Loes wil weer genieten van het leven na de scheiding

Aan de ene kant leef ik met de dag; in het NU. Heel mindfull en hip, zoals je tegenwoordig moet leven volgens de geluksgoeroes. Maar er knaagt een stemmetje die vraagt welke kant we op gaan. En ik weet het antwoord niet. Het is dus tijd om voorzichtig weer wat vage lijnen op papier te zetten die mijn toekomst moeten schetsen. Lijnen die me houvast geven en als er weer een storm opsteekt. Ik heb altijd relaties gehad en was nooit lang vrijgezel. Nu ben ik na de scheiding  gedwongen om als alleenstaande moeder en kostwinner overeind te blijven staan. Want mijn latrelatie blijft een latrelatie.

LAT of samenwonen?

Samenwonen is, zoals we het nu ervaren, geen optie. Een samengesteld gezin met 4 kinderen, waarvan 3 tieners. Vier totaal verschillende lieve kinderen. Zes karakters in 1 huis. Allemaal met hun eigen rugzakjes; ervaringen, onzekerheden, behoeftes. Het lijkt mij totaal onmogelijk om al die personen in 1 huis gelukkig samen te krijgen. En ik weet dat ik me dan een slag in de rondte ga werken om het iedereen naar de zin te maken, mezelf compleet ga wegcijferen, daar uiteindelijk ongelukkig en gefrustreerd van zal raken en de relatie met mijn partner onder druk komt te staan. Dus ik zie dat gewoon niet als een reële optie. Ik zal dus alleen blijven met m’n kids. En m’n vriend op steenworp afstand. Dichtbij; samen maar toch apart. Je hebt niet alleen de zorg voor je eigen welzijn, maar ook voor het welzijn van alle betrokken kinderen. En dat moet rust reinheid en regelmaat zijn, zoveel als dat kan. In deze drukke maatschappij wil ik juist thuis die veilige haven bieden. Een kopje thee met een koekje als ze uit school komen. Een warme slaapkamer waar een gezellig lampje brandt. En een moeder die tijd voor je heeft. Of maakt…  voorlopig is dat mijn doel dan maar; rust reinheid en regelmaat laten gelden in mijn gezin. Waar ruimte is voor gezelligheid, een spelletje en respect is voor elkaar. Maar dat is nog verdomde moeilijk met 2 pubers; nou ja anderhalf…

Innerlijke rust

Ondanks dat ik dat beeld dus eigenlijk best helder heb, geeft het me niet die innerlijke rust die ik zoek. Ik ben nog steeds bezig met “hoe nu verder”.  Terwijl ik blijkbaar al begonnen ben. Dat stemmetje roept ook dat de carrière-lat hoger moet. Ik moet nog iets bewijzen blijkbaar. Of iets veranderen. Daarin ben ik zoekende. Dat voel ik. Dat merk ik. En dat geeft onrust. Er is al zoveel veranderd. Ik ben als mens veranderd. Past je werk dan nog wel bij je. Ik besluit die onrust voorlopig te accepteren voor wat het is en er inhoudelijk niets mee te doen. Ik neem me voor de komende jaren, zolang de jongste nog op de basisschool zit, me te oriënteren op wat ik wil en kan en vraag “boven” om wat hulp hier en daar.

Ik wil weer genieten van het leven na de scheiding

Ik wens mezelf… een liefdevol 2018. Een rustig 2018. Een stabiel 2018. Ik wens mezelf een jaar waarin genieten meer ruimte krijgt. Ontspanning in balans raakt met inspanning. M’n eigenwaarde en zelfverzekerdheid weer gaat groeien en m’n schil van onzekerheid en verdriet van me af kan gooien. Ik weer zal stralen en van mezelf zal gaan houden. En vaker de moeder kan zijn die ik graag wil zijn. Ik heb er hard voor gewerkt en ik kan oprecht zeggen dat ik het mezelf gun en ik het verdiend heb. Het wordt tijd de controle te herpakken. Genieten van het leven!

Ik ben Loes, bijna 43. Status: Na 22 jaar relatie, waarvan ruim 16 jaar getrouwd, in september 2016 gescheiden. En inmiddels zelfs weer verliefd. Kinderen: Ik heb twee zonen van 8 en 12 en co-ouderschap, ook met mijn twee honden. Dus soms heel stil in huis en dan weer een levendige boel. Werk: Ik werk 32 uur per week in 5 dagen. Heb een oud huis gekocht waarin geklust moet worden en ik loop dus standaard achter de feiten aan in mijn huishouden. #opgevenisgeenoptie #scheiding Kernwoorden: accepteren wat is, loslaten (daar is ie weer), humor, liefde, respect.