… en toen kreeg ze kanker
Ze was elf jaar en ziek.
De wereld draaide en ik stond stil. Alsof ik net uit de Python kwam. Ik wist dat ik met twee benen op de grond stond maar de wereld draaide rondjes. Val ik nú? Of lukt het nog even? Waar zoek ik steun?
Een hersenoperatie, MRI-scans, echo’s, bloedtransfusies, chemotherapie. Ze vlogen als planeten met een noodvaart om me heen. Ze scheerden langs en ik zag ze in de verte verdwijnen in een oneindig zwart gat. Zo ook mijn dochter. Haar band met papa verstevigde, ze woonde bij hem. Ik gunde haar alles maar voelde me zo afgewezen; ik zorgde maar vier van de veertien dagen voor haar.
Ík wilde alle dagen aan haar bed zitten. Ík wilde haar de laatste zoen geven voordat ze insliep voor haar zes uur durende hersenoperatie. Ík wilde mee in de MRI ruimte om haar hand vast te houden en niet in de wachtkamer blijven om een uur later een dood vogeltje op mijn schoot te krijgen. Ík wilde na elke van de vijfenveertig chemo’s haar kots opruimen. Ík wilde alle avonden haar lievelingssoep koken. Ik, ik, ik…
Was ik egocentrisch? Ja. Was ik te veel moeder? Ja. Was ik ervan overtuigd dat ik alles beter kon dan welk ander mens op deze aarde dan ook? Ja. Inclusief haar vader? Ja. Was ik jaloers? Stikjaloers.
En toen leerde ik de kunst van het kijken.
In mijn ‘vrije’ tijd schreef ik, wandelde ik en leerde ik ‘The Work’ van Byron Katie kennen. Deze praktische tool gaf mij zicht op mijn gedachten. Het zijn vier simpele vragen die je kunt stellen aan elke gedachte die je denkt. En wat er dan gebeurt?
Je ziet een andere werkelijkheid. Je aanschouwt je overtuigingen. Je identificeert welke zaken in deze wereld van jou zijn en welke niet. Je ervaart ruimte. Je tuurt in het zwarte gat en weet: er zijn meer perspectieven dan de mijne. Je ogen gaan open voor gedachten die géén oorlog voeren in je hoofd. Het helpt!
En nu?
Nu giebel ik samen met mijn grote kanjer door de Ikea. Op zoek naar een geschikte braadpan voor haar studentenkamer. Gedachten zullen er altijd zijn maar ze krijgen mij niet meer klein.
Een samenvatting van ‘The Work’ staat – bij ‘inspiratie’- op mijn site: www.veerkrachtigevrouwen.nl
Evelien (49) is part-time moeder en stiefmoeder. Zeventien jaar geleden is zij gescheiden. Ze blogt over ouderverstoting en andere gevolgen van haar – ooit soepele – scheiding: een samengesteld gezin met pubers, persoonlijke groei, miljoenen moeilijke keuzes. Hoe blijf je moeder van een kind dat je buitensluit? Ze schreef er ook een roman over: Ik vind papa veel liever dan jou.
REAGEER OP DEZE BLOG