Het leven na de scheiding
Het leven wordt iets normaler. Z zit in een nieuwe klas en dit vraagt even wat gewenning. Maar daarnaast heb ik mijn leven tijdens de scheiding toch behoorlijk op de rit. Ik zorg goed voor Z en voor H, mijn huishouden loopt, mijn werk gaat goed, ik zie gezellige mensen en ik doe geregeld leuke dingen. Het gevoel van alleen zijn blijft, maar de scherpe kantjes zijn eraf. Vooral het delen van de dagelijkse dingen vind ik een gemis. Gelukkig is daar mijn steunpilaar die ik altijd kan bellen en die altijd naar mij luistert.
Vriendschap
Met de vader van het vriendinnetje van Z ontstaat een hele leuke vriendschap. We zijn allebei alleenstaand werkende ouder met de volledige zorg voor onze kinderen. We voeren leuke en goede gesprekken, kunnen veel met elkaar delen en doen af en toe iets gezelligs met de kinderen. Het doet me goed en ik heb er zomaar in korte tijd een hele goede vriend bij. Op het moment dat ik er ontzettend doorheen zit, neemt hij me een avond mee uit. Zonder bijbedoelingen, gewoon als vrienden. Even eruit, tijd voor onszelf, gezellig en even bijtanken. Ik heb een geweldige avond gehad en genoten. Dat dat nog kan! Dat ik nog kan genieten. Daar verbaas ik me gewoon over. Daarna doen we ook wel eens een bakkie leut of een filmpje zonder kinderen.
Vlam
En zonder dat ik het verwacht, bedacht, zocht of voorstelde sloeg de vlam in. Ik vind hem leuk. Heel erg leuk! Ik heb zo’n enorme klik met hem. Ik heb het zo fijn met hem. Er heerst een zinderende spanning tussen ons. En nu ben ik verliefd. O mijn god… ik ben verliefd. Dat mag niet, dat kan niet, dat doe ik niet. No way! Ik begin er niet meer aan. Mannen…ik ben er klaar mee. Doodeng, niet voor mij weggelegd, niet aan beginnen, kan niet als alleenstaand moeder, ben ik nog helemaal niet klaar voor. Ik ben compleet in verwarring, sta compleet op mijn kop. Na twee dagen buikpijn en totale verwarring besluit ik: als ik leef in angst, leef ik niet. Als er niets vast staat, is alles mogelijk. En als ik ooit weer gelukkig wil worden, moet ik misschien maar springen en kijken wat er gebeurt. Dus ik doe het: ik spring met mijn ogen dicht en spring er vol in.
Nadia: Ik ben 40 jaar en heb een zoon van 5 en een jonge hond. Mijn man wil een scheiding en ik heb geen idee hoe de toekomst eruit gaat zien.
Marieke - 30 jul 2016
Ohhhh Nadia, wat heerlijk toch.... als de liefde zo onverwacht op je pad komt..... heeeeerlijk..... duik erin en geniet!!!! Je hebt me trouwens erg nieuwsgierig gemaakt: wordt de liefde beantwoord? Of is dat iets voor de volgende blog ;-)
Engel - 30 jul 2016
Als eerste wil ik je zeggen dat ik zo blij voor je ben. Maar ik vind je ook wat stoer en dapper. Ik herken alles in wat je schrijft. Ik kreeg 3,5 jaar geleden de BOM te horen. Ik was toen 27 jaar samen met een man waarvan ik dacht dat het goed zat. Out of the blue stortte dus mijn wereld in en het ergste was dat hij dat gevoel al 5 jaar had. Ik heb een heel naar na huwelijk achter de rug. Mijn zoon van toen 12 heeft het erg zwaar gehad (mede door het slechte contact met vader) Moest mijn verwerking regelmatig in de ijskast zetten om zijn verdriet op te vangen. We zijn nu dus 3,5 jaar verder en het gaat inmiddels een stuk beter met ons, alleen...........Ik heb er een aardige beschadiging aan overgehouden. In die zin dat ik er nu achter ben dat ik mezelf niet meer durf te geven of te hechten. Het vertrouwen is weg. Vandaag zegt iemand ik hou van je en morgen is hij weg. Natuurlijk krijg ik veel vragen en opmerkingen van mensen. Al een leuke man ontmoet? En als ik probeer uit te leggen waar ik zo tegenaan loop merk ik (hoe goed ze het ook bedoelen) dat ze er eigenlijk niets van snappen. Ik wens je kracht, vertrouwen maar vooral verliefdheid toe Nadia!