De loyaliteit van kinderen gaat ver, blog van Astrid

‘Heb je enig idee hoe zeer mijn leven veranderd is nu ik een vriend heb met een kind?”

Dit was na haar naam zo’n beetje de eerste zin die de nieuwe vriendin van mijn ex tegen me zei toen we elkaar voor het eerst ontmoetten. In de aanloop naar de ontmoeting waren er al een paar dingen die niet helemaal lekker liepen, dus deze klaagzang droeg niet bepaald bij aan de feestvreugde. Mijn gedachte “ask me if I care; dan zoek je toch een ander?” hield ik wijselijk voor me.

Rol in het leven van mijn dochter

Nieuwe vriendin wist me tijdens het kennismakingsgesprek ook al exact uit te leggen welke rol ze in het leven van mijn dochter ging vervullen. Opvoeden zou ze aan mij en m’n ex overlaten maar ze wilde haar wel zoveel mogelijk coachen tot een stabiele volwassene. Het feit dat ze haar ook wilde leren surfen leek me een uitstekende manier om de coaching-praktijken te compenseren. Ze zou in ieder geval een ‘waardevolle bijdrage’ gaan leveren aan het leven van mijn kind.

Ik was in de periode dat ex zijn nieuwe vriendin leerde kennen redelijk onzeker. Nu er een nieuwe vrouw in het leven van mijn dochter kwam, was ik als de dood dat ze als een tweede moeder zou worden. Dat ze gezellig samen naar de kapper zouden gaan, mijn dochter haar eerste verliefdheid niet met mij maar met haar zou delen en dat ze het onvermijdelijke liefdesverdriet op de schouders van papa’s vriendin uit zou huilen.

Geen warm nest

Gaandeweg werd mij echter wel duidelijk dat de nieuwe vriendin niet zonder reden zelf kinderloos was. Ze heeft niks met kinderen, heeft ze nooit gewild en distantieerde zich compleet van mijn dochter. Mijn angst dat iemand mijn rol in zou nemen, maakte langzamerhand plaats voor verdriet. Geen warm nest voor mijn meissie maar een kille, afstandelijke vrouw in het huis waar ze de helft van de tijd leeft.

Nu drie-en-een-half jaar na de mededeling van ex dat zijn nieuwe relatie voor eeuwig zou zijn, is de koek op. Het huis staat te koop en de aanstaande ex van mijn ex heeft met vliegende vaart een huis gekocht in een andere stad.

Auw!

Mijn dochter lijkt er geen seconde rouwig om dat ze weg is maar de hele coronacrisis, de kille sfeer in huis bij haar vader en de vijfde (aanstaande) verhuizing in vijf jaar tijd, gaan haar niet in haar koude kleren zitten. Als ik haar vraag of ze daar ook met papa over kan praten, is het antwoord nee. Bij papa toont ze simpelweg haar emoties niet. Op de vraag waarom niet, komt een antwoord dat dwars door je ziel snijdt.

“Mam, weet je wel hoe vervelend het is als je zelf geen kinderen wil, dat dan de dochter van je vriend huilend aan je bed staat midden in de nacht?”

Auw. Heel erg auw. Als ik zeg dat dat dan jammer is voor de vriendin van papa , dan neemt m’n dochter het voor haar op. Ik mag niet zo boos doen over haar. Loyaliteit optima forma. Maar wat mij betreft wel op de verkeerde manier.

Ik hoop dat de toekomstige nieuwe vriendin van m’n ex een warme vrouw is die zelf ook kinderen heeft. En dat ze de ruimte biedt om uit te huilen bij liefdesverdriet. Alles beter dan dit.

Mijn naam is Astrid, ik ben 49 jaar en super-trotse moeder van een dochter van 10. Sinds mei 2015 gescheiden met 50/50 co-ouderschap. De scheiding en de eerste 1.5 jaar daarna verliepen in meer dan goede harmonie. Maar na die 1.5 jaar zijn we alsnog in een vechtscheiding beland. Hoewel ik niet begrijp waarom we het als volwassen mensen zover hebben laten komen, en ik oprecht mijn stinkende best heb gedaan het tij te keren, ben ik nu klaar met vechten voor een goede verstandhouding. It takes two to tango……

Lees ook de andere blogs van Astrid.