Een van de eerste dingen waar je tegen aan loopt in een scheidingstraject is huisvesting. Direct in de eerste fase, terwijl je in een emotionele achtbaan terecht komt, moet je heel praktisch gaan nadenken. Wie gaat waar wonen, hoe kom je aan andere woonruimte, kun je het betalen?
We konden gelukkig constructief samenwerken richting een alternatieve toekomst. Ergens in de gesprekken liet ik de term ‘housesharing’ vallen. Zomaar een idee… Dat bleek aan te slaan bij vroudin. We zagen ineens veel mogelijkheden voor ons ontstaan. De kinderen bleven in hun eigen huis wonen, wat zeker voor rugzakzoon maar ook voor de andere kinderen rust en stabiliteit zou bieden. Wij zouden dan week-op-week-af bij hen kunnen zijn en we kwamen heel snel op het idee dat vroudin een woonruimte zou kunnen zoeken die we ook konden gaan delen. Haar mogelijkheden werden ook groter omdat het niet meer persé een huis hoefde te zijn met voor drie kinderen een eigen kamer.
We gingen uitzoeken hoe we het huis op mijn naam zouden kunnen krijgen en vroudin schreef zich in voor een huurwoning. Het belang om het huis voor de kinderen, en mij, te behouden woog gelukkig zwaarder dan het financiële belang.
Hoe origineel we ook dachten te zijn, er bleek een officiële naam voor ons idee: birdnesting of vogelnestje. De kinderen blijven op hun vertrouwde plek, de ouders vliegen in en uit. Een dergelijke constructie staat of valt met de onderlinge verstandhouding en wederzijds vertrouwen tussen de ouders. Natuurlijk konden wij ook allerlei mogelijke risico’s in de toekomst bedenken maar wij besloten naar het hier en nu te kijken. Dat was al emotioneel genoeg…
Toen we na enige tijd de kinderen gingen vertellen over de scheiding, was de eerste reactie van zowel dochter als jongste zoon: “Wij willen hier niet weg!” Dat versterkte het vertrouwen in ons idee van birdnesting. Natuurlijk was er verdriet, en niet alleen bij de kinderen… Maar we hebben als gezin de tijd genomen om langzaam aan het idee te wennen. Ieder op zijn eigen manier maar toch ook samen, ondanks de situatie.
Er kwam een flat beschikbaar waar veel aan gedaan moest worden voordat die echt bewoonbaar was. Vroudin had geen enorme haast om ons huis te verlaten maar inmiddels zitten we een half jaar in deze birdnesting constructie. Ergens in de aanloop hiernaartoe riep zij een keer uit: “We gaan dit laten werken!” Wij geloven er in!
Na bijna 20 jaar samen, waarvan 17 jaar huwelijk, en drie kinderen werd ik verrast door de mededeling dat de gevoelens van mijn vrouw voor mij veranderd waren. We zijn als vrienden uit elkaar gegaan, in zeer goede harmonie. Ik noem mijn ex-vrouw mijn ‘vroudin’ maar we doorlopen natuurlijk ook alle stadia van het rouwproces. In mijn blogs schrijf ik daarover.
Eline - 6 aug 2018
Mooi, ja. Ik heb het al vaker gehoord, dat mensen dat doen. Soms delen ze ook de huurwoning nog, dus de ouder die niet bij de kinderen zit, zit dan in de huurwoning. Drie huizen betalen zal voor velen een te grote opgave zijn. Ik denk dat dit alleen maar kan als je nog erg goed met elkaar door een deur kunt, want je zult elkaar steeds tegen blijven komen. En hoe gaat dat als je een relatie krijgt? Je zult niet direct gaan samenwonen met een nieuwe partner, dus komt je ex-partner ook spullen tegen (of misschien wel de persoon zelf) in de huurwoning en in de kinderwoning. Ik denk daarom dat het voor de lange termijn niet gaat werken, maar voor nu is het een mooie oplossing.
Marijn - 23 aug 2018
Wij hebben dit de eerste anderhalf jaar ook zo gedaan. Het eerste half jaar ieder ernaast een goedkoop klein eigen huisje. Vervolgens een klein huisje, 1 straat verder samen gedeeld en het laatste half jaar zaten we als we niet bij de kinderen waren bij onze nieuwe partners in huis. Voor de kinderen heel fijn, ze konden rustig in hun vertrouwde omgeving wennen aan het feit dat we niet meer samen waren. Ik persoonlijk vond de situatie wel een flinke wissel op mezelf trekken. Ik voelde me nergens thuis, was constant met tassen spullen aan het slepen. Na anderhalf jaar hebben we alle officiële zaken rondgebreid, is het huis op zijn naam gekomen en heb ik mijn eigen huis mét de kinderen gekocht een paar straten verder. Nu hebben we een volwaardig co-ouderschap. In aanvang wilden we ze steeds halve weken hebben, zo deden we het ook in onze birdnesting periode. Maar juist door de onrust die we hierdoor zelf hebben ervaren hebben we besloten ze 1x per week te laten wisselen van huis. Doordat we zo dicht bij elkaar wonen wippen ze gelukkig makkelijk bij elkaar aan en zien we ze zelden een hele week niet.
Nico Nomens - 23 aug 2018
Wij delen inderdaad ook de flat van vroudin. De ene week zit ik daar en de andere week zij. Ik heb er mijn eigen kamer waardoor ik nooit met al teveel spullen hoef te sjouwen. Ik merk dat ik me er behoorlijk op mijn gemak voel. We gebruiken de flat ook om weer bij te tanken na een week met onze rugzakzoon. Dat is namelijk erg intensief. Onze kinderen komen wel eens in de flat maar tot nu toe heeft alleen onze jongste een nachtje daar gelogeerd. Rugzakzoon is er wel eens geweest maar ziet het voornamelijk als een speelplek... ;-) Onze dochter komt er vooralsnog liever helemaal niet maar dat vinden we ook prima. Na de vakantie gaat ze naar een school die vlak bij de flat is. Mogelijk gaat ze er dan nog wel eens gebruik van maken, temeer daar ze op maandag ook nog een activiteit heeft die vlak bij de flat is. Dat zien we dan wel. Er zijn geen nieuwe partners in onze levens; dat maakt het zeker gemakkelijker om deze constructie te doen. Mocht dit in de toekomst veranderen, zullen we de situatie opnieuw bekijken, zoals we veel dingen zullen moeten herijken. Vooralsnog is het goed werkbaar zo.