2018, een jaar waarin zoveel veranderd is.. wat niet veranderd is, is mijn liefde voor mijn kinderen en hun liefde voor mij. Wel heb ik ze een paar veranderingen moeten vertellen, sommige leuk, sommige absoluut niet.
Juist door deze minder leuke veranderingen heb ik er ook echt een hele tijd over gedaan om weer een blog te schrijven. Druk, veel verwerken en veranderingen kunnen daar toe leiden.
Het jaar begon werkloos, maar is wel geëindigd met een leuke en fijne baan waar ik veel leer. Een grote verandering: doordeweeks ben ik wel minder lang onderweg, dus heb ik meer puf in het weekend voor Sean en Eowyn. Iets wat zij alleen maar fijn vinden, de knuffels zijn niet te tellen.
Helaas valt het me daardoor wel steeds meer op dat ze het ondertussen best zwaar hebben met de scheiding. Het heen en weer gereis elk weekend, twee huizen, twee plekken waar ze graag zijn, maar zich schuldig voelen tegenover de andere ouder… Zeker Sean heeft het er moeilijk mee, hij heeft Conny en mij nog bewust meegemaakt. Voor Eowyn is het wat anders, zij heeft de scheiding zelf niet bewust meegemaakt. Maar ook zij begint nu door te hebben dat papa en mama niet meer bij elkaar zijn, terwijl andere papa’s en mama’s dat wel zijn. Gelukkig zitten Conny en ik daarbij wel aardig op dezelfde golflengte en bespreken we zo goed als het kan wat er gebeurt en hoe we daarmee omgaan. Daarin hebben we hele grote vooruitgang gemaakt. En duidelijk daarbij is, dat de kinderen op de eerste plek staan en daar doen we alles voor. Tegen Sean en Eowyn proberen we hetzelfde te zeggen en duidelijk te maken dat wat er ook gebeurt, papa en mama houden altijd van hun en zullen er altijd voor ze zijn.
Gelukkig doet hun school er alles aan om hun en ons te helpen ermee en zijn ze blij dat wij ook ons best doen. Door deze hulp gaat het al veel beter, ook al is het soms nog best lastig.
Halverwege het jaar ben ik ook mijn maatje in mijn scheiding verloren.. toen Conny en ik nog samen waren, hebben we een kat in huis genomen. Een leuke, ondeugende rode kater die (bijna nooit) luisterde naar de naam Billy. Bij onze scheiding werd overlegd en besloten dat hij bij mij zou blijven, omdat Conny haar nieuwe liefde al twee grote herdershonden had, dat zou nooit goed gaan… Met pijn in haar hart heeft ze deze beslissing genomen, Billy was haar beestje. Maar hij heeft het goed gehad en hij was er voor mij in de scheiding en ik voor hem. Conny kon hem ook altijd zien als ze de kinderen bij me kwam brengen of ophalen. De eerste paar maanden moest hij niks van haar hebben en negeerde haar compleet.. maar dat trok weer bij. Tot afgelopen zomervakantie. Zomaar, vanuit het niets, klapte Billy in elkaar. Iets wat Sean en Eowyn jammer genoeg hebben gezien. Helaas mocht hij net geen 11 jaar worden… acuut hartfalen en longembolie met als gevolg trombose. Hij mocht toen de zogenaamde regenboog brug overgaan, waar alle zieke, verminkte en overleden huisdieren weer in blakende gezondheid kunnen rondrennen..
En Sean verwoordde het ook mooi: nu houd Billy opa en granddad gezelschap in de hemel.
Terwijl het jaar doorging, viel het mij, maar ook zeker Sean op, dat granny (mijn moeder, hun oma) toch wel erg vergeetachtig werd. Steeds weer verhalen herhalen, of vergeten dat ze wat heeft gevraagd, of vergeten welke dag het is. Het hele jaar door zijn mijn moeder en ik de medische mallemolen doorgegaan en op het einde van het jaar kwam de diagnose: 1e stadium Alzheimer.
Dat is even flink schrikken. Niet alleen voor mij, maar ook mijn moeder. En hoe vertel je in hemelsnaam aan twee jonge kinderen dat granny steeds vergeetachtiger zal worden en het niet beter word? Toen ik het ze vertelden, gaven ze duidelijk aan dat ze doorhadden dat granny niet goed was. Ze vonden het ook best eng en ze waren heel bezorgd over wat de toekomst zal brengen. “Gaat granny dan snel naar granddad toe?” Was een vraag van Sean. Hoe leg je het hem uit dat je daar nog niks over kan zeggen? Maar ze laten wel blijken dat ze nog altijd gek zijn op granny en ze knuffelen haar nog altijd plat.
Die twee kleintjes hebben al zoveel meegemaakt. Niet alleen in 2018, maar ook daarvoor al. En toch blijven ze lief.. en leuk.. en aanhankelijk.. en zijn ze gek op knuffels geven en krijgen..
Toch zijn er ook positieve dingen gebeurd.
Zoals ik al zei heb ik nu een fijne baan met leuke collega’s en meer tijd in het weekend voor mijn kinderen.
De hulp van de kredietbank zorgt er ook voor dat ik rond kan komen, mijn schulden aflos maar ook wat leuke dingen kan doen met Sean en Eowyn.
Zo hebben we leuke dagjes uit kunnen doen, ik heb weer wat meer aan hun kamers kunnen doen, waar ze heel blij mee waren en met kerst heb ik ze leuk kunnen verwennen met leuke cadeaus en een leuk dagje. Helaas niet met de kerst zelf, dat komt volgend jaar. De afspraak die Conny en ik hebben gemaakt, is dat het ene jaar zijn de kinderen bij haar met kerst en bij mij met oud en nieuw, en het jaar daarna andersom. 2018 was een kerst bij mama jaar.
Vlak voor de kerst is er weer een mijlpaal behaald: Eowyn word 4 en ze mag ook naar school… wat vliegt de tijd en wat worden kleintjes groot. Voor haar was het wel spannend om naar school te gaan, want net toen ze begon, ging sinterklaas weg en werd het uitkijken naar de kerstman. Maar wat keek ze er naar uit, ook al was het wel erg spannend. En wat was Sean toch de grote broer die zijn kleine zusje wegwijs maakte op school… zo prachtig om dat te zien, dat ook al hebben ze zoveel meegemaakt, ze nog zo lief zijn voor elkaar en voor mij. Echt prachtig..
Iain, 35 jarige alleenstaande, gescheiden vader. Na de scheiding co-ouder van een zoontje en dochter. ‘Ik schrijf nu om mijn ervaringen te verwerken en om mijn (positieve) ervaringen te delen met anderen, over hoe ik de scheiding ervaar en mijn vaderschap tijdens en na de echtscheiding’.
REAGEER OP DEZE BLOG