Wie heeft schuld aan de scheiding? Pieter kijkt kritisch naar zichzelf.

Vandaag wil ik iets vertellen over ons mooie, grote huis. Ruim anderhalf jaar geleden zijn we erin getrokken, het staat vrij met een lap grond er omheen, heeft grote kamers voor iedereen en is helemaal eco. A dream come true! Ik wilde zó graag weg uit onze aftandse middenwoning waar we 8 jaar geleden overhaast waren ingetrokken, nadat we een paar jaar in het buitenland hadden gewoond.

De ziel verdwijnt uit het huis

Een grote housewarmingparty met exclusieve catering is wat we gaven voor al onze vrienden en kennissen om het te vieren. Ik heb er keihard voor gewerkt en feestjes geven is onze specialiteit. De realiteit sinds we in scheiding liggen is dat ik twee weken geleden in allerijl schilderijen heb opgehangen die sinds de verhuizing her en der in huis stonden te wachten op een plekje aan de muur. Ik moest en zou de sfeer in dit huis toch echt op orde hebben voordat de ziel er definitief uit verdwenen is, als vrouw het huis eenmaal verlaten heeft. Het is als het orkestje op de Titanic.

Ben ik jaren ziende blind geweest?

Eigenlijk had ze het al gezegd, dat ze dit niet wilde, zo’n groot huis met een zware hypotheek en alles erop en eraan. Ze wilde vrij zijn, alles benauwde haar. Ik was zo kwaad, ik dacht dan kopen we het gewoon toch en als we dan gaan scheiden blijf ik er wel alleen wonen. Na alles wat we hadden meegemaakt, het verwerken van een affaire, de verzoening, het zoeken naar ons droomhuis. Weer in de steek gelaten.

Ik vraag me af of ik al die jaren ziende blind ben geweest en al deze narigheid had kunnen voorkomen. Maar het ironische is dat ik het huis eigenlijk niet eens zo leuk vind. Het staat aan een drukke weg en ik kom hierdoor niet goed tot rust. Het waait hier altijd en we zitten op een eiland, tussen de identieke stadsvilla’s van de buren met hun Tesla’s voor de deur. Ik wil hier weg, een middenwoning is zo slecht nog niet.

Gaat het ook over mijn eigen onvermogen?

Trouwens, die narigheid, is dat mijn echtgenote die ons vanuit de droom in een scheiding stort, heeft zij schuld aan de scheiding, of gaat het over mijn eigen onvermogen om de juiste keuzes te maken? Ik vrees dat laatste, zo klaag ik ook al jaren over mijn werk.

Laat ik haar dus maar dankbaar zijn dat ze de knoop heeft doorgehakt, ik zat vast en nu ben ik gedwongen om in actie te komen. De sleur voorbij, bijvoorbeeld met het schrijven van dit blog, wat ik erg graag doe. Uiteraard hoop ik dat zij en ik ooit weer bij elkaar komen, later, als ik mezelf weer helemaal opnieuw heb uitgevonden. Maar ja, zelf heeft ze al een nieuwe vriend.

Pieter blogt over echt scheiden, midlife en jezelf terugvinden. Na 18 jaar samenwonen gaan Pieter en zijn vrouw uit elkaar. Het was een intense liefde maar ze zien geen andere mogelijkheid meer. Door de scheiding wordt hij gedwongen zijn leven kritisch tegen het licht te houden: wie is hij, wie was hij en wat moet er anders? Of zal blijken dat dit alles slechts een kwestie van liefdesverdriet is? Hij werkt in de zorg en deelt twee kinderen met zijn toekomstige ex.

Lees ook de andere blogs van Pieter.