Als je partner een vechtscheiding heeft, Pien aan het woord
Als ik de balans opmaak na 4,5 jaar vechtscheiding wat het mij als vrouw van Rogier en stiefmoeder van twee meisjes gedaan heeft, dan kan ik zeggen dat de gevolgen immens zijn. Ik weet als ervaringsdeskundige dat het vreselijk is om een scheiding in gang te zetten. Niemand kan mij wijsmaken dat scheiden een makkie is, ook niet als je hem zelf aanvraagt. Het doet pijn om iemand verdriet te doen en nog meer pijn als er kinderen bij betrokken zijn. En het klopt dat degene die de scheiding aanvraagt stapjes vooruit loopt op de ontvanger. Maar het heersende motto is dat het eigen schuld, dikke bult is en dat je dan maar gestraft mag worden. En o wee als je dan de tweede vrouw bent, schuldig of niet. En heb ik fouten gemaakt? Ik weet het niet, ik heb Cristina welgeteld twee keer ontmoet en dat was voor beiden zeer ongemakkelijk.
Schelden doet wél pijn
Wat ik wel weet van Amber is dat Cristina mij een kankerhoer en tyfuswijf noemt. Dat de ex schoonfamilie het lollig vindt ons borderliners te noemen, mij de schuld geeft van de scheiding, de verkoop van het huis en dat ik er niet toe doe, ons altijd belachelijk maakt en bovenal intens haat. Maar weet je, ik ben er wel in het leven van haar twee dochters die er niet om gevraagd hebben. Waar ik voor wil zorgen en van hou. Ik neem haar plek niet in, ook niet als Amber mij mama noemt. Ze heeft een moeder en krijgt er voor niks nog een moederfiguur bij. Doet dat pijn? Dat geloof ik direct.
Moet ik tegen Amber zeggen dat ze het niet mag zeggen of moet ik het toestaan? Je doet het als stiefmoeder nooit goed. Is het goed voor je zelfvertrouwen als er wordt gezegd dat ex-schoonvader, als hij je tegenkomt, je in mekaar wil slaan? Nee niet echt. Een vechtscheiding kent enkel verliezers. Niet alleen de verlaten partij, geloof me. Niemand wil verlaten worden, maar ook niemand wil gehaat worden. En is dit zwart maken van Cristina? Was het maar waar, dit is mijn werkelijkheid! En voor alle Cristina’s in de wereld…. ook de Piens in de wereld hebben gevoel en ook ik heb kinderen die hier heel veel van meekrijgen.
Als je zélf in een vechtscheiding terecht komt, Rogier vertelt
Bij een scheiding heb je de keuze om tegen elkaar te vechten en het onderste uit de kan te halen of om het zo goed mogelijk te regelen, met name voor de kinderen. Emoties spelen een grote rol in een scheiding, maar je kunt ook proberen je een beetje in te houden, zeker als buitenstaander. Het eerste wat mijn ex schoonvader zei was: “haal hem het vel over de neus”. Dat is best een naar gevoel als iemand dat zegt waar je jarenlang altijd welkom was.
Cristina en ik hadden een gezamenlijke advocaat om kosten te besparen en omdat er de intentie was het goed te willen regelen. Bij een scheiding hoort een convenant en een ouderschapsplan. Die kunnen in de prullenbak als een van beiden zich daar niet aan houdt, want je hebt behalve een gang naar de rechter niets om dat af te dwingen en het is maar de vraag of zelfs dat helpt.
Na de eerste schok
Ik snap dat na de eerste schok er bij de verlaten partij een moment komt van boosheid, teleurstelling en verdriet. Die emoties zijn er ook bij degene die besloten heeft te vertrekken. Wat je met die emoties doet kan bepalen of het een vechtscheiding wordt. Je boosheid kan gevoed worden door je verleden, familie en vrienden. Dan is niets wat die eikel gedaan heeft nog goed en wordt alles wat hij nog doet negatief uitgelegd. Dat is best te begrijpen en waarschijnlijk nog wel te ondergaan, tenzij je kinderen daar bij betrokken worden. Je kunt iemand niet harder treffen dan via de kinderen. Dan ben je machteloos.
Als je kinderen beïnvloed worden en ze verteld wordt: “je hoeft niet naar je vader hoor als je dat niet wil”. Als er slechte dingen over je verteld worden, onwaarheden die niet te controleren zijn omdat kinderen loyaal zijn, met name naar de zorgouder toe, en ze papa daar niet mee willen belasten en omdat ze geen inzicht hebben in wat er werkelijk speelt. Ook om nog meer ruzies en gezeik te voorkomen. En kinderen nemen vaak het gedrag over van wat ze zien. Ze gaan geloven dat je inderdaad niet deugt.
De nare gevolgen van een vechtscheiding
Dus wat kan er dan gebeuren? Dat je ene dochter een jaar niet langskomt, de ander je tot twee keer toe blokkeert op Whatsapp en ook periodes niet komt. Als vader sta je machteloos, met intens verdriet en moedeloosheid tot gevolg. Vaak kom je er pas na een hele tijd achter wat er gebeurd is. Dit lijdt tot schade bij jezelf, maar met name bij je kinderen. Je bent een groot deel van hun ontwikkeling kwijt. Een tijd die je nooit meer kan inhalen. En wat is het nut van je kinderen doelbewust voorliegen en een negatief beeld van de andere ouder op te dringen? Is dat wraak? Onmacht?
