De wereld omgekeerd en op zijn kop. De omgangsregeling is omgedraaid en de jongste gaat binnenkort het eerste weekend naar zijn moeder. Het zal toch weer even raar zijn geen gegame in huis en geen getrippel naar de snoeppot. Zal het voelen als rust, verlichting of gemis? Ik vind het grappig dat ik hier nu over na denk. Binnenkort weet ik hier het antwoord op.
Het blijft allemaal soepeltjes verlopen hoor. Uiteraard de pubernukken en nu niet meer de gedachte van het nachtje slapen en ze gaan weer weg, dat is te overzien, maar nu moeten dealen met de situatie, oplossen en weer doorgaan.
Ik kon er op wachten, toch? De ex vraagt zich af waarom ze geen contact met mij heeft. Pfff. Ik zucht een keer heel diep en haal nog een keer adem.
Hoe ik als stiefmoeder toch met regelmaat met de nek werd aangekeken, de slechte woorden die ze over me zei tegen haar kinderen toen ze me nog niet eens kende en de blik van afgunst als ik weer eens mee was om de kinderen op te halen of weg te brengen.
Ergens begreep ik het wel. De momenten dat ik toenadering zocht en het in een soort bodemloze punt weg zonk. Ik kan het gewoon niet vergeten.
En daarbovenop de wijze waarop haar kind mijn huis in werd geduwd en het me toen ook al bevreemdde dat er geen een woord richting mij kwam, of ik het wel wilde, hoe ik het voor me zag. Al die jaren niet. De laatste maanden niet. De laatste weken niet. Ja, en toen opeens wel.
Misschien heeft ze nu eindelijk de rust om er over na te denken, kan ze het beter overzien, of voelt ze de paniek van haar kind in het huis van een ander, in een andere stad of de lege avonden zonder gezelschap in huis.
Maar ik kan het niet. Niet nu. Niet nu ik mijn handen vol heb aan het hervinden van de balans in huis, van het managen van de puber, de puberende hond, een veranderde rol van mijn man naar een bijna fulltime huisvader.
Ik heb ook even tijd nodig. En dan nog. Ze vraagt het niet eens rechtstreeks aan mij. Ik begrijp het wel. Ik zou het ook niet weten hoe met mij om te gaan. Ik geloof ook zeker dat ik niet de makkelijkste ben, niet voor haar in ieder geval.
Toch heb ik spanning in mijn lijf en het wil er niet uit. Ik wil geen contact met haar. Ik vind haar niet aardig, ik ben het niet eens met haar denkbeelden, ik wil niet mee gaan in haar slachtofferrol. Ik wil eigenlijk dat ze ons eindelijk eens met rust laat.
De spanning gaat niet weg, het tolt in mijn hoofd. Waar doe ik goed aan? Moet ik nu wel contact aan gaan? Waarom wel? Waarom eigenlijk niet? Voor wie is het goed? Waarom nu? Waarom nu niet? Zucht.
Kon ik mijn hoofd maar eens tot stilstand manen. Nee. Denkprocessen. Denk ze uit. Scenario’s. Voor je zien. Toekomstbeeld. Wat is goed voor mij?
Ja, dat is de juiste vraag, ik voel een soort van rust komen. Het is mijn kind niet, maar ergens denk ook ik (ja, die stiefmoeder) in het belang van het kind.
Maar, zoals ik al schreef, ik kan het nu niet. Ik kan het er niet bij hebben. Mijn gevoelens. Dealen met haar gevoelens en omdat ik haar niet goed genoeg ken, weet ik ook niet welke kanten die op kunnen schieten. Het is te heftig. Te veel voor nu. Ik heb nu (bijna permanent) een kind in huis. Mijn schema, mijn vrijheid, mijn huis, daar maakt hij nu allemaal deel van uit.
Het is veel om te handelen, begrijp je dat? Het moet nu eerst neerdalen, settelen, balans hervinden. Rustiger worden.
Nu nog even niet. Later misschien? Ja. Misschien wel of misschien dan nog steeds niet. Dit is mijn keus en daar zal zij het voor nu mee moeten doen.
Ik ben Tessa. Al meer dan 10 jaar stiefmoeder van de kinderen van mijn partner. Eerst om het weekend, naar nu de jongste in huis. Het zijn leuke jongens en het brengt veel gezelligheid. Toch blijft het een zoektocht naar mijn rol in het geheel.
Lees ook de andere blogs van Tessa.
Pien - 10 aug 2020
Ik snap je volkomen hoor. Doe wat goed voor jou voelt. Je hoeft geen contact met haar. Je mag zeker aan jezelf denken. Met hoeveel liefde je het ook doet het valt niet mee om voor andermans kind te zorgen, zeker als ze jou niet altijd netjes hebben behandeld
nikkie - 10 aug 2020
Waarom blijf je zo met de moeder bezig? Je blijft het jezelf moeilijker maken dan nodig. Je hoeft niks met de moeder. Het allerbelangrijkste voor jou is jouw relatie met je man en hoe jullie samen nu de nieuwe situatie met zijn zoon in jullie huis handelen. Krijg je steun van je man in deze nieuwe situatie? Zitten jij en je man op dezelfde lijn nu met zijn zoon bij jullie in huis? Daarnaast is de relatie tussen vader en moeder het belangrijkste. Zou deze verandering van woonadres misschien een opening kunnen zijn voor beter contact tussen vader en moeder? Als je deze 2 werelden ( jouw relatie met man en kind in huis en daarnaast vader relatie met moeder) gescheiden houd hoef jij echt niet zoveel te piekeren over moeder. Vader handelt met moeder en jij handelt met jou relatie en dat het bij jouw thuis goed loopt.
Kim - 10 aug 2020
Helemaal herkenbaar die tollende gedachtens Tessa! Was je al die tijd lucht, mag je nu ineens wel in beeld komen en dan verder? Als je je er niet goed bij voelt zeker nog lekker niet doen. Zij lossen het voorlopig samen op, en jij kan eerst even je plekje opnieuw vinden in deze samenstelling. En is ondanks alle handtekeningen deze situatie echt helemaal definitief of komt er toch nog ineens straks wat om de hoek zetten waar je niet op had gerekend? Neem je tijd... jij bent minstens net zo belangrijk.