Afscheid van een tijdperk
Ik merk dat ik al een tijdje niet meer geschreven heb omdat er geen onderwerpen meer zich opdringen aan mijn hoofd die op papier gezet moeten worden.
Intussen zijn wij alweer 3,5 jaar uit elkaar. Terugkijkend is dat ook ineens al een hele periode! En na onze 2 jaar vechtend posities vinden in ons nieuwe leven, gaan we ook alweer 1,5 goed met elkaar om.
Er is rust; we kijken samen als ouders naar de toekomst van en voor onze kinderen en bouwen beide onafhankelijk van elkaar aan onze eigen toekomst.
Ik met die van mijn partner, waarin we voelen dat onze relatie langzaam schuift naar een nieuwe fase. De verliefde verkeringsfase, voelt langzaamaan afgerond. We kregen in deze fase al een aantal ” hoeveel draaglast kunnen wij samen dragen” situaties voor de kiezen en we bleken zeer veerkrachtig. Voorzichtig onderzoeken we in welke vorm we samen verder gaan. Want dat we verder willen als stel staat als een paal boven water. Maar met ieder onze rugzak met levenservaringen en ik met 2 pubers zoeken we naar een vorm waarin iedereen zich goed kan voelen. Een les uit het verleden: niet meer als een jonge blije pup overal enthousiast inspringen. Hoewel enthousiasme echt bij mij hoort, ben ik op relatievlak een stuk meer bedachtzaam geworden. Angst dat het weer mis gaat laat me toch meer nadenken en afwegen.
Maar ik voel wel: er staat een streep onder de scheiding. En met je rug naar het verleden kun je alleen de toekomst zien.
Kijk ik dan nooit terug? Zeker wel! Soms met tranen en gemis. Gemis van mijn gezin. Van die andere ouder die je trots of zorg beter begrijpt dan wie dan ook. Tranen omdat we het niet redden. En om dingen die gebeurden in die 2 jaren strijd. Maar ook mooie herinneringen. Wij zetten toch maar mooi 2 prachtmensjes op deze wereld. En we brachten ze samen groot. Tegenwoordig kunnen we regelmatig ” weet je nog toen..” situaties ophalen en er nog eens om lachen.
Ik vind dat Annelies en Elske met deze site een mooi platform opgezet hebben om je ervaringen te delen en herkenning, troost, steun en professioneel advies te vinden in een hele roerige tijd in je leven. Want of je nu vechtend en in vrede scheidt: het blijft een live-event die je regelrecht raakt in je hart. En ik wil ze bedanken voor de kans die ze me gaven om mijn ervaringen te delen.
Maar, dit voelde je vast al aankomen, dit is mijn laatst blog.
Als ik blogs voorbij zie komen op mijn Facebook die me aanspreken zal ik ze zeker blijven lezen. En delen met hen waarvan ik verwacht dat ze er iets aan zullen hebben.
Ik wens jullie allen alle goeds, liefde en geluk.
Blijf trouw aan jezelf, hoe lastig de situatie soms ook is.
Fien
REAGEER OP DEZE BLOG