Waarom ben je weggegaan? Wat heeft gemaakt dat jij tot dit ingrijpende drastische besluit bent gekomen? Was ik dan zo erg? Was ik dan zo vreselijk dat jij tot een scheiding besloot, zo erg dat jij zo vastberaden bent? Was ik zo erg dat jij daarvoor jouw gezin opgaf en verliet? Al moet jij door het stof, jij zal nooit meer terug willen. Was ik echt zo erg??? Deze gedachtes komen nog geregeld voorbij.
Ik had andere ideeën over het huwelijk dan jij. Dat werd zeker duidelijk toen onze eerst geborene er was. Ik stond anders in het leven dan jij. Ik had andere waarden en normen dan jij. Jij wilde je vrijheid niet opgeven. Ik wilde praten over gevoelens, jij vond dat onzin. Ik werd geleefd door de kinderen, werk, huishouden. Ik merkte steeds meer dat ik controle wilde houden en hebben over ons gezin en over jou. Ik raakte steeds meer gefrustreerd over het huwelijk. Jij nam beslissingen waar ik het niet mee eens was. Ik wilde daar zo graag over praten. Ik wilde daar met hart en ziel over praten. Ik liep steeds meer tegen een muur.
Nadat de jaren verstreken ging het praten over in frustratie en stress en toen begon het schreeuwen. Met dat schreeuwen begon mijn vechten. Toen begon het een strijd te worden, om gezien te worden, om gehoord te worden. Ik kon de laatste jaren van mijn huwelijk niets anders meer dan schreeuwen. Ik voelde me machteloos, zo machteloos, ik wist ook geen uitweg meer. Ik wilde mijn getrouwde leven ook niet opgeven. Uit wanhoop en machteloosheid en uit frustratie ben ik gaan schreeuwen en dat heeft bij jou het licht uit gedaan. Althans dat dacht ik.
Nu weet ik dat jij al 3 jaar vreemdging en in die 3 jaar begon mijn schreeuwen. Jij hebt ons huwelijk geen kans gegeven door te onderzoeken of er nog liefde was. Jij bent tijdens de relatietherapie al vreemdgegaan. Ik voelde me een monster, ik schaamde me voor het schreeuwen. Ik weet dat ik in mijn huwelijk vaak stress heb ervaren, waarbij ik mijn stem heb verheft. Ik wist dat jij daar een hekel aan had, jij maakte mij zelfs toen uit voor viswijf.
Wat mij vooral raakt is dat ik heb gedacht dat, als ik niet had geschreeuwd, jij niet was weggegaan. Nu weet ik dat dat niet klopt, jij was in die laatste 3 jaar bezig om afstand van mij te nemen, om jezelf los te maken van je gezin. Jij was bezig met een andere vrouw.
Onbewust heb ik dit allemaal geweten. Onbewust heb ik dit allemaal aangevoeld. Dat ik jou ging verliezen dat mijn gezin uit elkaar zou vallen. Daar kwam mijn machteloosheid vandaan, mijn frustratie, dat ik er niets aan kon veranderen, dat ik er geen invloed op had.
Ik ging vaak op zondag hardlopen. Jij ging geregeld met mij mee. De laatste 3 jaar niet. Je zat alleen maar achter de computer. En je gaf als reden op dat je lijf er niet klaar voor was. Ik ging toen alleen. Ik heb er nooit iets achter gezocht, maar ik voelde me wel zielsalleen. Sommige momenten zocht ik toenadering, jij was op dat moment alleen maar geïrriteerd, ik heb dat moment weggelachen. Jij begon mij in gezelschap te vernederen, ik heb het maar geslikt.
Ik heb mezelf heel vaak verweten dat ik heb geschreeuwd. Ik dacht als ik dat niet had gedaan, dan was je wel gebleven. Als ik meer had gepleased, was je wel gebleven. Had ik maar vaker mijn mond gehouden. Ik heb het vaak naar me toegetrokken. Ik heb zelfs de gedachtes gehad dat ik jou in de armen van die ander heb gedreven. En ook dat weet ik waar dat vandaan komt. Dat komt van heel diep, dat komt vanuit mijn kind-zijn.
Christine is moeder van 3 kinderen van 23 jaar, 21 jaar en 19 jaar waarvan één niet meer huis woont. Ze is 54 jaar en nu twee jaar alleen. Ze is nog steeds met het helingsproces bezig, samen met een paranormale therapeut, het gaat goed. Je hoeft het niet alleen te doen, maar je moet het wel zelf doen.
