Ik heb een goed gesprek met Sandra, mijn therapeut. Het is fijn om mijn hart te kunnen luchten en nuttige tips te krijgen.
Vrienden blijven na de scheiding
Ik vertel hoe het contact met Erik door de jaren heen is veranderd. Net na onze scheiding hadden we ons heilig voorgenomen om vrienden te blijven, om de kinderen op één te zetten. Tijdens de gesprekken met de mediator uitte ik al mijn zorg dat hij zich niet voldoende in zou kunnen leven in de kinderen. En dat heeft er inderdaad voor gezorgd dat ons contact tot onder het vriespunt daalde.
Debet daaraan was het gedrag van zijn vriendin, die me uit alle macht nog steeds ontwijkt, en me zelfs een aantal haatmails heeft gestuurd, zo uit het niets. Ik word weer boos als ik vertel hoe ongelooflijk geschokt en kwaad ik was toen dat gebeurde. Voor Jens en Bob was mijn huilbui erover voldoende aanleiding om het contact met hun vader tot een minimum te beperken. Erik vond dat ik me niet aan moest stellen en het moest vergeten.
Bij het gesprek dat ik laatst met Erik had, heb ik hem nogmaals gevraagd om Renée zover te krijgen dat ze normaal met me omgaat, in het belang van de kinderen. ‘Ik ben en blijf de moeder van jouw kinderen,’ zei ik toen. ‘Daar kan ze niet omheen’. Erik is het volledig met me eens. ‘Maar ze is heel star,’ zei hij. ‘Ik weet niet of dat gaat lukken.’
Laat het los
Ik vertel tegen Sandra dat het al vaker is gebleken dat hij over weinig ruggengraat beschikt. Hij kwam ook nooit voor mij op tegenover zijn ouders, die me keer op keer afkeurden en kleineerden. Ook nu vermijdt hij de confrontatie. ‘Ik vind,’ zegt Sandra, ‘dat je je best wel hebt gedaan. Je hebt Renée steeds uitgenodigd voor een kop koffie en een gesprek, voor etentjes met het gezin, je hebt de deur uit alle macht open gehouden. Maar aan de andere kant gebeurt er niets. Laat het dus los, dit kost jou energie’.
Ik weet het, ik heb datzelfde besluit al vaker genomen, maar ik blijf er maar op terugkomen. Ik wil zo graag dat het contact goed verloopt, want dat is wat we elkaar beloofd hadden. Maar dat Erik het steeds laat afweten, blijft voor frustraties zorgen. ‘En daarom moet je ermee ophouden,’ zegt Sandra. ‘Je mag je grenzen aangeven. Als jij niet wilt dat Renée bij bepaalde zaken aanwezig is, dan mag je dat gerust van Erik eisen. Je hebt je best gedaan.’
‘En weet je,’ zegt ze, ‘eigenlijk ben jij al een flinke stap verder dan zij. Jij hebt de deur steeds open gezet, hebt zijn nieuwe partner onmiddellijk geaccepteerd. Zij kunnen dat niet eens naar jou toe, daarin blijven ze erg achter. Het is niet gelijkwaardig en dat gaat het ook niet worden.’ Dat opent mijn ogen wel. Ik vond ons nog steeds gelijkwaardig, allebei voor de helft ouders van onze kinderen. Maar Erik laat het op ieder vlak – ook op het vadervlak – ernstig afweten. Dat wist ik al, maar het is goed het van iemand te horen die geen binding heeft met mij of met Erik zelf. Ik hoef niet meer aan dat dode paard te sjorren. Want Sandra heeft gelijk: door weer te vragen of Renée een stap wil zetten, schep ik verwachtingen, hoop ik op een antwoord. Maar het is alweer weken stil vanaf het front, en ik moet erin berusten dat er ook niets meer gaat komen.
En dat is verdomde moeilijk.
Eline is in 2014 na een relatie van 25 jaar gescheiden. Ze heeft een eigen bedrijfje als tekstschrijver en redacteur. De twee jongste kinderen, Jens (17) en Bob (16), wonen na de scheiding bij haar. De oudste, Frank, (19) woont bij Erik, haar ex.
Jolanda Langenhof - 30 dec 2017
Jammer dat je bent gaan huilen en de reden van deze huilbui met je kinderen hebt gedeeld, dit maakt jou mede debet aan slecht contact tussen jou jongste kinderen en hun vader. De pot verwijt de ketel verhaal, de wereld draait niet om jou verdriet of de boosheid van de stiefmoeder, maar om jullie kinderen die liefde nodig hebben van een moeder en een vader.
B - 30 dec 2017
Wat een nare opmerking. Natuurlijk staan kind(eren) op 1 en handel je in hun belang. Dat betekend ook heel veel tot 10 tellen, loslaten en je frustraties buiten hun gezichtsveld uiten . Toch zijn WIJ ook mens en als je 24/7 de kinderen om heen hebt zien en horen ze helaas wel eens wat. WIJ als moeder in deze situatie zouden niets liever willen dat het contact met vader fijn is. Houden al jaren alle ballen ALLEEN omhoog en investeren tegen beter weten in! Ik zit zelf ook al jaren in deze situatie zo ook Eline. Dus lees eerst haar verleden of reageer gewoon Niet!
Eline Stap - 30 dec 2017
Jolanda, wat jammer dat je alleen dat ene eruit pikt om op te reageren. Er is heel veel vooraf gegaan aan het punt waarop die huilbui kwam. Ik raad je inderdaad aan om de voorgaande blogs te lezen. De wereld draait absoluut niet om mijn verdriet, dat ben ik helemaal met je eens. Ik heb het ook steeds zoveel mogelijk voor mijn kinderen verborgen gehouden. Ik heb juist jarenlang geprobeerd om hun vader zover te krijgen dat hij ze liefde en aandacht ging geven, zonder al te veel resultaat. Ik ben het niet met je eens dat mijn huilbui debet is aan het slechte contact tussen mijn kinderen en hun vader. Er komt een punt waarop ze zelf hun oordeel mogen vellen, en hier kon ik niet over liegen. Ze waren op dit punt al haast volwassen (tegen de 20). Uiteindelijk is de storm gaan liggen en hebben ze weer contact over en weer. Gelukkig ook doordat hun vader een stap in de goede richting heeft gezet. Een blog als dit is altijd een momentopname. Gelukkig zit er in heel veel verhalen hier een positieve ontwikkeling.