Hallo ik zal me kort voorstellen. Ik ben Pien 55 jaar en 4,5 jaar geleden gescheiden van Peter en samen hebben we 2 zonen van nu 23 en 22 jaar. Ik durf gerust te stellen dat dit een Libelle scheiding was waarin we geprobeerd hebben om onze zonen zoveel mogelijk te beschermen tegen negatieve invloeden en ik denk dat wij hierin gelukt zijn. In 2015 kreeg ik een relatie met Rogier. Al vroeg in de relatie vertelde hij mij dat hij 2 dochters had van 11 en 14, Amber en Lara . De ex van Rogier noemen we Cristina. Tot zover het voorstellen.
Het begin van de vechtscheiding
Pien
In mei 2015 wilde mijn buurvrouw die fotograaf is wel een loveshoot maken van Rogier en mij. Met mijn verliefde hoofd zei ik direct ja en na een geweldige dag, waarin de mooiste foto’s van de wereld werden gemaakt, wilde de fotograaf ze online zetten. “Waarom niet” dacht ik, Dát zouden we weten want vanaf het moment dat ze op Facebook werden gezet zou ons leven enorm veranderen. De scheiding van Rogier werd op dat ogenblik een vechtscheiding met als inzet om ons te raken. Dat is ze gelukt! Het begon met haatberichten van de familie van Cristina en het eindigde met de kinderen bij ons weghouden. Ik wil jullie vertellen wat het met mij heeft gedaan.
Rogier
Ik ben Rogier, 54 en eveneens 4,5 jaar geleden gescheiden van Cristina. Na een huwelijk waar al vele jaren niets meer in zat en waar ik ook geen poging meer voor wilde doen om er nog wat van te maken, was ik tot de conclusie gekomen dat scheiden de beste oplossing was. Tot die conclusie was ik eigenlijk al in 2008 gekomen, maar zoals zovelen met mij had ik het idee dat ik dat voor de kinderen niet kon doen en dus bleef ik maar hangen in een huwelijk wat geen huwelijk meer was. Achteraf denk ik dat dit geen goede beslissing was, omdat je dan je kinderen het verkeerde beeld meegeeft, namelijk een liefdeloos huwelijk. Hopelijk kan ik ze nu laten zien wat een liefdevol huwelijk is met Pien.
De scheiding verliep aanvankelijk normaal, met de beste bedoelingen om zo goed mogelijk uit elkaar te gaan en de kinderen er niet de dupe van te laten worden. Ouderschapsplan en convenant waren opgemaakt en om de kinderen niet nog meer last te bezorgen dan ze al kregen, was besloten dat ik nog twee jaar lang de hypotheek zou betalen als onderdeel van de alimentatie. Dat gaf Cristina de kans om in die tijd een baan en een anders huis te zoeken. Uiteindelijk had dit een averechts effect, want mijn ex hield stug vast aan die twee jaar, waardoor de verhuizing plaats vond tijdens het eindexamen van mijn oudste dochter. Maar voordat het zover was, had er zich al zoveel ellende voorgedaan dat de goede bedoelingen allang bij het grofvuil gezet waren, te beginnen met de reacties op de foto’s op Facebook.
Lindert de Wilde - 18 sep 2019
Wat een fantastisch idee! zo gaat hopelijk inzichtelik worden dat er bij twee mensen , twee verhalen zijn over de zelfde gebeurtenissen. Ik ga het volgen! Mag ik de tip geven dat als je schrijf over je - ex ( want mijn ex hield stug vast aan die twee jaar) haar dan ook consequent Christina te noemen?
Lk - 18 sep 2019
Als achterblijver en verlaten partner kan ik me de reactie van Rogiers ex-vrouw wel voorstellen. Ik gun iedereen z’n geluk, maar moet je er op die manier zo mee te koop lopen? Dit is heel confronterend. Voor mij zou het voelen als zout in een wonde en een trap na.
PienEnRogier - 18 sep 2019
Ik snap de boosheid. Dat mag. Zeker van de verlaten partner. De familie is alweer een ander ding. Die kunnen zich er het beste buiten laten. Zeker als die boosheid toonbaar gemaakt wordt aan de kinderen. Hou die er buiten en manipuleer die niet om je eigen gelijk te halen. En aan de andere kant, moet je je nieuw gevonden geluk maar voor je houden om je ex-partner niet voor het hoofd te stoten? Voor beiden gaat het leven verder.
