ZEG ME DAT HET NIET WAAR IS……….!!!
Vandaag sta ik enigszins blij op. Ik heb de sleutel van mijn appartementje gekregen, gisteren 1 april en ik ga klussen.
Hoe ongemakkelijk het ook is, om alles te verdelen en de kasten deels leeg te maken, het is niet meer mogelijk om “getrouwd” te blijven. De ruzies stapelen zich op, een escalatie is bijna “normaal” in huize Calandria. (nickname voor ons o zo gezellige huisje)
Oké wacht….
Hmm…een leeg huis, geen stemmen…geen beweging.
2 april om 08.20 uur stuur ik een smsje naar Arie-Jan, “is iedereen met jou mee ? “
Als antwoord krijg ik : Tja, wilden ze ff. Vanmiddag zijn Joy en Rick weer gewoon thuis. En Lente haal ik op na haar training.
Ik zoek er niets achter en klus lekker door in mijn nieuwe appartement met enorme mixed feelings.
Na het klussen stuur ik een appje :
15.45 uur
Ik heb geklust, alvast een en ander aan voorbereidingen gedaan en vraag : Eten jullie “daar” (waar dat op dat moment ook moge zijn….) of onderweg ? Ik ga nu boodschappen doen nl. wat kan ik mee nemen ?
Ik sluit af, doe wat boodschappen en krijg geen reactie. Dus ik copy en paste de tekst zodat ik mijn whatsapp nu in sms versie stuur. Hopelijk dan maar zsm een reactie ?
Het blijft stil…erg stil. Ik voel dat het mis is, ik weet niet wat, maar het gaat niet goed.
Mijn “gut feeling” vertelt mij dat dit het begin van iets heel erg naars is.
Rond 21.00 uur krijg ik een mailtje….waar ik slaap ? WAAR IK SLAAP ???? whatttt…..
Mijn hersenen draaien overuren, mijn “gut feeling” ook. Ik voel me ziek, ellendig, verdrietig en unheimisch.
Ik antwoord droogjes….hier natuurlijk, aan de Calandria. (onze verzonnen ‘huisnaam”)
Geen reactie, het blijft weer stil….
Ik bel met een vriendin S. Die schrikt zich het apenzuur.
De schat blijft standby en ik hoef maar te kicken als ik haar nodig heb.
Pijnlijk wordt rond middernacht duidelijk dat “ze” niet van plan zijn terug te keren naar huis.
Ik ben radeloos, ik word gek, m’n hersenen en gut feeling komen er bijna uit, en ik weet nog niet in welke volgorde. Een ritje achtbaan is voor watjes….pffff….dit is echt “nightmare the ride”
S komt en we bespreken de situatie. We zijn het erover eens dat het niet goed is. En dat is een understatement blijkt later.
Politie bellen ?
ja toch maar doen dan…ben ik niet zo’n voorstander van. Ik bedoel, wanneer bel je de politie, zijn daar richtijnen voor ? Mijn gut feeling en hersenen zijn schijnbaar toch nog in tact dus…is bellen dan wel verstandig ?
“Ja” zegt S en ze doelt op de 2 kereltjes die dood gevonden zijn in een duiker nog niet zo lang geleden. En hun vader…
Oef….nu word ik wakker geschud. BELLEN !!!
Ik bel eerst 112, die verbinden me gelukkig meteen door met de politie. Ze nemen de situatie uiterst ernstig op en na wat vragen via de telefoon te hebben gesteld, komen ze langs.
Trrrrrrrrrrrrrrringgggggggggg….3 agenten staan voor de deur.
Er flitst door me heen “wat zal de buurt wel niet denken” ja echt belachelijk. Who cares…in deze situatie, maar toch…
Drie aantrekkelijke politiemannen…heel raar…maar die zwart gele outfitjes maken wel indruk hoor. Ik deins een beetje terug, vind het nog steeds geen goed plan dat ze gebeld zijn. Welke film is dit ?? Serieus…staan hier nu 3 agenten ?? L
Alles komt toch altijd op zijn pootjes terecht ? of is dat alleen bij katten ?
Ik laat de berichten zien aan de opper-cop en leg de situatie uit. Sjee…wat kijken de mannen serieus.
Moet toegeven, dat staat ook echt wel aantrekkelijk bij die outfits. Goed gecast deze 3 boys.
Ze bellen, spreken in codes met andere eenheden en in één keer lijkt heel team Rijnmond op de been. Wow….ik ben lichtelijk in shock.
Waar mijn ex zou kunnen zijn met de kinderen ? denk…denk…denk…
Ze noteren alles ! Ze zijn dus niet alleen op uiterlijk gecast, ze zijn ECHT….woooo nu raak ik een beetje in paniek. Vriendin S ook. Ze noemen wat “ervaringen” en halen ook weer het voorbeeld van de 2 mannetjes die gevonden zijn op.
Ik noem oma (zijn moeder) ik noem zijn broer en ik noem mijn (inmiddels ex) collega / vennote
Ze sturen meteen teams naar al deze adressen. Tevens raden ze me aan “te schuilen” of te wel naar mijn appartementje te gaan.
MIJN APPARTEMENT ? serieus….daar staat 1 bed, verder NIETS. Geen gordijnen, niets.
Ok, vooruit deze keer luister ik naar deze cop-boys. Omdat ze echt heel ernstig kijken.
En politie is je beste vriend, ik vertrouw ze. Mijn gut feeling zegt dat ik moet.
S rukt een fles wijn uit de keuken en we sjezen 5 minuten later naar mijn appartement.
Onderweg komen we allemaal politiebusjes tegen en een zwarte auto. Gelijkend op die waar ex in rijdt. Politie zet achtervolging in.
In een roes kom ik aan in mijn appartement. Hoe zat het ook alweer, welke sleutel…waar…in welk gat …
S en ik strijken neer op de vloer. Het appartement is ernstig LEEG, wit en stil.
En zo voelt het vanaf nu…..leeg en stil. Het is stil in mij ………. Ik sterf een stukje… van een gezin met 5 naar 1. 5 tegen 1……….het is stil in mij…
Oorverdovend………………..stil…
Frances is een moeder van 3, de kids zijn 13, 13, en 11.
Op 2 april jl werd haar leven als donderslag bij heldere hemel bruusk omgegooid. Haar kinderen werden ontvoerd door hun vader, die zich met kinderen verschanste op diverse plekken om er zeker van te zijn dat hij zijn psychologische oorlogvoering kon voortzetten. De mindgames gingen door, maar zonder kinderen.
Hij bespeelde diverse instanties, later jeugdzorg, en komt er tot op de dag van vandaag mee weg.
Frances blogt om awareness te creeëren voor de Complexe Scheiding (vechtscheiding) met ouderverstoting. Zo’n ernstige vorm van ouderverstoting dat de kinderen niet meer weten wie hun echte mama is. In het Amerikaans is dit bekend onder PAS (Parental Alienation Syndrome)
Kinderen zitten in een spagaat, een loyaliteitsconflict. Dit kan elke ouder overkomen. Binnen 1 dag. Net als Frances….van 5 naar 1…in 1 dag.
Frances zal vooral bloggen over ouderverstoting.
REAGEER OP DEZE BLOG