Help, wat wil ik nu?
Na een intensieve periode van daten ben ik eventjes kwijt waar ik naar op zoek ben. Het kan aan de mejuffrouw zelf liggen, er is een klik of niet, of aan andere parameters waardoor ik ga nadenken en snel afhaak. Het kan aan veel factoren liggen:
- De fase waar iemand zich in bevindt (geen werk, nog in scheiding, nog wonend samen met ex in huis).
- Een gezinssamenstelling kan een factor zijn (puberende opstandige kinderen, geen kinderen en een enorme kinderwens, kinderen te oud of te jong).
- Afstand (ik heb twee keer gedated met een mejuffrouw uit Goes. Ik dacht dat het de andere kant van de wereld was. Als ik verliefd ben wil ik snel bij iemand kunnen zijn en niet eerst twee uur moeten rijden voor een kopje koffie te kunnen drinken).
- Een te grote rugzak (mejuffrouwen die in een neerwaartse spiraal zitten, en alleen kunnen praten hoe erg hun ex ze achter heeft gelaten. Enorm vervelend natuurlijk, maar op een gegeven moment moet je jezelf toch echt gaan herpakken en doorgaan).
- Vrouwen die nog in een relatie zitten of getrouwd zijn en iets erbij zoeken (ja, het bestaat echt. Mij maakt het niet uit, ik ben vrijgezel, maar je bent wel erg snel mijn respect kwijt, en een kans op een relatie is natuurlijk nihil).
- Tinderplaatjes zonder foto van jezelf, van je kinderen, met een andere man op de foto, met een foto van 120 pixels waarvan je niet kan zien hoe iemand er uit ziet, van een foto met een paard of motor (geen verdere verklaring benodigd lijkt me, en ik heb niets met paarden of motoren).
- …
- …
Ben ik nu zo veeleisend? Ben ik op zoek naar iets wat niet bestaat? Als iemand al door de bovenstaande ballotage commissie komt, dan blijft er ook nog de klik waar ik al eerder over heb geschreven. Ik ben denk ik even dating moe. Of bang om iemand te kwetsen die niet aan de factoren voldoet. Ik probeer het wel. Test uit en ga toch de dates aan. Om daarna snel te besluiten dat het niet bij me past. Ik wil mezelf en de ander niet te veel kwetsen door maar door te gaan.
Voor wat? Het is er of het is er niet. Ik geloof niet dat gevoel kan groeien. Je vindt elkaar leuk, spreekt af, en er ontstaat chemie. Of niet.
Note to myself; ik ga in 2017 er meer open instaan dan dat ik nu doe. Want als ik teruglees, ik zie de factoren, dan ben ik op mijn 80e waarschijnlijk nog steeds een alleenstaande. En ik ben zo klaar om weer eens knetter verliefd te worden. Ik mis het. Enorm. Het gaat goedkomen. Ik weet het zeker.
Patrick is 42 jaar oud en is anderhalf jaar geleden gescheiden. Hij heeft 2 prachtige dochters van 4 en 6 die hij in zijn blogs “de blondines” noemt. Zijn ex-partner noemt hij, met respect, mevrouw.
Eline - 11 jan 2017
O god zooooo herkenbaar! De grootste gemene deler bij al die dates ben ik nog altijd zelf. Ik weet nu dat ik de verkeerde mannen heb aangeschreven. Ik zie het als een leerproces, ik weet nu wat ik absoluut NIET wil. En dat is ook heel veel waard. Neem gerust even pauze, de kriebel om op zoek te gaan komt vanzelf wel weer. En wees niet bang om iets heel vroeg af te kappen, net om wat je zegt: er is chemie of niet. En zo niet, dan is het jammer maar helaas. Beter eerlijkheid dan aanslepen, ja toch?
Kris - 11 jan 2017
Heel herkenbaar! Ben er soms ook helemaal klaar mee. Raak er ook wel eens ontmoedigd door... Vooral als je dan weer te horen krijgt dat het vooral niet aan jou ligt... Maar tja...in de supermarkt loop ik er ook maar niet tegenaan ? Dus we blijven positief en wie weet wordt 2017 wat liefde betreft een mooi jaar ❤