Het afgelopen jaar heb ik ziek thuisgezeten. Op 26 feb 22 heb ik me volledig ziek gemeld. Het ging niet meer.
De man met de hamer
Ik heb de gehele periode van scheiding gewerkt. Keihard. Mijn vervanger kwam 14 weken ziek thuis te zitten. Prima we werken wel 6 dagen per week. Tuurlijk was dat ook afleiding. Doch komt er een keer de man met de hamer. Ik had het zelf al aangegeven bij mijn werkgever maar eigenlijk wuifde die het weg. Pas toen de cijfers een duikvlucht maakten en het filiaal in chaos was werd ik overgeplaatst om onder de bezielende leiding van een collega wat rust te vinden. Niet veel later vlakte ik volledig uit.
Gezien de onderliggende problematiek van PTSS konden de huis tuin en keuken psychologen van de arbo me niet aan. Een ellenlang traject volgde bij Defensie die wel de expertise in huis heeft. Na 9 maanden(!) had ik eindelijk eens een intake.
Vanaf oktober begon ik langzaam weer met reintegratie. Maar dit om weer überhaupt wat te doen. Ik had al besloten dat ik hier weg wilde.
Afgelopen periode kwam ik wederom thuis te zitten. Vanuit die positie wat rondgekeken. Ik wist al wat ik wilde en waar m’n krachten liggen.
Werkgevers vragen bij sollicitatie van alles. Prima, dat herken ik ook van de gesprekken die ik eerder voerde.
Alleenstaande ouder
Maar zelfs in de huidige arbeidsmarkt staat men te kijken dat je als alleenstaande ouder kiest voor je gezin. Ik wil niet meer hoeven te racen om mijn kinderen net op tijd van de opvang te halen. Mijn dochter die met haar jas aan in het donker voor de ruit zit te wachten.
De afgelopen 11 jaar heb ik alle weekenden en feestdagen gewerkt. Nope doe ik ook niet meer.
Afgelopen woensdag begonnen bij m’n nieuwe baan. Deze voldeed aan al m’n wensen. Begrepen ook volledig dat een goede werk privé balans niet alleen nodig is maar de basis.
Na de eerste werkdag proberen weer een ritme te vinden met sport en huishouden. Het viel me wel rauw op m’n dak dat je weer in een leeg appartement thuiskomt. Niemand die je verhalen kan aanhoren over je (eerste) werkdag maar ach we hadden ’t al gevierd op de dag dat ik m’n contract tekende.
In m’n 5 jaren plan na scheiding (ja ik ben iemand die ergens naartoe moet werken) is eindelijk de eerste echte grote stap gezet. Nog 2 te gaan en nog 3 jaar om dat te bereiken.
Willem (32) schrijft terwijl hij het meemaakt. Na een 12 jarige relatie waarvan 2 jaar getrouwd zit hij nu in het scheidingsproces en geeft een kijkje in hoe hij zijn leven combineert tussen scheiden, kinderen, werk en toekomst.
Lees ook de andere blogs van Willem.
REAGEER OP DEZE BLOG