Ik scheer m’n benen en smeer ze in met bodylotion. M’n nieuwe lingerie hangt klaar. Vanavond komt nieuwe, oude liefde M. Hoewel we elkaar al van heel lang geleden kennen, is de liefde pas sinds een half jaar weer opgebloeid. En voel ik me net een verliefde puber als we afspreken. Een zalig gevoel. Een gevoel dat ik heel lang niet heb gehad. Het gevoel dat de hele wereld -inclusief dochter B.- niet bestaat. En dat we vanavond eindelijk weer met z’n tweeën zijn, in de hoop dat ik m’n zenuwen een beetje onder controle krijg. Ik voel me schuldig richting dochter B. Hoe kan ik nou het gevoel hebben dat ze niet bestaat? Tegelijk realiseer ik me dat het niet uitmaakt hoe ik me voel. Als ze bij me is, ben ik er 1000% voor haar. En als ze dus bij haar vader is, mag ik er 1000% voor mezelf zijn. Dat doet niks af aan hoeveel ik van haar hou.
Sinds ik gescheiden ben, ervaar ik mijn gedwongen vrijheid heel wisselend. Ik haat het dat ik de helft van het leven van mijn dochter mis. Zeker nu ex en ik nauwelijks on speaking terms zijn. Deden we een jaar geleden nog regelmatig dingen met z’n drieën, nu heb ik amper een idee waar ze geweest is of wat ze gedaan heeft als ze bij haar vader is geweest. De dag dat ze een eigen telefoon krijgt en we via de app contact met elkaar kunnen houden, kan mij niet snel genoeg komen.
Maar soms geniet ik ook van de dagen dat ze er niet is. Voel ik me weer mezelf in plaats van alleen maar moeder. Kan ik in de kroeg blijven zolang ik wil, een wijntje teveel drinken en de volgende dag uitslapen. Of een heerlijke dag winkelen. Het lastige is dat M. en ik nog niet zo vaak bij elkaar kunnen zijn als we willen. Dat komt wel; geduld is een schone zaak. Maar als met een heerlijk warm Hemelvaartweekend in het vooruitzicht al m’n vriendinnen leuke dingen met hun gezin blijken te gaan doen, wordt ik instant chagrijnig. Want dochter B. gaat ook leuke dingen doen als ‘gezin’. Een gezin waar ik alleen geen onderdeel van uitmaak. En mag ik de heerlijke warme dagen dus grotendeels alleen doorbrengen.
Ik zou willen dat het leven een soort cafetaria systeem was. Waarbij je net als op je werk, zelf de best passende elementen kan kiezen om zo de voor jou optimale levensvoorwaarden samen te stellen. Dochter B. kies ik als eerste. Voor de volle 100%. Daarna zijn de dingen in willekeurige volgorde. Mijn eigen hervonden ik sinds de scheiding kies ik zeker. Net als nieuwe, oude liefde M. Ook de avondjes kroeg en weekendjes kamperen als samengesteld gezin. Maar helaas is het leven niet maakbaar. Zal ik dochter B. voor 50% van de tijd moeten missen. En zit het geluk in de individuele onderdelen en nog niet in de optelsom. Het dubbele van gescheiden zijn: you win some, you loose some.
Mijn naam is Astrid, ik ben 44 jaar en supertrotse moeder van een dochter van 7. Sinds mei 2015 gescheiden met co-ouderschap. Hoewel de scheiding soepel ging, ex en ik prima met elkaar over weg kunnen en ook de jongedame haar draai lijkt te hebben gevonden, is het voor alle drie toch ‘zoeken’ naar het hoe nu verder. Als individu maar ook samen.
REAGEER OP DEZE BLOG