“Wij van team xxx* streven een urban street wise kledingstijl na voor B. en vragen Astrid dat te respecteren.”
Ik geloof mijn eigen ogen niet als ik het voorgaande lees. Ex heeft in de voorlaatste sessie met de mediator aangegeven dat hij zich nu opeens wil gaan bezighouden met het kopen van kleding voor dochter B. en heeft zijn eisen op papier gezet. Acht jaar lang (waarvan we 3 jaar zijn gescheiden) heeft hij me m’n gang laten gaan, gaf me (financieel) alle vertrouwen en complimenteerde me vaak genoeg met hoe onze dochter eruit zag.
Maar nu opeens moet alles anders en het moet met name allemaal opnieuw vastgelegd worden in het ouderschapsplan. Voor de zoveelste keer begrijp ik werkelijk niet waarom.
B. is qua kleding heel makkelijk. Lange broek, shirt met lange mouwen, gympen, klaar. Iets anders hoef je haar niet voor te schotelen want ze trekt het simpelweg niet aan. Bij de mededeling dat ze voortaan zelf mee moet om kleding te kopen, trekt ze een dermate vies gezicht dat je zou denken dat je haar een oneerbare voorstel doet. Dus shop ik nog steeds zelf maar ben ik de laatste tijd wel wat voorzichtiger met gekochte kleding presenteren als voldongen feit. Want bij sommige kledingstukken sla ik blijkbaar de plank volledig mis en spreekt het vieze gezicht boekdelen. Maar meestal gaat het goed. Kind blij, moeders blij en vaders vond alles altijd best.
Tot nu. Team xxxx wenst zelf een deel van het kledingbudget te beheren, uit te geven én een stempel op de stijl te drukken. Een stijl die dochter B. straks steeds meer en meer zelf bepaalt. Waarvan wij als ouders hooguit de grenzen aan moeten geven. Zoals de grens van een naveltruitje onder de navel ligt en niet daarboven.
Begrijp me niet verkeerd. Het bedrag dat we gereserveerd hebben voor kleding is net zo goed van ex als van mij. Dus als ex kleding wil kopen, gaat hij z’n gang maar. (let wel: we hebben een gezamenlijke rekening waar hij gewoon bij kan, maar zich totaal niet voor interesseert) Zolang hij het kopen van een jas of schoenen maar even in overleg doet. Zodat ik niet op donderdag een winterjas koop en hij op vrijdag.
Maar nu opeens gaat ‘het team’ erover beslissen? Lees: dus ook de nieuwe vriendin van ex? Gaat zij mijn geld uitgeven en voor mij bepalen wat de stijl van onze dochter is? En aan overleg doet ex niet, dus een simpel appje met de mededeling ‘ik heb een winterjas gekocht’ is onoverkomelijk voor hem.
En oh ja, de door het team gekochte kleding moet bij de overdracht (ik haat dat woord) van dochter B. retour. Want eigenlijk wil ex helemaal niet dat door hem gekochte kleding naar mij gaat. Dit alles staat zwart op wit. En of ik dat even wil respecteren.
Met alle respect, maar respect moet je verdienen. Respect valt niet af te dwingen. Ik wil graag gerespecteerd worden als moeder. Maar dat lijkt voor ‘het team’ ook onoverkomelijk. Helaas…. Ik vrees dat we nog een lange weg hebben te gaan.
* ex en zijn nieuwe vriendin beschouwen het samengestelde gezin als team. Uitdrukkelijk niet als gezin omdat vriendin geen kinderen wil dus laat staan een gezin.
Mijn naam is Astrid, ik ben 46 jaar en supertrotse moeder van een dochter van bijna 8. Sinds mei 2015 gescheiden met 50/50 co-ouderschap. De scheiding en de eerste 1.5 jaar daarna verliepen in goede harmonie. Maar sinds ruim een jaar zijn we alsnog in een vechtscheiding beland en ik begrijp werkelijk niet waarom. Sinds kort ben ik wel weer gelukkig met een nieuwe partner, die helaas eveneens verwikkeld was in een vechtscheiding. Voldoende inspiratiebron voor blogs, waarvan ik hoop dat die ooit opdroogt.
REAGEER OP DEZE BLOG