Mijn vakantieweek is weer ten einde, mijn batterij weer helemaal opgeladen. Frank brengt op moederdag zijn broers weer thuis, ik word bijna omvergeknuffeld door drie knullen en een hond. Wat fijn om ze allemaal te zien!
Ik schrik van Bob, hoe hij eruit ziet. Moe en met donkere kringen om zijn ogen. Hij verdwijnt gelijk naar zijn kamer, Jens gaat zijn spullen weer installeren en Frank ploft met Doddie naast me op de bank. Hij vraagt belangstellend naar mijn vakantie, we praten over zijn examens die eraan zitten te komen.
‘Ik kan niet elke week meer komen, mam’, zegt hij. ‘School is dit jaar bijna afgelopen, ik weet nog niet hoe het daarna eruit gaat zien. Ik wil een baantje zoeken, eerst maar eens kijken hoe en wat en waar’. Ik zeg dat dat niet geeft, dat ik het fijn vindt dat hij af en toe aan komt waaien. ‘Ja het zit wel goed, hoor,’ zegt hij ook. ‘Ik kom graag bij je langs, ook al duurt het een paar weken’.
Hij vertelt dat het met Bob niet goed ging bij Erik. Die laatste had me ook al geappt nadat ik thuis was, hij maakt zich grote zorgen.
Op een rustig moment pak ik de telefoon en bel Erik. Bob heeft zich helemaal teruggetrokken, toen hij daar was. Hele dagen in zijn bed, bijna niet gegeten, een grote mond tegen zijn vader. Ik ben verbaasd en verdrietig. Erik ook, hij had juist zijn best gedaan om vegetarische dingen voor Bob klaar te maken (iets dat hij vorige keren nog wel eens vergat), om hem zijn bed uit te krijgen. Maar wat hij ook deed of zei, Bob gaf niet thuis. Ik beloof dat ik met Bob zal praten, want dit is niet de bedoeling.
De volgende ochtend staat Bob tot mijn verwondering op tijd naast zijn bed, alsof er niets is gebeurd. Hij is wel erg moe, maar ook opgewekt en wil van alles horen over mijn vakantie. Ik laat wat foto’s zien en begin dan over zijn verblijf bij Erik. Bob zucht diep. ‘Ik wil geen contact meer met papa. Hij heeft het er helemaal zelf naar gemaakt, ik heb het gehad.’
Hij zegt dat hij zich totaal niet welkom voelde. Erik is geen tovenaar in de keuken, het eten dat hij had gemaakt was smakeloos, Bob kreeg overal commentaar op en gaf dus commentaar terug. Dat is althans zijn versie.
‘Het lijkt me heel wijs als we eens met z’n allen om de tafel gaan zitten, desnoods met je psychologe erbij,’ zeg ik. ‘Volgens mij is er gewoon sprake van een flinke communicatiestoring. Papa had juist wel zijn best gedaan, maar jij vat het anders op. Dat kan, en dat kunnen we rechttrekken’. Maar Bob is heel resoluut: hij wil absoluut geen contact.
Ik bel Erik op en vertel dat er geen beweging in zijn zoon te krijgen is. Dat ik mijn best zal doen om het contact open te houden, maar dat het voor nu beter is om elkaar met rust te laten. Erik vindt het heel moeilijk om te horen, maar belooft dat te doen. ‘Maar als hij nu nog ergens geld voor nodig heeft, hoeft hij niet bij mij aan te kloppen,’ zegt hij. Ik zucht. Dit wordt nog een héél langdurig verhaal, vrees ik.
Eline is in 2014 na een relatie van 25 jaar gescheiden. Ze heeft een eigen bedrijfje als tekstschrijver en redacteur. De twee jongste kinderen, Jens (17) en Bob (16), wonen na de scheiding bij haar. De oudste, Frank, (19) woont bij Erik, haar ex.
REAGEER OP DEZE BLOG