Het begin van 2013 was bijzonder. Het was definitief over en uit tussen X en mij en het plan was op basis van onze gemaakte afspraken bij de mediator ten tijde van onze proefscheiding de werkelijke scheiding zo snel mogelijk te laten voltrekken. Prima plan. Op die manier konden we niet alleen emotioneel maar ook praktisch echt verder met ons eigen, nieuwe leven.
Definitieve afhandeling scheiding?
Maar toen we in februari opnieuw aan tafel bij de mediator zaten voor de definitieve afronding van kwam zijn eerste kleine ‘bezwaar’ uit de hoge hoed. Hoewel hij me had kort daarvoor nog had bezworen dat we het samen netjes en volgens de gemaakte afspraken zouden afronden bleek dit amper twee maanden later niet meer het geval. Ik was verbaasd, geïrriteerd ook, maar wilde dat het eindelijk afgerond werd. Ik ging dus akkoord toen hij alsnog vroeg de waarde van onze gezamenlijke koopwoning naar beneden bij te stellen. Dat was het begin van het einde.
Nu dan?
De volgende afspraak bij de mediator in april moest een dag van tevoren worden afgezegd omdat X de beloofde laatste paparassen niet tijdig had opgestuurd met als gevolg dat we pas weer in juni bij de mediator aan tafel konden. Hoezo snel scheiden? Ik kreeg X in de maanden ervoor simpelweg niet in beweging. Op mijn vragen waarom het allemaal zo moeizaam ging, waarom hij de papieren niet had opgestuurd kreeg ik geen antwoord, mails over de afronding werden genegeerd, de gezamenlijke belastingaangifte werd door hem uitgesteld, het was een aaneenschakeling van negeren en mij overal op laten wachten. Ik probeerde geduldig te blijven. Het einde was in zicht, nog even op mijn tanden bijten. Dacht ik.
Misschien nu gescheiden?
Onze afspraak in juni bij de mediator werd een complete ramp. In plaats van nu eindelijk de puntjes op de i zetten en het hele spul naar de rechtbank sturen kwam er een nieuw konijn uit de hoge hoed. Bij aankomst kon er nog geen ‘hallo’ van af en eenmaal binnen stak X een tirade af waar de honden geen brood van lusten. Compleet opgefokt, gefrustreerd, letterlijk met de vuist op tafel slaand kreeg ik een enorme tirade over me heen. Ik keek en luisterde naar een complete vreemde. Verbijsterd was ik.
Kort en netjes gezegd kwam het erop neer dat X al onze afspraken, die al tweeëneenhalf jaar van kracht waren geweest, niet meer redelijk vond. Hij veegde ze allemaal van tafel. Hij was niet meer van plan om op basis daarvan te scheiden. Ook de mediator was perplex. Hij was het tijdens de laatste afspraak toch ook overal mee eens geweest? Wat was er opeens veranderd? Op die vraag heb ik nooit antwoord gekregen.
Hij gedroeg zich zo afschuwelijk, gemeen, verbaal agressief, denigrerend en arrogant dat ik na 10 minuten ben opgestapt. Dit was zinloos. Ook de mediator greep niet in, die was eveneens volkomen overdonderd. In een waas reed ik naar huis. Bang voor wat er komen ging, geïntimideerd, verdrietig en boos. Wat gebeurde er? Wat was er in godsnaam met hem aan de hand? De scheiding was in één klap verder weg dan ooit. We waren bijna drie jaar uit elkaar (op de verzoeningsfase na) en ik was terug bij af.
Olivia
Olivia, is 43 jaar, heeft 3 puberkinderen en is ruim 3 jaar geleden in een scheiding beland waar ze nog steeds mee worstelt.
REAGEER OP DEZE BLOG