Ik denk dat mensen gebruik maken van verborgen laatjes. Laatjes waarin je dat kunt opbergen wat kennelijk te heftig is om mee om te gaan op een bepaald moment. Of waardoor je een manier kunt vinden om om te gaan met veranderende situaties. Door bepaalde triggers springt er dan een laatje open en overvalt me dat wat ik erin had weggestopt. Vaak is dat verdriet. Zoals nu weer, nu er iemand overlijdt. Een jong persoon. Die drie kinderen en een vrouw achterlaat. Nu ken ik deze man, maar zo’n laatje kan ook opengaan als ik iemand op tv zie, op de radio hoor of als ik mensen in de supermarkt tegen elkaar hoor praten. Ik kan me de ontreddering van zijn weduwe zo goed voorstellen. Nu nog in shock. Maar de komende maanden alleen bezig met overleven. Er zijn voor hun kinderen. Sterk zijn. Doorgaan. En heel veel, maar dan ook echt heel veel verdriet hebben. Ik weet dat ze de bodem nog moet raken. Maar dat die bodem niet de bodem hoeft te zijn, en dat daaronder nog best meer bodems verborgen kunnen zijn. Ik heb zo met haar te doen.
Zo’n laatje moet wel leeg. Ik weet niet of dat kan, maar het moet wel zo leeg mogelijk worden. De afgelopen periode na de scheiding was er voor mij al een van opruimen. In mijn huis heb ik letterlijk laatjes en kastjes leeggemaakt. Kasten vol herinneringen. Met daarin papieren van mijn vorige leven. Van ons vorige leven. Want op die papieren was mijn naam nog getrouwd. Bijna ritueel heb ik één voor één deze papieren versnipperd. Weggegooid wat weg mocht, weggegooid waar ik afscheid van wil nemen. Weggegooid, zodat het bijna lijkt alsof het nooit heeft bestaan. Misschien dat ik er daarom toch maar mee gewacht heb.
Soms kan ik me namelijk bijna niet meer herinneren dat ik 20 jaar een relatie heb gehad. Ik kan me niet meer herinneren hoe dat was, hoe dat is om een relatie te hebben. Vaag komen soms herinneringen omhoog. Oh ja, dat heb ik met ex ook een keer gedaan. Daar zijn wij geweest, dat hebben we bezocht. Maar de echte herinnering aan ons in een relatie is inmiddels heel ver naar de achtergrond verschoven. Zonder onze kinderen zou hij inmiddels iemand voor mij zijn waar ik in het voorbij gaan alleen hallo tegen zeg. “Hoi, dat is lang geleden, hoe is het met je?” en hij dan “ja, prima, met jou ook?”. Misschien dat ik daarom zo’n moeite heb om dat verborgen laatje met herinneringen te laten gaan. Voor de kinderen is hij namelijk heel belangrijk. En daarom wil ik dat hij voor mij ook belangrijk is. Maar dat is niet meer. En dat voelt soms vreemd.
Thera is 45 jaar, heeft twee kinderen en is sinds 2007 gescheiden. Ze merkt iedere dag nog de gevolgen van haar scheiding, ook al doet het geen pijn meer. Ze blogt bij ons over haar leven na de scheiding.
REAGEER OP DEZE BLOG