaren veel dingen gedaan om een nieuw ritme te vinden. Een aantal zaken uitgeprobeerd.
Alleen
Ik ben buiten mijn comfortzone gestapt. Zoals bijvoorbeeld alleen naar de bioscoop. Daar in het donker ziet niemand dat, maar je gaat toch alleen heen en je gaat alleen terug. De grootste stap die ik voor mijn gevoel genomen heb, is alleen een nachtje naar een hotel. Met oud en nieuw nog wel. En dat vierde ik tussen allerlei andere mensen die samen waren gekomen. Er was een diner bij en er was muziek en heel veel dansen. De hele avond stond ik stil bij genieten. Want dat had ik me bedacht. Ik zou me niet terugtrekken in de hotelkamer met roomservice en een fles wijn. Ik zou daar zitten, alleen tussen de andere mensen. Genietend van het eten, genietend van alle mensen die dansten, genietend van het vuurwerk. Het eten was super, het vuurwerk ook. En de mensen die er waren ook. Ik mocht met hen dansen. Ze wensten me een goed nieuw jaar. En zelfs de volgende ochtend werd ik nog aangesproken door mensen die het knap van me vonden dat ik daar alleen was. Het was ook knap. Het was een enorme overwinning. Om te kiezen voor iets waaraan ik zelf behoefte had. Zonder anderen en toch met anderen.
Thera is 45 jaar, heeft twee kinderen en is sinds 2007 gescheiden. Ze beschrijft hier wat de ervaring van andere scheidingskinderen gedaan heeft met haar en met haar scheiding.
REAGEER OP DEZE BLOG