Eigenlijk had ik hier mijn blogs willen laten eindigen. Een mooi moment, met een nieuw begin.
Met Leon heb ik een twee mooie maanden beleefd. Maar al snel werd me duidelijk dat hij echt niet klaar is voor een nieuwe relatie. Zo zoekende als hij is, heeft hij vooral veel tijd en ruimte voor zichzelf nodig. En de afstand is gewoon ontzettend onhandig. Het was fijn om elkaar terug te zien, de vlinders weer te voelen, maar ik moest ook constateren dat we ons wel heel erg verschillend hebben ontwikkeld. Uiteindelijk passen we echt niet meer bij elkaar.
Frank heeft alle theorie-examens gehaald voor zijn groot rijbewijs. Het praktijkexamen is nog even een brug te ver, de eerste keer zakt hij, een herexamen is aangevraagd. Hij laat het er niet bij zitten, is vastbesloten dat papiertje te gaan halen.
Jens is druk bezig zich voor te bereiden op zijn eindexamen. Nog een paar weken, dan is het zover. Gelukkig staat hij er heel goed voor, zakken kan bijna niet meer. Ik heb alvast een vlag gekocht, die gaat straks, met zijn tas, aan het balkon. Hij wil geen eindexamenfeest, in plaats daarvan wil hij met Bob een weekend gaan stappen in zijn nieuwe studentenstad. Leuk!
Het leek goed te gaan…
En Bob… hij leek zo goed te gaan. Therapie was afgerond, ook met zijn psychiater heeft hij het afgesloten. Hij keek uit naar september, als zijn school begint, en was alweer bezig om oude vrienden op te zoeken. Hij snakte naar contact met anderen.
maar Bob ziet geen uitweg meer
Tot hij middenin de nacht naast mijn bed staat. ‘Mam, het gaat helemaal niet goed met me.’ Hij gaat op het randje van mijn bed zitten. ‘Ik zie het niet meer zitten. Het liefste spring ik nu van een flatgebouw’. Hij vertelt dat hij een vriendin heeft geappt, die aan de andere kant van de wereld woont, zodat hij zeker wist dat er iemand zou reageren. Hij heeft zijn hart uitgestort, gezegd waar hij al wekenlang mee rondloopt. Hij heeft iedereen, maar vooral zichzelf, om de tuin geleid, gedaan alsof het goed ging, om maar onder de therapie uit te komen. Hij hoopte dat het vanzelf goed zou komen, dat zijn gevoel zou volgen, maar nu, middenin de nacht, schreeuwt de angst in zijn hoofd dat hij zichzelf van kant moet maken, omdat er geen uitweg meer is.
We praten, hij huilt. Ik hou me in. We doen beiden geen oog meer dicht tot het morgen is, en dan bel ik de hulpdiensten. Dat valt nog niet mee, als je zoon boven de 18 is. Bob ligt apathisch op bed, geeft de controle aan mij. Zodra hij ergens toestemming voor moet geven, geef ik hem mijn telefoon en zegt hij ‘ik geef toestemming’. Via een lange omweg kom ik terecht bij de crisisdienst van het GGZ, die goddank dezelfde dag nog kunnen komen. Zij komen met hem praten, bepalen hoe suïcidaal hij werkelijk is, of opname nodig is. Bob ziet dat niet zitten, maar gaat wel akkoord met de hulp die geboden wordt. Hij is urgent, en kan over een week beginnen met nieuwe therapie.
Ik bel Pia, mijn vriendin, en huil tot ik het gevoel heb dat ik geen lucht meer krijg. Zo radeloos, zo machteloos. Blij dat er hulp komt, maar ik voel me zo ontzettend leeg.
Eline is in 2014 na een relatie van 25 jaar gescheiden. Ze heeft een eigen bedrijfje als tekstschrijver en redacteur. De twee jongste kinderen, Jens (17) en Bob (16), wonen na de scheiding bij haar. De oudste, Frank, (19) woont bij Erik, haar ex.
REAGEER OP DEZE BLOG