Patrick voelt (on)rust

Rust

Na een aantal enerverende maanden, waarin heel veel zaken samenkwamen, ik enorm veel balletjes omhoog moest houden en het stresslevel zijn pieken bereikten, is er ineens rust. Het evenement waar ik in de commissie zat is succesvol geweest, de reorganisatie op het werk is achter de rug, er is een huis gekocht voor mij en de blondines, de dozen zijn uitgepakt, en de kamertjes voor ze hebben een kleurtje gekregen die zij hebben uitgekozen. Het is echt direct ons plekje geworden. Een plekje met fijne buren, direct aan een groot park en een trampoline in de tuin. Onze nieuwe stabiele basis.

De vakantie samen was meer dan geweldig. Drie weken met enorm goed weer, goedlachse gezichtjes, veel gegiebel en geschater samen, een weekje aan het Veluwe meer. Het leven is mooi en het geluk intens. We hebben weer mooie onuitwisbare herinneringen gemaakt samen.

Inmiddels zijn het werk en de scholen weer begonnen, en is alles weer in ritme aan het komen. Ik mis de blondines nog steeds als ze niet bij me zijn, maar na een aantal jaren gescheiden te zijn en het ontwikkelen en uitvoeren van mijn passies heb ik ook echt mijn momenten en dankbare tijdsbesteding gevonden waar ik al mijn gevoel in kan steken, zoals het zingen bij een groot koor, het bloggen en het organiseren van de vlechtworkshops voor pappa’s met dochtertjes. Ook in die activiteiten vind ik energie en rust. Mijn ding. Energie, passie, plezier, rust. Check.

Zover het belangrijke stuk rust.

Onrust

Wat me echter onrustig laat voelen is het ontbreken van die nieuwe echte liefde, en het ontstaan van een enorme verliefdheid. Ja, ik ben klaar om weer eens knetter verliefd te worden. Het liefst zoals je in films ziet. Ik ben een dromer. Begrijp me niet verkeerd, ik ben een happy single, heb mijn zaakjes op orde, heb een baan, ben gelukkig samen met de meisjes, heb een rijke vrienden en kennissenkring en besteed mijn vrije tijd nuttig. Dus een relatie dient bij mij wel een aanvulling te zijn op mijn huidige leventje. Maar dat neemt niet weg dat ik niet in de liefde geloof. Integendeel.

Ook zeg ik iedereen dat ik niet zoek, maar graag gevonden wil worden. Maar onbewust zoek ik wel. Natuurlijk wil ik me geliefd en gewild voelen door iemand die goed bij me past en haar tegenkomen. En ja, ik heb het geprobeerd. Een aantal dates gehad via Tinder. Lange online gesprekken gevoerd. Virtueel was er af en toe wel een klik. De vonk bleef echter in real life uit.

Recent heb ik nog wel een aantal keren afgesproken met een erg leuke dame met kinderen in bijna dezelfde leeftijd als de blondines. Als vriendschap begonnen, maar al snel voelde ik een verliefdheid vanuit mijn kant. Na een aantal malen elkaar gezien te hebben merkte ik, en sprak zij uit dat er twijfel was over de mate van verliefdheid vanuit haar kant en dus heb ik maar weer even een tijdelijk slotje op mijn gevoel gezet.

Rust

Dating moe noemde ik het laatst. Even niet veel zin om me actief weer op een datingsite te begeven, en te daten. En nee, ik wil niet te graag. Maar leuk zou het wel heel erg zijn om haar te ontmoeten. Diegene. De enige echte. Misschien over een klein tijdje weer. Maar nu even niet. Even rust.