Hier zit ik, huilen op de badkamervloer. Lang geleden dat ik een huilbui had, maar het moet blijkbaar.
M’n scheiding is 1 jaar geleden nu. Iedereen gaat door, inclusief ikzelf.
M’n vriendinnen hebben hun eigen, soms zeer zware, leven, hun eigen problemen, hun eigen gezin, hun eigen druktes.
M’n moeder en m’n zus zijn schatten maar toch vind ik daar niet altijd het klankbord wat ik zoek. Hoe goed ze het ook bedoelen.
En m’n vriend wil ik juist niet meer lastig vallen met m’n verdriet. want ik wil dat het om “ons” gaat en niet om mijn oude leven.
Éen jaar na de scheiding
Dat is mijn keuze. Toch ontkom je er niet aan het er af en toe over te hebben. En dat is ook niet erg. Maar zoals ik al zei; iedereen heeft zijn eigen leven. En ook mijn vriend heeft zijn hoofd vol met andere dingen. Z’n werk, kinderen, hobby’s. Ik wil niet de vriendin met verdriet uithangen. Ik wil het samen leuk hebben. Dus ik “lijd in stilte” zou je kunnen zeggen. Dat is een keuze. En misschien niet de goeie. M’n keel is schor. Ik heb geschreeuwd tijdens het huilen. Heel hard. Nog een laatste sprankje verdriet wat zich een weg naar buiten zoekt.
Iedereen vond me zo’n ongelofelijke bikkel afgelopen jaar. Alsof ik een keuze had om het niet te zijn. Je hebt het maar te doen dat bikkelen.
Geld verdienen
Je man dumpt je na 22 jaar trouwe dienst, je bent een paar dagen ziek gemeld, gaat weer aan het werk, de maanden erna trapt hij je de grond in zover als hij kan, je gaat 2x verhuizen binnen 5 weken (gewoon omdat hij dat leuk vond als pesterijtje) en als je de sleutel van je nieuwe huis krijgt ga je er binnen 3 dagen in mét je kids, om vervolgens weer over te gaan tot de orde van de dag. Ik zie nergens echt een “keuzemomentje” om het even gewoon maar op te geven. Ik ben moeder. Ik heb 2 bloedjes van kinderen. Ik moet geld verdienen. Er voor hen zijn. Je hebt het maar te doen.
En ik moet zeggen dat ik het niet onverdienstelijk heb gedaan. Een leuk huis, een leuke baan, een mooie auto, een eigen paard … allemaal de buitenkant. Ik heb een bijzondere treffer gehad met een lieve man die ik nu inmiddels “mijn vriend” mag noemen. Maar door m’n oude verdriet durf ik m’n hart niet opnieuw te geven voor 100%. Bang om weer gekwetst te worden. Terwijl ik zo gelukkig met hem ben en me zo fijn bij hem voel. Bang… Ik leef op de handrem. En bedankt ex! Bedankt voor die krater in m’n ziel…. Bedankt voor de gruwelijke pijn, het onmetelijke verdriet, m’n mega deuk in m’n zelfbeeld en zelfvertrouwen. Ik gedachten spreek ik: ” Ik dacht altijd dat ik een goed mens was. Dat ik je motiveerde om het beste uit jezelf te halen. Dat ik je luisterend oor was. Dat je altijd met alles bij mij terecht kon. Ik heb zoveel in jou geïnvesteerd en zo belachelijk weinig er voor terug gekregen. En ik was nog bereid om dat te accepteren ook…. Wat kreeg ik van jou….”
Het gevoel van onterecht behandeld zijn is nog vaak overheersend. Soms voel je; “dit heb ik niet verdiend”…. Maar je wordt niet om toestemming gevraagd voordat je een bak met stront over je heen krijgt. Dat gebeurt gewoon. Oneerlijk. Ja. Oneerlijkheid overheerst. Ik had zoveel te geven.
