“Kom meis, je moet nu echt de klas in.” Het is maandagochtend en dochter B. wijkt geen seconde van m’n zijde. Houdt stevig m’n hand vast. Ik weet niet zo goed wat er aan de hand is. Ze heeft het wel vaker moeilijk met afscheid nemen. Maar normaal pakt de juf dan haar hand en kan ik me ‘loswurmen’. Zo niet vandaag. De juf is in geen velden of wegen te bekennen en hoe harder ik probeer B. de klas in te krijgen, hoe meer ze zich aan me vastklampt. Uiteindelijk eindigt het in een naar afscheid waarbij we beide tranen in ons ogen hebben. En zie ik haar woensdag pas weer.
Ik krijg dochter niet te spreken
Later op de dag mail ik ex over het afscheid zodat hij weet hoe het gegaan is voor het geval B. er over begint bij hem. Nog iets later stuur ik een mailtje met de mededeling dat ik haar ’s avonds graag nog even wil spreken. Gewoon om tegen haar te zeggen dat ik niet boos was en heel veel van haar hou. Maar hoe vaak ik ook bel en hoezeer ik de voicemail van ex ook inspreek; dochter krijg ik niet te spreken. Terwijl ik aan z’n telefoon kan zien dat hij online is geweest en dus m’n voicemail en app gezien moet hebben. Om 10 uur ’s avonds krijg ik hem eindelijk te pakken. Dochter B. slaapt dan al lang en breed. Mijn angstige vraag of hij mij bij B. weghoudt, wordt negatief beantwoord. Hij had gewoon z’n telefoon op stil staan, einde gesprek.
Normaal contact volgens ouderschapsplan mag niet meer
De volgende ochtend half 8. Ik slaap nog maar ex belt. ‘Lief’, denk ik. Hij laat B. even terugbellen. Maar hoe anders is de waarheid. Hij heeft er nog eens over nagedacht en heeft besloten dat B. geen contact met mij mag hebben als ze bij hem is. Als ik mijn schuldgevoel wil afkopen, dan moet ik daar maar mee wachten tot ze weer bij mij is. Dat in het ouderschapsplan is opgenomen dat we normaal contact over en weer toestaan, daar heeft hij geen boodschap aan. Contact is alleen noodzakelijk in urgente situaties. En anders niet. Mijn wereld stort in.
Hoe is dit mogelijk? Hoe zijn we in godsnaam in deze diepe afgrond beland? Wat gaat er om in zijn hoofd? Wat is het volgende rotgeintje waar hij mee op de proppen komt? Maar in feite is dat allemaal niet belangrijk. Belangrijker vind ik de vraag waarom hij niet inziet dat hij z’n dochter schaadt met zijn gedrag. Dat hij om mij niet duidelijke redenen ondanks onze harmonieuze scheiding mij nu haat, is tot daar aan toe. Maar dat hij dat over de rug van z’n dochter uitspeelt, is onvergefelijk.
Leugens bij de mediator
‘B. heeft er geen last van hoe wij met elkaar omgaan.’ Ik hoor het hem zeggen bij de mediator waar we uiteindelijk een intake hebben. Dit gaat zo niet langer, hier moet wat gebeuren voordat we door de afgrond heen zakken. Nee. Bij ex toont B. haar verdriet niet. Dat ik het grietje regelmatig huilend in bed aantref, gelooft hij simpelweg niet. Het wordt een heel naar gesprek. Met verwijten die kant nog wal raken. Maar die zijn waarheid zijn. We hebben nog een lange weg te gaan. Hopelijk naar herstel. En anders naar de rechter.
Mijn naam is Astrid, ik ben 46 jaar en supertrotse moeder van een dochter van bijna 8. Sinds mei 2015 gescheiden met 50/50 co-ouderschap. De scheiding en de eerste 1.5 jaar daarna verliepen in goede harmonie. Maar sinds ruim een jaar zijn we alsnog in een vechtscheiding beland en ik begrijp werkelijk niet waarom. Sinds kort ben ik wel weer gelukkig met een nieuwe partner, die helaas eveneens verwikkeld was in een vechtscheiding. Voldoende inspiratiebron voor blogs, waarvan ik hoop dat die ooit opdroogt,
Eline Stap - 13 dec 2017
Lastig hè, loslaten... Ik snap je wel hoor, maar in feite heeft je ex ook een punt. Als je kind bij jou is, wil je ook niet dat hij steeds aan de bel hangt, toch? Ik zou er ook lichtelijk geïrriteerd van raken. Ik vind zijn uitspraak dat jullie dochter geen last heeft van de moeizame omgang wel weer erg kortzichtig. Kinderen krijgen veel meer mee dan je denkt. Je schrijft het goed op het laatst: jullie hebben elk je waarheid. Ik hoop van harte dat de mediator jullie kan helpen bij het ontwikkelen van een duidelijke communicatievorm. Veel sterkte.
