In het voorjaar was het nog een “wat als” situatie. We maakten goede afspraken voor het geval we werden geconfronteerd met corona. Lange tijd was het niet nodig.
Kind en ex getest
Twee weken geleden hadden we een gevalletje ‘vals alarm.’ Kind 1 dacht wat te snotteren. Ex-genoot meende ook wat te voelen. Het is net als met luizen: noem het en je hebt jeuk.
In overleg besloten we: kind en ex zouden testen. De uitslag zou niet op tijd zijn voor de wissel. Dus verbleven de kids langer bij hun vader, tot de uitslag er was. Echter, aangezien ex-genoot later die week jarig was, zouden de kids sowieso alweer eerder naar hun vader gaan. Aangezien mijn week drastisch ingekort zou worden, bood ex-genoot aan om wat te schuiven met dagen, zodat ik de kids wat eerder zou hebben. Dát is samen ouders zijn.
Omdat december al zo’n wirwar is met al die feestdagen besloot ik dat het rustiger zou zijn voor de kids om het te laten zoals het was. Bovendien, er doet zich vast ook wel een keer een situatie voor dat ze om de één of andere reden wat langer bij mij zijn. Je kunt dat niet op een weegschaal leggen.
Kind 1 en ex-genoot bleken beide negatief. Gelukkig. De kinderen staken over naar mij.
Weer in quarantaine
Ronde twee is het menens! Kinderen weer bij hun vader. Kind 1 spreekt af met klasgenoot bij ex-genoot thuis. Gezellige middag, klasgenoot schuift mee aan tafel. Maar dan, na het weekend belt ex-genoot me: klasgenoot kreeg dag na bezoek klachten, getest en positief.
Ze moeten wéér in quarantaine, nu met redelijke kansen op besmetting. Ex belt met GGD voor een test maar niemand weet nog wat de richtlijnen zijn en ex wordt met kluitje het riet ingestuurd.
Hij houdt me op de hoogte, ik bied aan boodschappen te doen en kind 2 is even erg verdrietig: weer wachten op de oversteek, ze mist knuffelen met me zo. Ik toon begrip en relativeer: het is niet het einde van de wereld. Maar daar denkt kind 2 anders over. Auw! Even voel ik me machteloos. Mis haar knuffels ook, maar het is even niet anders.
Samen ouders zijn
Ex appt me niet veel later al: we trekken het wel recht als de quarantaine voorbij is. Ja, dit is samen ouders zijn.
Zo vaak denk ik: een jaar geleden had dit niet denkbaar geweest. Was dit nog meer spanning en strijd geworden. Ik ben nog steeds dankbaar dat we het tij konden keren.
Ik ben Fien, een veertiger en trotse moeder van twee pubers van 13 (dochter) en 11 jaar (zoon). Ik ben inmiddels twee jaar gescheiden. Hoewel mijn ex en ik de kinderen anders beloofd hadden is het ons niet gelukt om in goede harmonie uit elkaar te gaan. Ik vind dat zeer spijtig, dit verdienen de kinderen niet. En wij eigenlijk ook niet. Ondanks alle pijn en verdriet is dit wel een heel leerzaam proces voor ons allemaal. Inmiddels hebben we de strijdbijl begraven en zijn we in goed overleg met elkaar. Corona crisis en co ouderschap gaat ons goed af!
Daarnaast prijs ik me alweer een tijdje zeer gelukkig met een nieuwe partner. Mijn ervaringen rondom scheiden, lijden en, ondanks de beurse plekken op mijn ziel, met vertrouwen een nieuwe relatie aangaan, deel ik graag met jullie in deze blog.
Lees hier alle blogs van Fien
En lees meer blogs over Corona.
REAGEER OP DEZE BLOG