Iris - 18 sep 2019
Ik kan me de pijn goed voorstellen wanneer het niet je keuze was te scheiden, en het lijkt mij best gepast om een tijdje na de scheiding mensen de kans te geven de scherpste randjes van hun verdriet te verwerken en ze te ontzien m.b.t. confrontatie. Echter, wat ik wel denk is dat het wel belangrijk is om ook een volgende liefde (anders dan bevlieging omdat dat niet echt wenselijk is om kinderen aan iedere bevlieging bloot te stellen :) ) te mogen vieren zoals je dat misschien ook met je ex-partner zou hebben gedaan. Dat de liefde in het eerste huwelijk niet leidde tot een levenslange relatie hoeft niet te betekenen dat een volgende liefde daarom een zwart randje krijgt, zeker niet na zoveel jaren na het uit elkaar gaan wat ik lees in de blog. Dat vind ik ook een wat onhandig impliciet signaal naar de kinderen toe, alsof het iets negatiefs is om (opnieuw) verliefd te worden. Dat maakt het voor de kinderen ook moeilijker om met de nieuwe partner om te gaan. Het gaat dan niet zozeer om de persoon van de nieuwe partner, maar meer wat diens aanwezigheid raakt: onverwerkt verdriet bij mama. En onverwerkt verdriet rondom scheiding is voor veel kinderen ontzettend lastig om mee te dealen (lees: loyaliteit en parentificatie). Mensen zijn vrij in het zoeken naar liefde in onze maatschappij, ik vind dat iets prachtigs. Ja dat kan pijn doen, maar die pijn is een confrontatie met een gemis in jezelf: vaak de wens van liefde. Net zoals deze ex-partner liefde wenst en opnieuw heeft gevonden. Waarom zou je je ex willen begrenzen in iets wat je zelf ook wenst? Pijn rondom scheiding (die bij sommigen maanden en anderen decennia duren) is volgens mij niet bedoeld om andere mensen te begrenzen - door in dit geval haatberichten te sturen en het contact tussen vader en kinderen te belasten met negativiteit - in een leven waarin zij zelf zeggenschap hebben over hoe zij dat leven willen invullen (je bent immers geen partners meer). Die pijn rondom scheiding gebruik je volgens mij een stuk nuttiger als je het inzet om jezelf en je eigenwaarde te gaan helen en sterker te worden. Als je die confrontatie aandurft en de gevoelens naar je ex-partner durft te verschuiven naar een focus op jezelf. Doet het pijn? Ja. Groeien doet pijn. Maar de pijn van stilstaan duurt langer.
nikkie - 18 sep 2019
Pien en Rogier jullie hebben je allebei verkeken op de impact die jullie foto´s op face boek zou hebben. Ik lees voor nu van jullie weinig empathie voor de verwerking van de scheiding aan de andere kant. (ex, kinderen en familie.) Tussen een nwe liefde voor je houden en foto´s op facebook zetten zit nog een heel verschil. De opmerking dat het leven verder gaat is een puur praktische en voor verliefden wel makkelijk te zeggen maar dat gaat niet 123 op voor de achterblijvers. Zo werkt het niet met emoties en zo'n grote levensverandering als een scheiding. Zou deze vechtscheiding te voorkomen zijn geweest als jullie wat terughoudener waren geweest wb jullie verliefdheid en jullie meer rekening hadden gehouden met de verwerking van emoties en het wennen aan het nwe leven na de scheiding van zowel de moeder als de kinderen?
PienEnRogier - 18 sep 2019
Het klopt dat wij niet hadden voorzien wat wij teweeg hebben gebracht en achteraf zouden wij het zeker anders doen, maar nooit nooit mag boosheid en wrok via de kinderen geventileerd worden. De foto's zijn ook direct verwijderd en ter info de ex schoonfamilie was al eerder op oorlogspad. De eerste reactie op de scheiding van ex schoonvader was "we halen het vel over zijn neus". Toen Rogier zijn scheiding aankondigde was de ex schoonfamilie een front tegen hem.
Iris - 18 sep 2019
Ik ga ervanuit dat ook de verlaten partij een keer van zijn/haar boosheid en verdriet verlost wil worden, want dat lijkt me vreselijk om daar jaren in te zitten. Dus ik begrijp de uitspraak van Pien en Rogier in dat licht wel en vind hem niet perse getuigen van weinig empathie. Laten we aannemen dat de keuze om foto's op facebook plaatsen een weinig empathische zet was. Dit rechtvaardigt mijns inziens nog steeds niet een openlijk conflict op facebook en het belasten van het contact met de andere ouder. Om de simpele reden dat het de emotionele ontwikkeling van je kinderen schaadt, en potentieel flink schaadt ook. Hoe oneerlijk en zwaar dat ook voelt: je draagt die verantwoordelijkheid als ouder om je kinderen te beschermen tegen een vechtscheiding. Dat geldt voor beide kanten. Hoe weinig tactvol en empathisch jullie ook met elkaar zijn omgegaan. Wat de andere ouder jou aandoet gaat je kinderen niks aan. Wat voor hun ontwikkeling belangrijk is, is dat hun relatie met beide ouders goed is. En lukt je dat niet om ze te beschermen tegen een vechtscheiding? Erken dan dat je hulp nodig hebt.
PienEnRogier - 18 sep 2019
Iris wij hebben echt zo vreselijk vaak geprobeerd om het gesprek aan te gaan en we zijn bijna op onze knieën gegaan om te proberen de relatie in het belang van de kinderen weer te normaliseren,maar het enige wat gebeurde was over de ruggen van de kinderen een strijd te voeren. Wij kunnen wel tegen een stootje en hebben elkaar. De meisjes zijn de grote verliezers. Zij hebben recht op een vader en moeder en horen buiten de strijd gehouden te worden. Nooit hebben wij hun belast met ons verhaal om ze niet nog meer in een loyaliteit conflict te brengen. Helaas zijn wij er na 4,5 jaar achter dat het echt zinloos is.
