Blog Olivia, de laatste loodjes van mijn echtscheiding

Deze fase van mijn leven staat in het teken van ‘de laatste loodjes’. Ik vermoed dat er ergens na de zomer een datum wordt geprikt waarop onze echtscheiding dient. Vier jaar nadat ik ben vertrokken zal er eindelijk duidelijkheid komen over waar ik na meer dan 20 jaar huwelijk sta. Dat het niet best is, dat weet ik al. Het verstrijken van de tijd heeft vanaf het begin in het voordeel van X gewerkt en dat heeft hij optimaal benut. De Nederlandse wet houdt nu eenmaal geen rekening met afspraken die wel op papier staan maar nooit zijn ondertekend. Er zit dus niets anders op dan dat straks te accepteren, de bittere pil te slikken en verder te gaan met mijn leven. Vanaf een nieuw nulpunt.

Ik kijk er naar uit. De afgelopen paar jaar heb ik tot vervelens toe het hele rouwproces doorlopen en ik merk dat ik daar wel klaar mee ben. Van ongeloof, verdriet naar boosheid tot acceptatie, het kwam zo uit het boekje. Dat ons huwelijk voorbij was, dat had ik na het mislukken van onze lijmpoging twee jaar geleden al een plek gegeven. Waar ik meer moeite mee had en waar ik haast nog langer over heb gedaan is accepteren dat ik geen goede verstandhouding met de vader van mijn kinderen zou overhouden. Dat is heel jammer. Niet alleen voor onze kinderen, maar ook voor ons zelf.

Dat laatste stukje, die strohalm, de wens en ook behoefte dat wij als beschaafde, ontwikkelde volwassenen met een lang liefdevol gedeeld verleden toch in staat zouden moeten zijn om onze kinderen op de eerste plaats te zetten en omwille van hen een fatsoenlijk contact zouden moeten kunnen onderhouden, dat was het moeilijkste om los te laten. Want loslaten staat in dit geval gelijk aan opgeven. En ik ben geen opgever. Nooit geweest. Ik ben een vechter, een doorzetter een volhouder. Ik blijf in tegenstelling tot de meeste mensen tot in het oneindige proberen om iets te veranderen, verbeteren, er een positieve draai aan te geven.

Dit was al zo toen we samen waren, dit deed ik opnieuw toen we al anderhalf jaar uit elkaar waren en na de definitieve breuk zette ik me volledig in voor een nette eerlijke afronding en een goede verstandhouding als co-ouders. Het mocht niet baten. Opgeven dus. Dat is de zure appel, de bittere pil. Het past me niet, maar zelfs ik word door schade en schande wijzer. Het verstrijken van de tijd helpt, want van daaruit ontstaat er berusting. En daar ben ik oprecht blij om. Er gloort licht aan de horizon, het einde is in zicht. Er komt een dag, dan kan ik het allemaal echt afsluiten en achter me laten. Nog even volhouden.

Olivia, is 43 jaar, heeft 3 puberkinderen en is ruim 3 jaar geleden in een scheiding beland waar ze nog steeds mee worstelt.