Loes - 7 nov 2018
Als het allemaal anders was geweest.... ik herken veel in je verhaal. Ik vind mezelf nu ook 10x leuker dan ik in mijn huwelijk was. Mijn ex was altijd weg, telefoonverslaafd, workaholic en hij bleek óók nog n ander te hebben. Ik bleef tegen beter weten in hooen dat er een moment kwam dat hij het licht zou gaan zien. Dat hij eindelijk ging zien dat hij een gezin had om voor te vechten. En een vrouw had die gewoon een beetje aandacht en liefde nodig had. Geen chagrijnige mopperende echtegnoot die de kinderen afblafte om niks. Daar werd ik zo boos om dat dit enorm tussen ona in ging staan. Ik gooide mezelf tussen hem en de kinderen als het ware. Mijn respect voor hem verloor ik door de vader die hij was en voor het feit dat hij mij niet zag staan. Ik kreeg geen erkenning. Werkte me een slag in de rondte om maar gezien te worden. Frustratie groeide. Evenals de eenzaamheid. Nooit zal hij inzien wat voor vrouw ik werkelijk ben. Wat hij heeft laten gaan. Wat ik voor hem had kunnen zijn. Nadat ik heel onzker ben geweest en mezelf enorm de schuld heb gegeven komt mijn zelfvertrouwen terug. Want hij zei gewoon doodleuk dat alles mijn schuld was. Echt... en ik geloofde dat ook. Voelde dat ook zo. Jouw ex is je niet waard geweest. Jij hebt zo hard gevochten dat je er zelf aan onder door ging. Net als ik... jouw beste tijden gaan nog komen. Echt. Als je een man krijgt die jou waardeert en ziet staan. Liefde heelt. Mijn nieuwe relatie heeft mij heel erg veel gebracht hierin. Daar heb ik enorm veel respect voor. Dus ik hoop dat je net als ik een lieve man vindt die jouw hart zal helen. X
Loes - 7 nov 2018
Als het allemaal anders was geweest.... ik herken veel in je verhaal. Ik vind mezelf nu ook 10x leuker dan ik in mijn huwelijk was. Mijn ex was altijd weg, telefoonverslaafd, workaholic en hij bleek óók nog n ander te hebben. Ik bleef tegen beter weten in hopen dat er een moment kwam dat hij het licht zou gaan zien. Dat hij eindelijk ging zien dat hij een gezin had om voor te vechten. En een vrouw had die gewoon een beetje aandacht en liefde nodig had. Geen chagrijnige mopperende echtgenoot die de kinderen afblafte om niks. Daar werd ik zo boos om dat dit enorm tussen ons in ging staan. Ik gooide mezelf tussen hem en de kinderen als het ware. Mijn respect voor hem verloor ik door de vader die hij was en voor het feit dat hij mij niet zag staan. Ik kreeg geen erkenning. Werkte me een slag in de rondte om maar gezien te worden. Frustratie groeide. Evenals de eenzaamheid. Nooit zal hij inzien wat voor vrouw ik werkelijk ben. Wat hij heeft laten gaan. Wat ik voor hem had kunnen zijn. Nadat ik heel onzeker ben geweest en mezelf enorm de schuld heb gegeven komt mijn zelfvertrouwen terug. Want hij zei gewoon doodleuk dat alles mijn schuld was. Echt... en ik geloofde dat ook. Voelde dat ook zo. Jouw ex is je niet waard geweest. Jij hebt zo hard gevochten dat je er zelf aan onder door ging. Net als ik... jouw beste tijden gaan nog komen. Echt. Als je een man krijgt die jou waardeert en ziet staan. Liefde heelt. Mijn nieuwe relatie heeft mij heel erg veel gebracht hierin. Daar heb ik enorm veel respect voor. Dus ik hoop dat je net als ik een lieve man vindt die jouw hart zal helen. X
christien - 8 nov 2018
dank je wel Loes dat je mijn blog hebt hebt gelezen. en voor je lieve bemoedigende woorden. chtistien
Lientje - 21 dec 2018
Zo vreselijk herkenbaar.... hier ook een ex die nooit wilde praten, en dat na 30 jaar huwelijk.... en achteraf bleek ook dat hij al jaren iets met zijn persooneellid had, in onze GEZAMELIJKE zaak. Tijdens relatietherapie zei hij voor mij te kiezen en contact verbroken te hebben.... was leugen. De scheiding is (na ruim 1 jaar) bijna rond. Hij woont alweer ruim een maand met haar en haar jongere kinderen. Ik kan ook niet meer werken, ben alles kwijt.... Ik zit nog met heel veel vragen, vooral omdat ik schijnbaar zo makkelijk ingeruild ben. Dat doet he zelfvertrouwen geen goed....
Papa - 22 dec 2018
Heel veel sterkte lieneke, heb je ook kinderen met je ex man gekregen ? Hopelijk kunnen jullie elkaar steunen in deze moeilijke tijden ...
marianne - 20 jul 2019
Hallo, Ik ben 61 jaar (gehuwd op mijn 34ste) en heb 2 fantastische dochters van 25 en 23 jaar. Hij heeft verlaten voor een jongere vrouw. Een vrouw die hij in ons bedrijf tewerkstelde, (4 kinderen van 3 verschillende vaders) De oudste zoon werkte ook reeds in het bedrijf. De andere drie kwamen binnen en buiten naar hun wens. Mijn man en ik hadden een paar jaar ervoor beslist te emmigreren naar Canada. Ik ging eerst en hij ging nakomen. 3 maanden voor mijn vetrek verneem ik dat hij met deze vrouw een relatie heeft. Ik kan gewoon niet beschrijven wat er gebeurd is, hij heeft me zo vernederd, tijdens en na het huwelijk. Nu ben ik in Canada met onze dochters en hij komt niet. Ik ben terug opnieuw een zaak begonnen, maar hang nog volledig af van zijn goedwil. Dit is reeds 3 jaar en nog geen scheiding. Hij heeft reeds een andere vriendin waarmee hij nu gaat reizen. (de laatste 10 jaar hebben we samen geen reis gehad, hij had geen tijd) Hij gaat nu met zijn vriendin, mijn vriendin in Denemarken gaan bezoeken. Hij kwest mij waar hij kan en zegt steeds dat het mijn fout is dat ik me zo voel. Ik moet ermee kunnen omgaan en verder gaan met mijn leven. Frustrerend!!!! Ik heb nu een bemiddelaar ingeschakeld, hopelijk verkrijen we nu een EOT.