Twee jaar na de scheiding kan ik mijn ex niet meer zien. Astrid vertelt

Ik verwacht niks meer

“Mam, als ik straks een hondje krijg, kom je dan wel weer een keer naar binnen?” Mijn hart krimpt ineen als ik B. dat hoor zeggen. Om meerdere redenen. Dat hondje gaat er namelijk niet komen. Veel beloven en weinig geven, doet kinderen van 7 jaar in weelde leven. Maar goed, dat is het graf wat ex zelf aan het graven is. Wat me veel meer raakt is dat B. er last van heeft dat ik niet meer mee naar binnen ga als ik haar naar haar vader breng. Dat had ik niet verwacht. Mijn altijd vrolijke meiske ziet er nooit uit alsof ze ergens last van heeft. Hoe naïef kan een mens zijn.

Het is heel erg, maar twee jaar na de scheiding kan ik hem niet meer zien. En wil ik geen stap zetten in zijn appartement. Een appartement wat ik amper een jaar geleden samen met hem heb staan schilderen. Omdat we een jaar na onze scheiding een uitstekende verstandhouding hadden. Een appartement op de eerste etage waarvan nu de deur openstaat als we beneden aangebeld hebben. Een deur die ex open heeft gedaan, waarna hij ondertussen terug kan lopen naar de kamer. Zodat we elkaar niet hoeven te zien. Ik begrijp niet wat er gebeurd is. Waar is dit zo fout gegaan?

Wat nu volgt is de meest arrogante opmerking die ik ooit zal maken in m’n leven. Maar ik weet dat ie waar is. En het is ook de enige manier om te kunnen dealen met het onwaarschijnlijk grillige gedrag van ex. Waarin ik dagelijks bang ben waar hij nu weer mee op de proppen komt. Wat ik nu weer moet rechtzetten. Wat ik nu weer niet goed doe. Welk gat ik nu weer moet dichtlopen voor dochter B. Ex weet dat hij de boel stevig verkl….. heeft in onze relatie. Iets wat hij ook toegegeven heeft. Waar hij afstand van wil nemen. Omdat hij als de doods is dat hij dezelfde fouten gaat maken in zijn nieuwe relatie. Ik ben de personificatie van alles wat hij fout heeft gedaan in onze relatie. Daarom maakt hij mij het leven zuur. Iets anders kan ik niet bedenken.

De enige manier om je daar tegen te wapenen, is om niks meer te verwachten. Geen Moederdag cadeautje van dochter B. wat bij ex tussen het rottend fruit op de fruitschaal terecht is gekomen. Geen telefoontje als ex en B. op mijn verjaardag samen op vakantie zijn. Geen respect of waardering. Ik verwacht alleen nog zijn snedige opmerkingen. Over alles wat 1.5 jaar geen issue is geweest en nu opeens wel. Als je niks verwacht, kan je ook niet teleurgesteld worden. Dat lukt ook niet meer. Een overtreffende trap van teleurstelling dat we dit hebben laten gebeuren, is er niet. Ik hoop dat ex dochter B niet teleurstelt met haar hondje. Maar weet beter. Met als voordeel dat B niet teleurgesteld raakt in haar moeder die niet mee naar binnen gaat. Omdat dat hondje er echt niet gaat komen.

Mijn naam is Astrid, ik ben 44 jaar en supertrotse moeder van een dochter van 7. Sinds mei 2015 gescheiden met co-ouderschap. Hoewel de scheiding soepel ging, ex en ik prima met elkaar over weg kunnen en ook de jongedame haar draai lijkt te hebben gevonden, is het voor alle drie toch ‘zoeken’ naar het hoe nu verder. Als individu maar ook samen.