Huilen
Het liefst melde ik me ziek morgen. Gewoon een dag om even uit te huilen. Eigenlijk heb ik het nodig. Maar ja…. Ik ben kostwinner. Alleenstaande moeder. Ik wil m’n baan niet onder druk zetten. Ik spoel m’n keelpijn weg met wijn. De klok nadert middernacht…Ik voel me eenzaam.
Ik heb een psycholoog benaderd. Ik wil m’n verdriet goed verwerken, oude patronen ontdekken zodat ik kan groeien als mens van deze bak ellende. Ik wil er niet over 5 jaar achter komen dat ik NU iets niet goed verwerk of verkeerd aanpak. En ik heb ontdekt dat mijn vriend mijn gedrag wél spiegelt, waarvoor dank. Dat heb ik nooit eerder mogen ervaren. Ik spiegelde mezelf en probeerde te groeien als mens. Nu heb ik de luxe dat iemand de moeite neemt om mij te spiegelen. Een bijzondere ontdekking… Ik heb nog alleen maar een intake gehad, maar 1 zin is me al bij gebleven…. “Misschien kan je stoppen om een bikkel te zijn en is het helemaal niet meer nodig nu”……. Dus laat die tranen dan maar even gaan… Ik hoef even geen bikkel meer te zijn. De overlevingsstand gaat er langzaamaan af. “Terug naar je zachtheid” zei ze nog… Nou, ik voel me nog geen pluchekonijn, maar de sluizen staan open. Laat maar komen die tranen. Ik lust ze rauw.
Ik ben Loes, bijna 43. Status: Na 22 jaar relatie, waarvan ruim 16 jaar getrouwd, in september 2016 gescheiden. En inmiddels zelfs weer verliefd. Kinderen: Ik heb twee zonen van 8 en 12 en co-ouderschap, ook met mijn twee honden. Dus soms heel stil in huis en dan weer een levendige boel. Werk: Ik werk 32 uur per week in 5 dagen. Heb een oud huis gekocht waarin geklust moet worden en ik loop dus standaard achter de feiten aan in mijn huishouden. #opgevenisgeenoptie #scheiding Kernwoorden: accepteren wat is, loslaten (daar is ie weer), humor, liefde, respect.
Tessa - 20 nov 2017
Je hebt gewoon precies verwoord zoals ik me voel! Sinds januari uit elkaar, sinds juni officieel gescheiden en soms ben ik zo moe van het sterk zijn......wil niet meer sterk hoeven te zijn.....
Linda - 20 nov 2017
Hoi, Herkenbaar hoor. Straks in Januari 3 jaar uit elkaar. Tuurlijk alles gaat door maar als ik in m’n eentje zit denk ik vaak jemig “went dat ooit”???? Ik wens jullie sterkte en echt geef jezelf de tijd! Liefs
Jolanda - 20 nov 2017
In juli heeft mijn man mij van de één op de andere dag laten weten geen heil meer in ons huwelijk te zien en te willen scheiden. Nee, er was geen ander zei hij, wel een goede vriendin waar hij zo goed mee kon praten, die hem begreep! Het eerste weekend dat hij bij me weg ging, sliepen ze al samen. De eerste 2 weken heb ik me ziek gemeld, daarna weer begonnen tot ik een maand geleden van de één op de andere dag last kreeg van duizelingen en evenwichtsstoornissen. Ik heb 5 dagen alleen maar horizontaal kunnen functioneren. Stress en spanning waren mij letterlijk gaan duizelen zei mijn huisarts. Inmiddels een aantal gesprekken gehad met een praktijkondersteuner GGZ, maar die kon mij niet voldoende helpen om alles te verwerken, dus nu een verwijsbrief voor de psycholoog. Ik wil dit goed verwerken en merk dat ik het alleen niet kan. Bijna iedereen om me heen vind dat het nu maar eens afgelopen moet zijn met het verdriet, het is al 4 maanden geleden zeggen ze dan. Ik blijf hangen in mijn verdriet en voel mezelf regelmatig ontzettend eenzaam. En mijn toekomstige ex is gewoon in een compleet nieuw leven gestapt en doet alsof we nooit bestaan hebben!