Nicole - 19 dec 2017
Het blijft lastig, maar ergens mag je ex dit wel vinden. En je dochter zal uiteindelijk meer mondig gaan worden en de wens uitspreken om contact met je te hebben, als ze daar behoefte aan heeft. Je kunt helaas niet afdwingen wat er in een ander huishouden gebeurt, en het zal jezelf helpen om dat proberen los te laten. Hou je dochter in de gaten als ze bij jou is, en praat dan met haar. Over haar gevoelens of wensen. Of over koetjes en kalfjes als ze er niet over wil praten. Zorg dat ze het gevoel heeft dat ze bij jou in ieder geval alles kwijt kan. Succes!
Bas - 20 dec 2017
Als ik hier veel blogs lees vraag ik me echt af of er ook moeders zijn die naar hun eigen rol kijken. Is het kind vervelend? schuld van de vader. is het kind verdrietig? Schuld van de vader. Kinderen tonen hun emotie niet bij vader? schuld van de vader. Hoeveel van die irritatie gaan in wezen over je eigen gevoel richting je ex? Wat is je eigen rol? Ik denk dat heel veel moeders heel veel moeite hebben met kritisch kijken naar de eigen rol en het objectief beoordelen van de kwaliteiten of gebreken van de vader. Als mensen nog bij elkaar zijn, is er vaak een rolverdeling die past bij de ouders samen. Die valt weg op het moment van scheiding. Zo zijn er zaken die bij de moeder minder goed zullen gaan en er zijn zaken die bij de vader minder goed zullen gaan als je alleen bent.
Eline Stap - 20 dec 2017
Je hebt een punt, Bas. In veel gezinnen is het zo dat de moeder het leeuwendeel van de zorg voor de kinderen op zich neemt. Dan is het logisch dat je bij een scheiding het gevoel hebt dat je als moeder je kind het beste kent, dat jij de beste bescherming kunt bieden, de betere beslissingen kunt nemen, etc. Het is een gevolg van een rollenpatroon dat in heel veel gevallen realiteit is. Het is over het algemeen voor iedereen lastig om in de spiegel te kijken en je ècht af te vragen of je niet met oogkleppen op naar de situatie kijkt. Ik heb me daar zelf ook schuldig aan gemaakt, en dan is het fijn dat er fora zijn (of mensen in je eigen omgeving) die je wèl die spiegel voor durven te houden en je te dwingen naar je eigen handelingen en vaste denkpatronen te kijken. Zelfreflectie is een geschenk dat je jezelf mag geven.
Eline Stap - 20 dec 2017
Geheel toevallig krijg ik zojuist een kerstkaart van de mediator met wie we eerder dit jaar om de tafel hebben gezeten, met een zeer toepasselijk gedicht: Als ik blijf kijken zoals ik altijd heb gekeken, blijf ik denken zoals ik altijd heb gedacht Als ik blijf denken zoals ik altijd heb gedacht, blijf ik geloven zoals ik altijd heb geloofd Als ik blijf geloven wat ik altijd heb geloofd, blijf ik doen wat ik altijd heb gedaan Als ik blijf doen wat ik altijd heb gedaan, blijft mij overkomen wat mij altijd overkomt. Maar als ik nu mijn ogen sluit en mijn ware zelf voel van binnen dan kom ik deze cirkel uit en kan ik steeds opnieuw beginnen.
Shaya - 20 dec 2017
Is het niet handig om het kind zelf een mobiel te geven Zo kan ze zelf beslissen wie ze wil spreken. Zij heeft niet voor deze situatie gekozen. Zij moet steeds maar van de ene ouder naar de andere. Naar het kind wordt noet geluisterd. Erg zwaar.
