Over gedeeld ouderschap en zorgen delen… Karijn blogt

Eindelijk is alles rustig en relaxed, voor iedereen. Soms een akkefietje, maar niks om wakker van te liggen. En dan begint de jongste enkele weken geleden plots ongecontroleerd met zijn hoofd te knikken. De eerste dagen denk ik: “het is een tic en dat waait wel weer over”. Echter wanneer ze bij hun vader zijn valt het ook daar op en binnen enkel dagen verergeren de symptomen.

Zorgen

Stilaan steekt er zorg de kop op. We belanden via de huisarts bij de psycholoog. En wanneer hij daar aangeeft soms ook niets meer te zien of te horen wanneer het knikken toeslaat, worden we per direct doorverwezen naar de kinderneuroloog. De zorg is nu echt en hoewel ik besluit weg te blijven van het internet, Google en allerlei spookverhalen, schieten de meest verschrikkelijk scenario’s door mijn hoofd. “Misschien is het wel mis met mijn kind”, het idee kaapt mijn nachtrust en mijn scherpte overdag. “Neem mijn rechterarm maar, als er maar niets met hem is”… de oermoeder in me draait overuren.

Gedeeld ouderschap

En dat doet ze alleen, heel erg alleen zelfs, want niemand om me heen deelt dezelfde zorg en angst. Ik hou me groot als de kinderen er zijn, maar zodra ze in bed liggen voel ik me piepklein en enorm eenzaam. Ik weet dat hun vader dezelfde zorgen heeft en rationeel delen we die ook met elkaar, maar de emotionele verbondenheid is weg. En deze eenzaamheid overvalt me, niet omdat ik mijn emoties met hem zou willen delen, wel omdat ik weet dat die verbondenheid er nooit meer op die manier zal zijn. Niet met hem, maar ook niet met iemand anders om wiens kind het niet gaat.

Samen ouder zijn, je alleen zorgen maken

Ook op dit soort momenten was je altijd samen “ouder”, was een blik genoeg om te weten dat de ander hetzelfde doormaakte, wist je intuïtief wanneer je sterk moest zijn voor elkaar en wanneer er alle ruimte was om je emoties te laten gaan. In je eentje zoek je dat bij familie en vrienden, maar van al die lieve mensen is er niemand die datzelfde oergevoel over je kind deelt. Het is een vreemde en misschien wel verdrietige gewaarwording die me even heel erg terugwerpt op mezelf.

Op woensdag worden we verwacht in het ziekenhuis. Aangezien mijn ex in het buitenland zit, ga ik er heen. Op dit soort momenten kan ik mijn emoties gelukkig heel goed parkeren, denk ik volkomen helder, ben ik scherp en laat ik me door niets of niemand afleiden. We gaan uitzoeken wat er aan de hand is en wat komt, dat komt. Er volgen onderzoeken, bloed prikken, een enorme huilbui van een klein jongetje dat al zijn emoties van de dag kwijt moet en we eindigen in de speelgoedwinkel met een hele grote doos Lego onder onze arm. Het was een pittige dag die we met verve hebben doorstaan.

En gelukkig komt daarna al snel het bericht dat we ons geen zorgen moeten maken. Het bloedonderzoek is goed en de ongecontroleerde bewegingen zijn toch echt een tic. “Dit hebben we ook weer alleen doorstaan” denk ik die avond wanneer ik op de bank lig. Wetend dat er boven twee lieve gezonde jongetjes liggen te slapen, voel ik de stress uit mijn lijf verdwijnen.

Karijn is 42 jaar, woont in Amsterdam, is moeder van de twee liefste jongetjes ter wereld en afgelopen jaar gescheiden. Ze schrijft over gedeeld ouderschap. Ze vertelt vandaag over de zorgen over haar kind. Beetje bij beetje krijgt ze haar hoofd helderder. Deze blog hebben we al eerder gedeeld.