Op de kop af 3 dagen en dan heb ik 3 jaar mijn eigen huis. Wat heb ik hard gewerkt. Ik begon met een matrasje op de grond wat nu een heuse gameroom voor mijn puberzonen is. Compleet met bankstel. Onmogelijk vervoerd in mijn VW Upje. Maar het is me gelukt.
Het is me gelukt!
Het is me gelukt. Dat gevoel overheerst. Met wat hulp van latlief en buren heb ik een fijn huis inclusief gameroom gemaakt. Nog steeds wat schilderwerk te doen ondanks dat ik Gamma al 3 hele goede jaren heb bezorgd, maar het is te overzien. Ik besef me dat ik trots ben.
Ja. Trots op wat ik bereikt heb. Mijn kids begonnen met vuilniszakken op hun ramen, omdat ik nog geen gordijnen had en nu zijn hun kamers voorzien van hippe meubels en hun eigen energie. Ze zijn gelukkig in dit (t)huis met hun huisdieren.
Zo gelukkig dat de jongste de afstandsbediening van de tv door de kamer flikkerde omdat hij weer naar papa moest. Dat is de andere kant van de geluksmedaille. Het té gezellig hebben samen, terwijl ze bijna weer weg moeten. Maar ik heb het er graag voor over.
Ondanks alles
Ondanks mijn vechtscheiding, de problemen met mijn moeder, de ellende die ik als kind van gescheiden ouders nog te verwerken had, sta ik nog overeind.
Ik had mijn vader 30 jaar niet gezien die ik nu bijna dagelijks weer spreek. Ik sta nog overeind.
De latlief problemen die ik kreeg omdat ik naar mijn idee niet zoveel te geven had in deze relatie door alle perikelen. We staan nog overeind.
Het heeft me de relatie met mijn moeder gekost. Ze kan niet verkroppen dat ik weer contact met mijn vader heb. Kan het niet verkroppen dat nu helder is geworden dat haar slachtofferstatus onterecht was 35 jaar lang. Mijn moeder vecht niet meer voor haar dochters. Geen greintje begrip of empathie voor mij als kind van gescheiden ouders die er maar tussen stond al die jaren. Maar ik sta nog overeind.
Ik ben mijn moeder nu kwijt, maar ik verloor haar gevoelsmatig al 35 jaar geleden toen zij haar slachtoffer status verkoos boven het geluk van haar kinderen.
Trots, gelukkig en verdrietig
Ik voel trots, maar ook verdriet. Er wil wat uit, maar het komt niet. En ik denk dat laxeertabletten niet zullen werken voor de steen in mijn maag. Ik ben trots, gelukkig en verdrietig tegelijk.
Het leven is heerlijk gecompliceerd. Ik hou ervan. Ben niet anders gewend en ik kan het aan. Ik sta overeind. Laat deel 2 van mijn 45 jaar maar komen. Ik kan het wel.
Ik werk 32 uur per week in 5 dagen. Heb een oud huis gekocht waarin geklust moet worden en ik loop dus standaard achter de feiten aan in mijn huishouden. #opgevenisgeenoptie. Kernwoorden: accepteren wat is, loslaten (daar is ie weer), humor, liefde, respect.
Lees ook de andere blogs van Loes.
REAGEER OP DEZE BLOG