Dit heeft ook zijn weerslag op je nieuwe relatie. Die komt onder druk te staan omdat er van jouw ex-kant en gedoe met de kinderen er alleen maar ellende komt. Je bent uit elkaar gegaan om een nieuw leven op te bouwen. Dan is het des te frustrerender als iemand uit dat vorige leven nog steeds een grote rol speelt en een schaduw werpt op het nu. Het is al moeilijk om een nieuwe relatie op te bouwen na een scheiding, zeker als er kinderen in het spel zijn. Laat staan kinderen die op een zeer negatieve manier beïnvloed worden.
Pien, 55 jaar en 4,5 jaar geleden gescheiden van Peter en samen hebben we 2 zonen van nu 23 en 22 jaar. Ik durf gerust te stellen dat dit een Libelle scheiding was. In 2015 kreeg ik een relatie met Rogier. Al vroeg in de relatie vertelde hij mij dat hij 2 dochters had van 11 en 14, Amber en Lara.
Rogier, 54 en eveneens 4,5 jaar geleden gescheiden van Cristina. Na een huwelijk waar al vele jaren niets meer in zat en waar ik ook geen poging meer voor wilde doen om er nog wat van te maken. De scheiding begon aanvankelijk normaal, maar is in een vechtscheiding geëindigd.
Eline Stap - 10 jan 2020
Hi Pien, ik lees je verdriet in je woorden. Het is ook heftig, voor alle partijen. Er vallen me een paar dingetjes op in je blogs, je schrijft bijvoorbeeld: als stiefmoeder doe je het nooit goed. Dat is niet helemaal waar, natuurlijk, ik denk dat juist dat je het wel goed doet als je je stiefdochter niet terechtwijst dat ze jou mama noemt. Je geeft haar de ruimte om het voor zichzelf in te vullen. Ik zou het zeker niet tegengaan. Laat haar maar, de ene keer Pien en de andere keer mama. Zij mag die ruimte hebben. Heb je zelf het gevoel het nooit goed te doen? Ben je bekend met de term ‘slachtoffergedrag’? Dat klinkt hier heel zwaar, maar het is wel wat ik een beetje lees. Terwijl ik ook kracht in je verhaal leest. Natuurlijk raken dingen je, zoals die gezegd worden door je schoonvader. Kun je het opbrengen om het bij hen te laten? Want in feite zouden ze dit tegen elke vrouw zeggen die met Rogier verder was gegaan. Het gaat niet om jou persoonlijk, het is een uiting van hun verdriet. Niet de juiste uiting, maar als je kunt inzien dat het eigenlijk niets met jouzelf te maken heeft, kun je het misschien wat makkelijker naast je neerleggen. Zij denken zo, zij blijven er zo in hangen. Het zou krachtig zijn als je het zo zou kunnen zien. Moeilijk, ik weet het.
Eline Stap - 10 jan 2020
Hi Rogier, mooi blog. Ik lees begrip naar ‘de overkant’, voor zover er begrip valt op te brengen voor de boosheid in een scheidingsprocedure. Helaas hield het daar niet op, inderdaad. Wat jammer dat je kinderen er middenin zijn komen te staan. Ben het helemaal met je eens, die hoor je erbuiten te houden. Je verdriet is hier goed voelbaar en indenkbaar. Nee, die verloren tijd kun je niet meer inhalen. In mijn omgeving heb ik een gelijksoortig verhaal gezien, waarbij de vader zijn dochter jaren niet zag of sprak. En toch… toen ze zelf groter werd, is het contact heel langzaam weer hersteld. Doordat hij altijd aan bleef geven er voor haar te zijn. Hij stuurde haar elke maand een lief kaartje of een brief waarin hij belangstellend naar haar vroeg, zonder druk op te leggen. Heel knap. Hij weet ook niet of ze alles wel gekregen heeft, maar blijkbaar was het signaal duidelijk genoeg. Misschien een tip voor jou?
nikkie - 10 jan 2020
Pien en Rogier ik heb met jullie allebei te doen. Jullie verdriet komt echt wel over maar door het blijven vingerwijzen naar de moeder van de kinderen ( en haar familie) blijven jullie ook hangen in dat verdriet. Deze blog is een herhaling van eerdere blogs. Jullie schrijven zinnen met vraagtekens maar jullie zijn nog niet zover dat jullie zelf antwoorden willen en vanuit die antwoorden verder de toekomst ingaan.
Maris19 - 18 jan 2020
Volgens mij bedoelt Pien niet met haar zin, een stiefmoeder doet het nooit goed, dat zij dat vindt, maar dat dit in de ogen van de ex-schoonfamilie van Rogier is. En dat is zeker herkenbaar. Als mensen je eenmaal zo zien, zal dat niet snel veranderen. Dat ligt dan niet aan jou, maar aan de onzekerheid, frustratie, boosheid van de ander. Heel lastig om daarmee om te gaan. Probeer er boven te staan, hoe moeilijk ook. Als je als ouder over de rug van je kinderen de andere ouder pijn wilt doen en wilt dwarszitten, ben je in mijn ogen een grote loser. Je kind moet het belangrijkste zijn
Pien - 19 jan 2020
Klopt. Ik volg mijn gevoel. En probeer zover dat kan naar amber en lara hetzelfde te doen als naar mijn zoons. Gelukkig is de relatie nu heel goed. De situatie is er nu eenmaal zoals hij is. En ik denk dat voor alle vier de kinderen er maar gewoon zoveel mogelijk van ze gehouden kan worden.