Waarom waren we ook al weer gescheiden?
“Haar negatieve houding”. Ik schrik op uit mijn overpeinsing. Hoor ik dat nou goed? Zegt mijn (toen nog niet) ex nou echt “haar negatieve houding”? Ook de maatschappelijk werkster lijkt het niet goed te hebben verstaan. Hoewel haar vertwijfelde blik iets anders doet vermoeden, maar het antwoord simpelweg niet gelooft.
Ze herhaalt haar vraag nog een keer. “We hebben net gehoord hoe Astrid de zwangerschap en alles daaromheen, heeft ervaren. Maar ik wil nu graag horen hoe het voor jou was. Dus; wat is het ergste wat jou is overkomen tijdens het traject van zwanger worden, de bevalling en alles wat jullie daarna hebben meegemaakt?” Het antwoord blijft hetzelfde; mijn negatieve houding. Punt. Ik voel tranen opkomen en wil maar één ding. Naar huis. Hoe kan hij dat zeggen……
Zijn glas is altijd halfvol
Mijn glas wil nog wel eens half leeg zijn. Dat is geen goed uitgangspunt. Maar hoe hard ik het ook probeer te veranderen, de zoveelste negatieve gebeurtenis haalt dit streven vaak onderuit. Ex zit daar anders in; hij ziet altijd overal het positieve van in. Stiekem ben ik jaloers op hem. Maar de zwangerschap en geboorte van onze dochter was zo’n uitzonderlijke situatie. Daar was weinig positiefs aan. Het was een aaneenrijging van medische missers, operaties (voor mij), een vroeggeboorte (2 maanden) en een lange ziekenhuisperiode die daarop volgde (ook 2 maanden). Zeker de eerste week van haar leven hebben we twee keer bijna afscheid moeten nemen van haar. Is het zo vreemd dat ik af en toe de moed liet zakken?
Om alle gebeurtenissen een plekje te kunnen geven, volgen we later een traject in het ziekenhuis. Onder begeleiding van een maatschappelijk werkster leggen we al onze emoties uit die tijd op tafel. Maar niet de doodsangsten om zijn kind, niet de gemiste kraamtijd, niet de blunders van de medici en niet het vele verdriet wat we hebben gehad, is in zijn geheugen gegrieft. Mijn negatieve houding wel. Het duurt lang voordat de dolksteek in mijn rug geneest….
Zes jaar later
Inmiddels zijn we ruim een jaar uit elkaar. Soms vraag ik me af waarom. We gaan prima met elkaar om, doen nog vaak dingen met z’n drieen en zijn zelfs samen op wintersport geweest. Nou was dat hoofdzakellijk omdat we er allebei bij wilden zijn als B. voor het eerst op de ski’s zou staan. Maar met deze polderoplossing is iedereen happy. Dus ook de meivakantie brengen we grotendeels gezamenlijk door. Oma is ook mee en blijkt een prima voorbehoedsmiddel te zijn. Want in het jaar dat we uit elkaar zijn, hebben we wel seks. Dit in tegenstelling tot het laatste jaar van onze relatie. Niet handig maar niets menselijks blijkt ons vreemd. En hadden we niet alle opties voor de toekomst open gelaten?
Het litteken blijkt nog niet gelezen
En dat gaat ook nooit meer gebeuren. We brengen een middag tijdens de meivakantie door bij een strandtent. De sfeer is geweldig; zon, zee, strand, rose en volgens de Facebook-post van ex het gezelschap van de 3 belangrijkste vrouwen (moeder, dochter en ik als ex) in zijn leven. Tot ik in een discussie verwikkeld raak met iemand, die tot mijn grote schrik opeens heel agressief wordt. En hoezeer ik het ook probeer te sussen; ze blijft maar doorgaan.
Ik ben bang, volledig overrompeld door zoveel agressie. Ik heb hulp nodig; bijval van iemand! Die bijval komt, maar helaas niet voor mij. Om de situatie nog gecompliceerder te maken, trekt ex partij voor “ de ander”. Het doet er niet toe of die ander gelijk heeft! Misschien wel, maar daar hebben we het later wel over! Steun me! Ik heb je nodig!
Ik vraag hem geëmotioneerd zich er niet mee te bemoeien, maar daar luistert hij niet naar. Hij gaat maar door. “Ze heeft gelijk As, ze heeft gelijk!”
Mijn angst maakt plaats voor …..woede? verdriet? “En dit is nou precies de reden waarom we uit elkaar zijn”, schreeuw ik over het terras. Ik stap op mijn fiets en ga. Geen idee waarheen, maar ik moet hier weg. Ik wil dat mes in m’n rug niet meer voelen. Maar helaas; de wond van al die jaren waarin ex dit soort ‘geintjes’ aan de lopende band uithaalde, is open gereten. En gaat niet meer dicht. Nooit meer. Daarom zijn we uit elkaar. Hoe hard de waarheid ook is. Ik ben blij dat ik het weer weet.
Mijn naam is Astrid, ik ben 44 jaar en supertrotse moeder van een dochter van 6. Sinds mei 2015 gescheiden met co-ouderschap. Hoewel de scheiding soepel ging, ex en ik prima met elkaar over weg kunnen en ook de jongedame haar draai lijkt te hebben gevonden, is het voor alle drie toch ‘zoeken’ naar het hoe nu verder. Als individu maar ook samen.
REAGEER OP DEZE BLOG