Daniel en zijn rol als stiefvader

Ik als stiefvader
Ik praat veel over mijn dochters in deze blog. Ik praat minder over mijn bonuskinderen. Nog minder praat ik over mijn rol als bonusouder of stiefvader. En dat is niet omdat er zo weinig over te vertellen is. Maar nu het einde van mijn blog periode voor Nieuwe Stap in zicht is, wil ik op dat gebied wat evenwicht brengen.
Om te beginnen is een stiefouder op alle praktische gebieden een echte ouder. Je zorgt (mede) voor de kinderen waarmee je feitelijk geen bloedband hebt. Door mijn jeugd hecht ik zelf weinig waarde aan bloedbanden. Die bleken weinig waard. Gek genoeg was dit een voordeel. Ik zet me in voor een stabiele leefomgeving voor alle kinderen. Of dat een eerder pleegkind was, mijn eigen kinderen of mijn stiefkinderen. Voor mij zijn ze gelijk. Dezelfde regels, dezelfde verwachtingen. Dezelfde aandacht en dezelfde ondersteuning.
Emotioneel maak je als stiefvader een evolutie door. Aan het begin ben je voor het kind de indringer die zich met alles gaat bemoeien. Ik heb dat zelf als kind vaak genoeg meegemaakt en ben over die periodes niet positief. Het kwam nog wel eens voor dat mijn moeder geen aandacht voor me had en in bepaalde gevallen ook geen boodschappen had gehaald. Als mijn moeder een vriendje kreeg, dan nam de emotionele en fysieke verwaarlozing toe. Daardoor had ik geen last van het hechten en onthechten als de verkering weer eens stuk liep.

Maar in mijn situatie hebben Patricia en ik gekozen voor een rustige benadering. Het eerste jaar van onze relatie heb ik me rustig gehouden en de primaire zorg bij haar gelaten. Hierbij beperkte ik me tot praktische ondersteuning en een luisterend oor.
Juridisch is het stiefouderschap een echt mijnenveld. Ik heb geen rechten en alleen plichten tegenover mijn stiefkinderen. Wettelijk gezien is het prima dat ik ze onderhoud, alsof het mijn eigen kinderen zijn. Waarbij de alimentatieplicht uitgaat van draagkracht voor de echte ouders, geldt dat niet voor stiefouders. Die worden hierbij opgeteld en meegewogen. Maar dan wel zonder enige inspraak ten opzichte van de kinderen. In mijn geval betekent dit dat ik niet dezelfde zaken kan regelen voor mijn stiefkinderen, als voor mijn eigen kinderen.
En als het om wat voor reden mis gaat met de relatie tussen ouder en stiefouder, dan ontstaat er een zeer onbevredigende situatie. Als stiefouder ben je min of meer rechtenloos. Zowel het stiefkind, als de stiefouder zal te maken gaan krijgen met een groot verlies. In het ergste geval van meerdere verliezen. Een deel van je leven wordt verwijderd. Bij stiefkinderen ligt hier een groot maatschappelijk probleem. Een stiefkind loopt bijvoorbeeld bij het overlijden van de eigen ouder, bijna altijd tegen het feit aan dat de stieffamilie het contact ook gaat verliezen. Als stiefouder is dat een horrorscenario voor mij.
Daniel is enige tijd geleden gescheiden en inmiddels hertrouwd. Hij blogt twee wekelijks over zijn leven als hertrouwde vader. Daniel woont samen met Patricia en haar kinderen. Het boek over het eerste jaar is 10 april 2015 verschenen en verkrijgbaar bij bij de betere boekhandel. Deel twee komt in 2017 uit.