“Pappa, mag ik een cavia?” vraag Inara met haar liefste stem. Ze is vijf jaar, maar op een één of andere manier is het begrip huisdier tot haar doorgedrongen. Onze honden zijn na de scheiding bij mijn ex gebleven, maar die vindt ze maar een paar oude sokken. Ik probeer nog wat humor door te zeggen dat we haar zusje ook al hebben. Tsja, maar die is geen cavia is het terechte en duidelijke antwoord. En pappa moet niet zo gek doen. Het is haar immers ernst en dan mag pappa geen grapjes maken. Op mijn poging om haar door te verwijzen naar haar moeder krijg ik een doodleuk antwoord. “Mamma zei dat ik het jou moest vragen. Mamma heeft de honden al.”Ah, mijn ex is me voor geweest met afschuiven. Een ander niet benoemd voordeel van co-ouderschap is dat het soms lukt de bal bij de ander te leggen. Nu ben ik de klos, ondanks dat er bij ons ook al twee katten rondlopen.
Een vijfjarige is uiteraard nog geen verantwoord verzorger. Maar opvoedkundig wordt het wellicht wel tijd om het te gaan leren. In de huishouding doen alle kinderen al steeds meer klusjes vrijwillig en soms zelfs ongevraagd. Hun vaardigheid in de uitvoering en samenwerking daarin verbaast me regelmatig. En kinderen willen altijd een stapje meer. Stapje voor stapje zelfstandiger worden en de wereld ontdekken. Inara kan al heel goed een (kleine) hond uitlaten. Ze heeft er gevoel voor, voldoende geduld en een natuurlijk overwicht. Dus met haar empathie voor dieren zit het wel goed. Maar een huisdier is een grote stap, omdat je met name als ouder er jaren aan vast zit. En we hebben al twee katten die met p-te-p mee kwamen. Kleine knaagdieren zijn dus al geen echte optie. Een snelle rondgang leert me dat er maar weinig dieren zijn die echt geschikt zijn voor kleine kinderen. Met name de hond en kat komen daar goed uit. Maar ja, die zijn er al.
Ikzelf ben opgegroeid met veel dieren, die echter maar zelden lang bleven. Er zaten veel impuls aankopen bij en de verzorging liet te wensen over. Dat ga ik dus niet herhalen. Ik begin denk ik kleiner. Ik heb drie plantjes gekocht die de kinderen de komende weken mogen verzorgen. Het verzorgen bestaat uit het bijna elke dag water geven. Ik help ze in de basis niet herinneren. Ik kijk gewoon hoe lang ze dit vol gaan houden. Dieren zijn immers levende wezens en kinderen raken nog wel eens uitgekeken op een “nieuwe aankoop”. Dan mogen de ouders het verder oplossen en dat wil ik voor mezelf niet.
Een kort overleg met mijn ex leert me ook dat zij er zelf weinig in ziet om een nieuw huisdier te moeten ontvangen. En ik kan me voorstellen dat Inara wel eens de kooi mee zal willen nemen. En als ik er niet ben door bijvoorbeeld vakantie, hoe moet het dan. Mijn ex zal hier dus een rol kunnen spelen. En de kinderen zijn niet de hele week bij me, dus ik zal er ook altijd een deel van de week voor opdraaien. Nee, dat wordt geen snelle beslissing. Een nieuw dier lijkt heel leuk, maar ik wacht maar eerst het plant experiment af. Als dat al niet goed gaat, dan is mijn verhaal ook duidelijk. Mijn kind een les rijker en een hoop dierenleed voorkomen. Maar als het wel goed gaat, dan zal ik er helaas aan vast zitten. Dan wordt het denk ik iets in een buitenverblijf. Of zal ik maar gaan beginnen met de kat eten laten geven….
Daniel is vorig jaar gescheiden. Hij blogt twee wekelijks over zijn leven als gescheiden man en alleenstaande vader. Sinds kort heeft Daniel een vriendin.
REAGEER OP DEZE BLOG