Iris - 18 sep 2019
Hartverscheurend, wat lijkt me dat zwaar om mee te maken. Fijn dat jullie het welzijn van de meiden in het vizier hebben en ze niet in de strijd willen zetten. Een echtscheiding is verdrietig, een vechtscheiding in potentie traumatisch. Ik hoop echt dat mensen zich dat beseffen en niet onderschatten hoe zwaar dat is voor kinderen, fijn dat jullie meer zicht willen geven op de gevolgen ervan met de blogs.
PienEnRogier - 18 sep 2019
Het is zo onwijs verdrietig. Als nieuwe vrouw wil je zooo graag geaccepteerd worden. Er zijn veel tranen gelaten. Eigenlijk wil je gewoon iedereen gelukkig zien. Het verdriet van je man die zijn kinderen niet ziet omdat hij koos voor zichzelf en als straf ouderverstoting kreeg is werkelijk wreed!! Wij gunnen dit niemand
nikkie - 18 sep 2019
Rogier vooral jouw laatste reactie doet mij toch vermoeden dat jullie veel te naieve ( of te rooskleurige) verwachtingen hebben gehad van het leven NA een scheiding en daardoor ook wel onhandige keuzes hebben gemaakt die de situatie niet beter hebben gemaakt. Daarnaast geef je in de blog aan dat de foto's de aanleiding voor ellende geweest is maar later schreef je dat de familie van de moeder al vanaf jouw scheidings melding op "oorlogspad" was. Dan hadden jullie kunnen weten dat de foto's niet goed zouden vallen. Acceptatie van nwe partner is niet af te dwingen. De afhandeling van de scheiding en de periode daarna is zo'n belangrijke periode voor iedereen ( vader, moeder en kinderen) maar ook zo'n dun lijntje waar een ieder op loopt ( ook allen met eigen verschillende emoties) als daar iets misgaat kan de schade groter en groter worden en uiteindelijk te groot om te herstellen.
PienEnRogier - 19 sep 2019
Hoe boos je ook bent en dat mag,doe het nooit via de kinderen. Snap je ons punt. Hun boosheid is prims. Maar nu gingen ze het ventilerrn via de kinderen. Ze wilden ons treffen en dat is gelukt,maar de kinderen zijn beschadigd voor het leven. Is dat winst voor de moeder?? Nee toch.
Iris - 19 sep 2019
Kijk voorbij die pijn naar de kinderen, alsjeblieft. Hier wordt genoemd openlijk conflict en ouderverstoting. Dat is op geen manier te verantwoorden anders dan waar praktijken aan de orde zijn waar iemand voor vervolgd moet worden. En die invloed op ouderverstoting ligt voor een groot deel bij de partij waar de kinderen zijn. Al had rogier zich als een hond gedragen binnen zijn relatie met zijn ex en was zijn ex voorbeeldig. Dat gaat niet over de relatie die hij heeft met de kinderen en wat zij hier beschrijven raakt wel die relatie met de kinderen. Daarbij... Als stiefkind had ik vooral de wens dat stiefouders lief voor ons waren en ons accepteerden. Dat kon ik als kind niet uiten in een vechtscheiding, dan zeg je (ik) tegen je ouders wat je denkt dat ze willen horen en de gemoederen het meest hanteerbaar houdt. Je wringt je als kind echt in gekke bochten om de conflicten te managen of te ontlopen door dan een ouder maar niet meer te zien, of te ontkennen wat je zelf wilt omdat dat niet matcht met wat je ouders uitstralen te willen: rust en acceptatie. Dat is loodzwaar. Fouten maken doe je sowieso in een scheiding, aanvoelen hoe snel iets wel en niet kan is niet gemakkelijk. De confrontatie daarvan evenmin. Dat je 'nog een trap nageeft door met een nieuwe liefde te koop te lopen' is een idiote verantwoording voor ouderverstoting of het voort laten slepen van een vechtscheiding überhaupt.
PienEnRogier - 19 sep 2019
Als je de scheiding aanvraagt loop je altijd een paar stapjes voor en inderdaad iedereen maakt fouten dus wij ook. Achteraf (dat had ik al geschreven) zouden wij het zeker anders doen). Maar zoals jij al schrijft NOOIT mag dit over de ruggen van de kinderen.
Iris - 19 sep 2019
Klopt, ik zie ook geen opties waarom het wel zou mogen. Als er sprake is van ouderverstoting en openlijk conflict met betrekken van de kinderen leer je kinderen hoe ze moeten wantrouwen en hoe ze hun gevoelens op een destructieve manier kunnen uiten. En dat wordt geoefend op een persoon die zo fundamenteel voor ze is, hun vader. Je tekent ze inderdaad voor het leven.