Daniel gaat opnieuw trouwen!

Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Niets is veranderlijker dan een mens. Maar bovenal wees voorzichtig met wat je zegt. Soms kom je er achter dat de werkelijkheid toch anders is.

Dit zijn gedachten die door me heen gaan als ik deze blog ga schrijven. Ik had mezelf iets gezegd en beloofd toen ik ging scheiden. Uit praktische overweging ingegeven zou ik achtereenvolgens niet meer gaan samenwonen en zeker niet meer gaan trouwen. Een LAT relatie leek me als co-ouder het beste voor iedereen. En dat is inclusief mezelf. Ik zou ook niet te veel gaan werken. Zeker onder de 40 uur om als ouder er volledig te zijn voor mijn kinderen.

Twee jaar later is dit er van terecht gekomen

Ik werk op dit moment fulltime op een MBO school en ben ook de eigenaar van een eigen onderneming. Ik heb dus anderhalve baan, als het er geen twee zijn. De tijd met mijn kinderen is echter niet zozeer schaars. Het is wel anders geworden. Ik typ dit als de kinderen aan het spelen zijn in een speeltuin. Ze komen regelmatig langs en tegelijk kijk ik af en toe op of alles nog goed gaat. p-te-p en mijn ex zijn er ook, dus de aandacht wordt verdeeld. En mijn zus en haar aanhang komen ook langs. Een wereldtijd voor mijn kinderen dus. En ik heb tijd om te typen. En geloof me als ik zeg dat ik mijn transformer pad dichtklap, als ik een kind wil knuffelen. En als ik thuis werk, dan kruipt een kind naast me op een stoel en gaat ook “aan het werk”. Ik blijf beschikbaar en de echt moeilijke zaken doe ik als de kinderen slapen of als ik op school ben.

De LAT relatie heb ik twee maanden volgehouden. Het samenwonen was geen vooropgezet plan, maar werd wel snel werkelijkheid. De zaken lagen nu eenmaal zo. De kinderen vonden het moeilijk om elkaar niet te zien als ze wisten dat dit technisch wel mogelijk was. De LAT werd al snel teruggebracht tot alleen de woensdagnacht en dat werd wel erg gekunsteld. Uit het voorgaande blijkt al dat ik mijn hart volg. Ik ben een simpel mens.

Trouwen en dat betekent een baby…

En het derde doel ga ik ook niet redden. En ja, het is waar. Ik heb p-te-p ten huwelijk gevraagd. We zijn nu verloofd, zoals dat heet. En dit keer niet veel praktische overwegingen. Het is een bevestiging dat we samen echt verder gaan. In de eerste plaats voor onszelf. En de kinderen zijn er ook erg blij mee. Behalve Inara. Zij vindt het erg leuk dat we gaan trouwen, maar heeft bij één ding wel haar bedenkingen. Waar moeten we de nieuwe baby laten? In haar zesjarige onschuld denkt ze dat als mensen gaan trouwen dat er automatisch een baby komt. Dat een goed geplaatst knipje dit onmogelijk heeft gemaakt snapt ze natuurlijk niet. We kunnen duizend keer zeggen dat er geen baby gaat komen, anders dan ooit een kleinkind.

De kinderen hebben andere ideeën. Ze verdelen het huis vast opnieuw en verzamelen vast speelgoed voor het nieuwe kind. En de kleding zijn ze ook vast aan het uitzoeken. Een Elsa jurk mag niet ontbreken. En meer Disney figuren komen langs. Ze vinden het erg leuk. Als ze anderen vertellen dat wij gaan trouwen, krijgen ze ook te horen dat ze dan echt broertje en zusjes worden. Maar dat snappen ze nog minder. Dat zijn ze al. Het is nu alleen dat mamma en pappa bij elkaar gaan blijven. Het geeft ze meer houvast. En daarmee voldoe ik wel aan een basisregel voor het hebben van kinderen. Het welzijn van de kinderen staat voorop. En aan die regel voldoe ik nog steeds.

Daniel is vorig jaar gescheiden. Hij blogt twee wekelijks over zijn leven als gescheiden vader. Sinds kort heeft Daniel een vriendin en woont hij samen met haar en haar kinderen. Het boek over het eerste jaar is 10 april verschenen en verkrijgbaar bij de betere boekhandel.