Toen mijn ex en ik op het punt kwamen dat samen onder hetzelfde dak wonen niet meer wenselijk was, bood mijn beste vriendin aan dat ik bij haar kon verblijven op de dagen dat mijn ex met de kinderen in ons huis was. We birthnestten (de kinderen blijven in het huis, de ouders verplaatsen zich) tot het huis verkocht was en we beide wat anders gevonden hadden.
Geen gezellig feestje
Mijn vriendin zat die eerste avond dat ik bij haar zou komen wonen klaar voor een klein feestje. Zij, de eeuwige vrijgezel zonder verplichtingen naar partner of kinderen, vond het wel gezellig, een tijdje samenwonen. zag er naar uit om een gezellige avond te houden.
Maar ik kwam intens verdrietig binnen. Het moment waarop ik thuis vertrok, was het moment dat ons gezin definitief niet meer heel was. Het was allang niet meer gezellig, soms ronduit gespannen, maar toch….
Gelukkig kon mijn vriendin de knop snel omzetten en bood ze troost en chocolade.
Living apart in the same house
De eerste nacht was hel. Ik deed geen oog dicht. Hoe gastvrij mijn vriendin ook was, ik voelde me een vreemde eend in de bijt.
In het begin spraken we af dat we ‘living apart in the same house’ zouden hanteren. We zouden ons eigen ritme volgen. Waren we tegelijk thuis met eten of de koffie ‘s avonds, dan was dat gezellig, maar we gingen ons niet afstemmen op elkaar daarin. Het werkte goed voor ons.
En toen werden we verliefd
Ik woonde uiteindelijk een jaar bij haar. In dat jaar groeiden we steeds meer naar elkaar toe en ontwikkelden we amoureuze gevoelens voor elkaar. Beide hadden we niet eerder iets voor een vrouw gevoeld, maar wat tussen ons speelde was sterk. En verwarrend. Gelukkig kon dat naast onze vriendschap bestaan. Een bijzondere situatie: we deden wat goede vriendinnen samen doen en daarnaast onderzochten we wat die gevoelens betekenden. Waren ze echt of vergisten we ons, omdat we zo intens tijd deelden?
Ik ging met mijn kinderen voor het eerst alleen op vakantie en zij kwam een nachtje over. Toen de kinderen met hun vader op vakantie waren, gingen wij een paar dagen samen weg. En steeds groeiden we emotioneel en fysiek een stukje meer naar elkaar toe, tot die eerste kus viel.
Stevige basis
Inmiddels zijn we al een aantal jaar samen en het gaat heel goed tussen ons. Wij denken dat het eerst samenwonen, daarmee weten wat je aan elkaar hebt, daaraan bijgedragen heeft. Het rustige tempo zorgde voor een stevige, stabiele basis.
De kinderen reageerden gelukkig positief op hun nieuwe ‘stiefouder’. We wonen nu niet samen en gaan dat voorlopig ook niet doen. Het werkt goed voor ons zoals het nu gaat. Ieder onze eigen plek als ik de kinderen bij me heb en veel samen zijn als de kinderen bij hun vader zijn.
Het was een bijzondere route voor een bijzondere relatie. Maar ik ben er dolgelukkig mee.
Ik ben Fien, een veertiger en trotse moeder van twee pubers van 13 (dochter) en 11 jaar (zoon). Ik ben inmiddels twee jaar gescheiden. Hoewel mijn ex en ik de kinderen anders beloofd hadden is het ons niet gelukt om in goede harmonie uit elkaar te gaan. Ik vind dat zeer spijtig, dit verdienen de kinderen niet. En wij eigenlijk ook niet. Ondanks alle pijn en verdriet is dit wel een heel leerzaam proces voor ons allemaal. Inmiddels hebben we de strijdbijl begraven en zijn we in goed overleg met elkaar. Corona crisis en co ouderschap gaat ons goed af!
Daarnaast prijs ik me alweer een tijdje zeer gelukkig met een nieuwe partner. Mijn ervaringen rondom scheiden, lijden en, ondanks de beurse plekken op mijn ziel, met vertrouwen een nieuwe relatie aangaan, deel ik graag met jullie in deze blog.
Lees hier alle blogs van Fien
REAGEER OP DEZE BLOG