Het lijkt vaak twee stappen vooruit en één stap terug te gaan. Soms lijkt de relatie met m’n ex weer even in rustig vaarwater maar het lijkt dan ook wel of ze zich weer meer dingen permitteert. Zeker als het gaat om de opgestelde regels van het ouderschapsplan.
Zo kwam ik erachter dat ze de kinderen mee had genomen over de grens. Ze ging samen met een collega en haar kinderen zwemmen. “Oh ja ik dacht er niet bij na, ik wist het niet.” We hebben daar verdomme gewoond. Je moet de Maas over dus je wist precies waar je was. Dat ontaardde uiteindelijk in een telefonische ruzie waarbij ze hele hatelijke dingen zei en ik het afkapte.
Dop nu maar je eigen boontjes
Na te hebben gespuid bij mijn ouders en beste vriend heb ik voor mezelf de conclusie getrokken dat ik haar niet meer help. Ze komt nog altijd met haar problemen bij me. Is het een idee om mijn huidige werkgever als referentie op te geven bij sollicitatie – nadat ze net al mijn eisen hebben ingewilligd om te blijven. Zoek het maar uit.
Wat ik zie als beschermen zag zij altijd als bemoeien en controleren. Jij wilde scheiden dus dop nu maar je eigen boontjes…
Voor mezelf voelde het enigszins als een bevrijding en weer een noodzakelijke stap in afstand nemen. Uiteraard blijf ik wel met argusogen kijken naar mogelijke beïnvloeding van het welzijn van de kinderen.
Ik trok de stoute schoenen aan
Een paar dagen later was ik vrijwilliger bij het schoolreisje van de Kids. De ouders moesten met eigen vervoer en ik bood aan om te carpoolen. Ik kreeg twee moeders mee.
In het park waar we waren raakte ik al snel aan de praat met ‘Irene’. Zij was niet zo lang geleden gescheiden en we praatten de heel dag over van alles. Inderdaad, eerlijk gezegd, is het niet de plek of de tijd. Maar het was voor ons allebei vrij natuurlijk.
Toen we aan het einde van de dag weer naar m’n auto liepen trok ik de stoute schoenen aan. Als je me je nummer geeft stuur ik je de foto’s op van vandaag.
Eenmaal thuis was ik ten eerste redelijk trots op mezelf. Er was weer een beetje iets van m’n oude ik boven gekomen. Ik had ballen getoond en dat werd beloond met een telefoonnummer. Ten tweede zat ik ontiegelijk in dubio hoe ik mijn zelfopgeworpen probleem ging oplossen want ik had helemaal geen foto’s gemaakt….
Eerlijkheid kan hopelijk gewaardeerd worden dus ik bekende mijn plan en vroeg of ze zin had om over iets anders te praten bij koffie. Dat zag ze wel zitten. Dus spraken we een week later af.
Dagenlang appten Irene en ik erop los. We hadden veel gemeen, dachten over veel hetzelfde. En ik lag bijna een jaar op haar voor qua scheidingsperikelen dus kwam ik vrij wijs over haha. Ik stelde me geheel open en vertelde haar van alles over m’n leven. En zij mij ook.
Maar helaas…
Op dinsdag kwam er vervolgens een appje…”Kan je me vandaag niet appen? Ik leg het je morgen uit.”
Oh oh…
Bleek dat ze haar telefoon had gekoppeld aan de tablets. Die gingen met de kinderen mee naar papa. Die zag de (onschuldige) foto’s die we elkaar hadden gestuurd en werd helemaal gek.
Dat deed haar beseffen dat ze er nog niet klaar voor was. Nog veel voor hem voelde ook al was de scheiding haar keuze en nog niet genoeg aan haarzelf had gewerkt. Dus kwam het tot een einde.
M’n oude ik komt langzaam terug
Tja dat was k*’t want ik vond haar oprecht leuk maar zoals ik precies hetzelfde had meegemaakt met die vrouw uit Weert (waarover ik Irene had verteld) kon ik het alleen maar accepteren en dankbaar zijn.
Ik heb wel weer het nodige over mezelf geleerd door Irene. Dating apps lekker links laten liggen en gewoon de stoute schoenen aantrekken. Grijp die moed bijeen en ga schaamteloos op die vrouw af. Wat heb je te verliezen? Er zit ergens nog wel iets van mijn oude ik en langzaam komt ‘ie weer terug. Al is het twee stappen vooruit en één weer terug.
Willem (32) schrijft terwijl hij het meemaakt. Na een 12 jarige relatie waarvan 2 jaar getrouwd zit hij nu in het scheidingsproces en geeft een kijkje in hoe hij zijn leven combineert tussen scheiden, kinderen, werk en toekomst.
Lees ook de andere blogs van Willem.
REAGEER OP DEZE BLOG