Astrid - 22 dec 2017
Jeete, ik had een hoop verwacht qua reacties, maar niet de reacties die julllie geven. Het ligt dus allemaal aan mij. Ik moet leren loslaten. Nee, ex heeft zich te houden aan de afspraken die we gemaakt hebben. Afspraken in het belang van onze dochter. En die afspraak is dat de ene ouder contact met het kind mag hebben als het bij de andere ouder is. We zijn 2,5 jaar gescheiden, ik heb m'n dochter welgeteld één keer willen bellen en dat was in het voorbeeld uit de blog. Het feit dat mijn ex de afspraken aan z'n laars lapt, is dus blijkbaar allemaal oké? En ik geef mijn kind met alle liefde een mobiel, maar dat mag niet van haar vader. Ik nodig jullie van harte uit om mijn andere blogs te lezen en dan nog een keer een oordeel te vellen. Ja, ik ben kritisch op mijn eigen rol, daar ligt het echt niet aan. Helaas heb ik tientallen voorbeelden dat mijn ex het belang van zijn kind niet meer voorop heeft staan. "Mama, papa zegt af en toe dat ik naar mijn kamer moet omdat hij alleen wil zijn met zijn nieuwe vriendin"..... I rest my case
Eline Stap - 22 dec 2017
Dat zeg ik toch nergens, dat het allemaal aan jou ligt? Ik heb je andere blogs ook doorgelezen, en ik lees een moeder die heel erg haar best doet, maar ook een moeder met verwachtingen over haar ex. En dat is heel menselijk hoor. Ik lees hier ook helemaal geen aanval op jouw moederschap, wel wordt er je een spiegel voorgehouden. En dat is lang niet altijd leuk, maar vaak wel leerzaam. In een van je andere blogs vertel je bijvoorbeeld dat je je dochter een uitje met haar vader erbij belooft, zonder dat je dat eerst overlegt met hem. Ik kan heel goed begrijpen dat je je dochter iets leuks in het vooruitzicht wilt stellen, maar als je ex vervolgens niet thuis geeft, kun je hem de schuld daarvan niet echt in de schoenen schuiven. Dan heb jij verwachtingen over hem waar hij geen weet van heeft, en waar hij ook niet aan kan voldoen. Dat je dochter daar dan een litteken aan overhoudt (zoals je schrijft) is niet geheel alleen maar zijn eigen schuld. Op die manier zou je naar je eigen verwachtingenpatroon kunnen kijken, en na kunnen gaan of je zakelijker met het contact om zou kunnen gaan. Je schrijft in dit blog dat je wereld instort als je ex vertelt dat er is afgesproken dat er alleen contact tussendoor is afgesproken bij urgente situaties. Dat vind ik een heftige reactie op een simpel misverstand, gezien je toevoeging nu. Kennelijk was er iets anders afgesproken. Dan hoeft je wereld niet in te storten, dan kun je heel zakelijk het ouderschapsplan erbij pakken en ex wijzen op zijn rechten en plichten en daar duidelijke afspraken over maken. Op die manier kun je wel degelijk je eigen denkpatronen hierover onder de loep nemen. Natuurlijk, de vader van je dochter zou absoluut een stapje in jouw richting kunnen doen, maar kennelijk zit dat er niet in. Dat kun jij niet veranderen. Je kunt alleen veranderen hoe jij daarmee omgaat. Vandaar ook mijn gedichtje hierboven. Veel sterkte.
Eline Stap - 22 dec 2017
Dat je ex zijn nieuwe relatie belangrijker vindt dan de relatie met zijn dochter is helaas een heel trieste werkelijkheid. Dan bloedt je moederhart. Daar mag je gerust boos, verdrietig, gefrustreerd over zijn. Maar nogmaals, jij kunt daar niets aan veranderen. Hij mag zelf bepalen hoe hij zijn leven inricht (en later de vruchten plukken van zijn verstoorde relatie met zijn dochter...). Het is hard en wreed dat dat zo is, maar mooier kunnen we het niet maken. Het enige dat je wel kunt veranderen is jouw eigen verwachtingenpatroon, jouw omgang met je ex (minder emoties, meer zakelijkheid) en zorgen dat jij wèl een thuishaven aan jouw dochter kunt bieden.
Astrid - 23 dec 2017
Dank voor je nuancering, Ja, het klopt dat ik mijn verwachtingen aan moet passen. Ex is een egoist en het wordt alleen maar erger. Dus ik zal er zeker zakelijker in moeten gaan zitten. En ik moet ophouden proberen te begrijpen wat er in zijn hersenpan omgaat (los van weinig). Maar djiezus, wat is dat moeilijk...
Eline - 23 dec 2017
Het is heel menselijk hoor, dat je dat wil begrijpen. Maar dat gaat je niet lukken., dus kun je er beter mee stoppen. Heel moeilijk, ja. Waarschijnlijk begrijpt hij ook niets meer van jou, het kan geen kwaad om daar ook even bij stil te staan. Je zei het zelf al: jullie hebben elk je eigen waarheid. Veel sterkte.