Omdat praten met narcist geen zin heeft, schreef Mirre brief aan ex

Regelmatig hoor ik van de kinderen bepaalde opmerkingen die mijn ex plaatst over mij of mijn familie. Zwak vind ik het, slap en respectloos.  Ik kan er dan ook al steeds vaker overheen stappen en boven staan, ben ik ( weer) de verstandige. Maar soms raakt het me ineens wel en haalt het me uit balans. Zeker toen ik hoorde dat een opmerking nu van zijn vriendin was gekomen, in het bijzijn van mijn kinderen! Boos was ik, verdrietig en gefrustreerd! Omdat ik zoveel zou willen zeggen, de waarheid, tegen iedereen, de hele wereld, tegen hem, tegen haar.

Maar wie zelf te maken heeft met een narcist, weet dat het geen zin heeft. Het zal worden verdraaid en mijn kracht zal worden omgezet tot – in zijn ogen – zwakte. En dat wil ik niet, dat gun ik hem niet. En nog belangrijker, ik gun het mijn kinderen niet, dat zij bij het volgende weekend bij hun vader alles over zich heen krijgen.

Dus schreef ik hem een brief, maar heb hem als zoveel voorgaande brieven niet verzonden…
Het gemis en de pijn om wat wij ooit hadden en de abrupte, brute en respectloze manier waarop dit is geëindigd, zal altijd een onderdeel van mij blijven. Het zal een herinnering zijn, gevuld met pijn en verdriet. Maar dat is het, een herinnering.

Ik ben gelukkig en heb het goed met de meiden. De vrijheid, zelfstandigheid en de vrouw die ik nu ben, bevallen me goed en ik ben er trots op.

Wat jij nu met je leven doet is jouw verantwoordelijkheid. Het houdt me niet meer bezig en staat los van mij.
Het enige dat ons nog bindt zijn de meiden. Hùn geluk staat voorop. Zij zijn diegene die mijn dagen vullen, mij aan het lachen maken en mij een trotse moeder maken. Naast al het mooie dat ik nu meer dan ooit voor mezelf doe.

Het feit dat ik, onderhand drie jaar verder, nog steeds hoor dat jij en zij opmerkingen over mij of mijn familie maken, zeggen mij veel over jou. Over jou en haar.

De manier waarop jullie nog steeds over mij praten en de opmerkingen die worden geplaatst in het bijzijn van de meiden, dàt is wat mij wèl bezig houdt, omdat het de meiden kwetst en verwart.

Het maakt mij ook duidelijk hoe jullie over mij praten, denken en hoe jij over mij láát praten. Zij, die mij enkel kent als de persoon die jij hebt geschetst. Zou jij met respect over mij, de moeder van je kinderen, praten dan zou zij als jouw partner nooit zulke uitlatingen over mij plaatsen, zeker niet in het bijzijn van de meiden. Jij zou het niet eens moeten willen.

Jullie graven een kuil voor jezelf.

Jammer eigenlijk, dat jouw hart blijkbaar gevuld is met negatieve herinneringen en gevoelens, als er juist zoveel moois is om op terug te kijken en trots op te zijn.

Maar waar ik naar toe wil. Leef je eigen leven. Probeer niet in te vullen wat ik nog denk of voel, want ik ben niet half meer de persoon die jij achterliet. Het zou je verbazen.

Focus je op de meiden. Op hoe jij wenst dat ze over jou denken, tegen je aan kijken en later op je keuzes en handelingen terug kijken. Dàt is wat jou bezig zou moet houden.

Ik red me prima.

Mirre (42), nu drie jaar alleenstaand moeder van 2 dochters, Febi (14) en Evi (12). Gescheiden (ouders) zijn kreeg al snel een extra dimensie toen mijn ex narcistisch bleek. Daarnaast is hij als vader weinig in beeld en dat valt niet altijd mee met twee pubers in huis, maar maakt mij een sterkere en trotsere moeder dan ooit!