Als alleenstaande moeder met de kinderen op vakantie, blog van Loes

Deze zomer ga ik voor het eerst alleen op vakantie met m’n zonen van 8 en 12 jaar. Ik heb gekozen voor een weekje Noord Brabant in een stacaravan op een camping. Dat leek mij de laagste drempel om deze nieuwe  vorm van vakantie vieren eens in alle rust uit te proberen. Niet te ver weg dus sowieso geen uren in de file of na een lange, vermoeiende rit nog zoeken in een vreemd land naar je vakantieadres. En er zijn pretparken en dierentuinen in de buurt waar we nog nooit geweest zijn, maar absoluut zullen bezoeken.

Nooit eerder waren onze kinderen op vakantie in een caravan, maar ik weet nu al dat ze dat geweldig zullen vinden, net als het contact met andere kinderen en de animatieprogramma’s. Maar ex en ik waren nogal gehecht aan rust en privacy en kozen altijd voor een vakantiehuisje in een rustige omgeving. Maar nu dus een camping.

Ik zie er eigenlijk niet tegenop

Eigenlijk zie ik er helemaal niet tegenop. Het lijkt me juist wel heerlijk dit jaar niet zo ver te hoeven. Ik ben ook nog nooit in Noord Brabant op vakantie geweest. En als de kinderen zich vermaken en ik tijd heb om een goed  boek te lezen of een dommig spelletje Candy Crush te spelen dan ben ik al gauw tevreden. Al zal ik me waarschijnlijk wel onthand voelen om als trio naar een pretpark te gaan, want in de attracties zal er altijd één alleen zitten. Tja, het gezin, dagjes uit; het wordt nooit meer zoals het was.

Ik stel me voor of ik me “bekeken” zal voelen als trio in een pretpark of als alleenstaande moeder op m’n campingstoeltje. Niet dat het me veel kan schelen. Ik vind het kijken naar de ogenschijnlijk gelukkige gezinnetjes  zwaarder dan bekeken worden. Ik vraag me af hoe dat voor mijn kinderen voelt. Zouden zij zich ook bekeken voelen of moeite hebben met het feit dat andere kinderen wél met hun papa in de achtbaan gaan als stoere mannen onder elkaar? One big happy family…

De lol moet je zelf maken

Als alleenstaande moeder moet je vader en moeder tegelijk zijn. Gelukkig heb ik spreekwoordelijk een behoorlijke dosis testosteron, ben ik niet bang voor spinnen en kan ik met een setje gereedschap aardig overweg. Maar ja. Dat vult geen lege plek in een achtbaan….

Maar misschien staat mijn caravan wel naast die van een stel dat continue ruzie maakt en prijs ik me zielsgelukkig als trio. Wie zal het zeggen. Maar het feit is duidelijk: je moet het geluk in jezelf zoeken, dankbaar en tevreden zijn met wat je wél hebt. En de lol? Die moet je zelf maken!

Ik ben Loes, bijna 43. Status: Na 22 jaar relatie, waarvan ruim 16 jaar getrouwd, gescheiden. En inmiddels zelfs weer verliefd. Kinderen: Ik heb twee zonen van 8 en 12 en co-ouderschap, ook met mijn twee honden. Dus soms heel stil in huis en dan weer een levendige boel. Werk: Ik werk 32 uur per week in 5 dagen. Heb een oud huis gekocht waarin geklust moet worden en ik loop dus standaard achter de feiten aan in mijn huishouden. #opgevenisgeenoptie Kernwoorden: accepteren wat is, loslaten (daar is ie weer), humor, liefde, respect.

Lees ook de andere blogs van Loes