Eline Stap - 20 nov 2017
Bijna iedereen om je heen heeft niet meegemaakt wat jij hebt meegemaakt: de ultieme afwijzing. Het is onzin om te verwachten dat iemand na 4 maanden haar leven weer op orde heeft als de hele fundering eronder is weggeslagen. Logisch dat je niet weet waar je moet beginnen, en nee, dit kun je niet alleen. Hopelijk heb je ook vrienden/vriendinnen bij wie je wel terecht kunt. Heel goed dat je professionele hulp inschakelt, het is fijn om met een onafhankelijk iemand hierover te praten. Want vrienden/vriendinnen hebben een gekleurde blik, hoe goed ze het ook bedoelen. En je ex? Wees blij dat je van die zak hooi af bent. Iemand die zo met mensen omgaat... je verdient veel beter dan dat.
Thera - 20 nov 2017
Herkenbaar. Goed dat je het verwerkt. Soms is even stilstaan heel goed.
Es - 21 nov 2017
Heel veel sterkte Loes....en zo herkenbaar?...
Jan Willem (gastheer) - 21 nov 2017
Mooi beschreven Loes, En ik herken me in sommige stukken echt wel. Zo ook dat mensen menen te weten dat je na een bepaalde tijd wel klaar moet zijn met het "verdriet" hebben en je rot voelen. Iedereen verwerkt het op zijn/haar tempo en zijn/haar manier. Sterkte!
Cindy - 21 nov 2017
Helemaal herkenbaar. Na 15 jaar was ik niet goed genoeg meer. Ondertussen bijna 1,5 jaar geleden. Zwanger van ons tweede kindje. Zij hadden plezier en kochten samen een huis, de kindjes kwamen steevast op de tweede plaats. Sinds een week of 2 gaat hij weer verhuizen, een straat verder dan mij, de 4de keer op een jaar tijd. De nieuwe relatie was toch niet wat hij had gedacht....
Tamara - 25 nov 2017
Heel herkenbaar... december 2016 gescheiden, zelfde leeftijd, 2 kids in die leeftijd...dus door door doorgaan.... ik heb mij er geen dag voor ziek gemeld, maar er wel genoeg tranen om gelaten bij collega's, vrienden en familie. ... nu alles tot rust is gekomen begin ik weer wat om mijn heen te kijken en te daten, maar merk ook dat ik heel voorzichtig ben geworden...
Peter - 26 nov 2017
Dit herken ik ook ook van sept16 alleen met de 2 kids veel geweend en nog steeds maar sterk houden voor de kids niet altijd makkelijk
Jannes van Biessum - 26 nov 2017
Herkenbaar, alleen heb ik de fout gemaakt om te snel weer een relatie aan te gaan, inmiddels dus de 2e keer gescheiden, gelukkig binnen het werk een eigen maatschappelijke dienst, daar veel aan gehad, heeft mee net niet letterlijk een schop onder mijn achter werk gegeven. Na 3 jaar alleen begint er weer iets te groeien met een leuke dame. In de tussenliggende tijd wel veel vriendinnen gekregen, kan beter net vrouwen dan met mannen, daar ook goede gesprekken mee gehad en we zijn er voor elkaar. Kort om neem de tijd, het heeft tijd nodig om een plaats te geven.
Jan - 26 nov 2017
Ik merk dat er veel vrouwen reageren met dezelfde ervaring. Als ik hem door haar vervang past het helemaal in mijn situatie.
Jan Willem (gastheer) - 27 nov 2017
Klopt Jan, Ik denk dat heel veel mensen zich wel in deze situatie kan verplaatsen.