Blog van Thera, Maar ik ben die ex

In de beginfase van de scheiding heb ik boeken verslonden over scheiden. Over co-ouderschap, over gevolgen voor de kinderen, over het opstellen van een convenant en over rouwverwerking. Maar ik las ook veel over samengestelde gezinnen. Mijn kinderen werden bij hun vader (nagenoeg) direct onderdeel van zo’n gezin. Wat ik daar hoopte te vinden was informatie over hoe ik daarmee om moest gaan. Ik heb het niet gevonden. De informatie is er niet, of ik heb niet op de juiste plekken gezocht.

Wat ik in die boeken wel las was wat de stiefouders en de biologische ouders binnen zo’n samengesteld gezin wel of niet moeten doen. Hoe de kinderen kunnen reageren. Wat de valkuilen zijn. Waarmee rekening te houden en hoe om te gaan met de ex. Maar ik ben die ex. En nergens wordt verteld hoe als ex om te gaan met het andere gezin, waar onze kinderen wel, maar ik geen deel van uitmaak. Er zijn workshops voor stiefgezinnen, speciale stiefmoederdagen, stiefcoaches en heeeeel veel sites over samengestelde gezinnen, maar voor zover ik heb gezien niets voor ‘de ex’.

Dit is mijn eerste scheiding en ik weet ook niet zo heel goed wat er van me verwacht wordt. Is het normaal dat de nieuwe vriendin van mijn ex een rol speelt in de opvoeding? Waar trek ik de grens? Waar bemoei ik me wel mee en vooral waar bemoei ik me niet mee? Wat beslis ik? Hoe gaan anderen om met zaken als ouderavonden, open dagen, verjaardagen en kerst? Ik vind het lastig. En ik blijf het ook lastig vinden. Ik heb voor mijn gevoel het wiel zelf uitgevonden. En ik heb die grens heel scherp gesteld. Ik en mijn ex zijn de ouders. Wij voeden op. Wij nemen de beslissingen, als het gaat over huis overschrijdende beslissingen, de praktische zaken dus, zoals school, bijles en therapie. Verder neem ik in mijn huis de beslissingen. En hij (samen met zijn partner) in hun huis. Want het was al heel snel duidelijk dat wij daarin geen overeenstemming konden vinden. Geen overeenstemming over dagelijkse zaken, zoals bedtijden en kleding. En misschien is dat helemaal niet nodig. Maar ook daar had ik graag gehoord of gelezen hoe anderen dat aangepakt hebben.

Het is zoeken naar een nieuw evenwicht met de man die eerst mijn partner was en nu in mijn leven alleen een rol speelt als vader van onze kinderen. Wat ik als ex-partner ook van hem vind, hij is en blijft de vader van de kinderen. Bij ons is er sprake van een fragiel evenwicht. Wel een goed evenwicht. Hoe wij momenteel de zaken regelen is op een respectvolle manier en met begrip voor de ander. Maar het blijft wel fragiel. Ik vind communiceren met een ex zoveel moeilijker dan communiceren met een partner. Of misschien is het wel: als het niet lukte tijdens het huwelijk dan is er een grote kans dat het in die na-huwelijkse periode ook niet gaat lukken. Er zijn geen natuurlijke gesprekmomenten meer. Er wordt niet meer samen gegeten, we gaan nergens samen heen, we zitten niet samen op de bank.

Al die momenten waar het voorheen “even over de kinderen ging”, die zijn er niet meer.