Blogger I-Pat is zijn psycholoog eeuwig dankbaar

Hallo Sylvia,

Ik heb getwijfeld of ik deze blog misschien met Lieve Sylvia moest beginnen.
Maar dat is misschien een beetje raar als ik een blog schrijf gericht aan jou.
Je bent natuurlijk mijn Psycholoog, degene die ik eeuwig dankbaar moet zijn. 
Een Hallo als aanhef is veel te karig, maar ik kies er wel voor op dit moment.

Weet je Sylvia, ik liep laatst over straat. Ik was op weg naar een goede vriend en zijn vrouw.
En terwijl ik daar even door het mooie centrum liep, waren er ineens twee mensen die met een grote boog om mij heen liepen. 
Ik weet wie deze mensen zijn. Ze zijn bang voor mij.
En dat deed me denken aan het eerste gesprek wat ik bij jou had.
Ik gaf je aan dat er mensen zijn die bang voor mij zijn en dat ik dat onbegrijpelijk vind, omdat ik geen vlieg kwaad doe.
Ik heb alleen een kort lontje als mij of mijn kinderen onrecht aangedaan wordt en daar is sprake van. 
Zowel mijn kinderen als ik zijn geteisterd met onrecht en dan word ik boos. Is dat een reden tot angst?

Weet je nog dat ik jou vertelde dat ik een keer ongevraagd gefilmd ben, terwijl ik gewoon op weg naar mijn kinderen was?
Dat filmpje heb ik later, via via mogen ontvangen. 
Het stond op Social Media en was via WhatsApp aan meerdere mensen verstuurd. 
Ik had een beetje een klote dag en wilde degene die mij filmde voor d’r bek slaan op die bewuste dag.
Toch heb ik het niet gedaan, omdat ik dacht aan wat jij mij hebt gezegd;
Namelijk dat als ik hoog in mijn emotie zit dat ik dan contact met jou mag zoeken. 
Omdat jij het druk hebt en dus niet meteen kunt reageren is mijn boosheid alweer gezakt tegen de tijd dat jij hebt gereageerd. 
Het werkt Sylvia. 
Ik heb toen ik werd gefilmd, contact met je gezocht en jij hebt mijn boosheid laten zakken. 
Ik ben je daar nog dankbaar voor, anders had ik denk ik ook een aanklacht tegen mishandeling aan mijn broek gehad.
En dan hadden die beelden misschien wel Shownieuws bereikt.

Door de boosheid die ik eerder voelde heb ik een hoop dingen gedaan die ik je achteraf pas vertelde. 
Zo heb ik contact gezocht met het AD en een interview gegeven. 
Ze durfden het alleen niet te plaatsen, ze waren bang.
Ik had contact met de redactie van een Talkshow bij RTL.
Ze zagen wel wat in mijn verhaal, maar ze durfden mij niet uit te nodigen, uit angst.
Minister Sander Dekker, de man die werk zou willen maken van ouders die door de ander verstoten worden, reageerde ineens niet op mijn berichten, toen ik hem liet zien dat er sprake was van ouderverstoting van mijn kinderen.
En smeekbedes om mij te helpen in de strijd die ik aan het voeren was, werden geweigerd door alle instanties die daartoe wel bevoegd zijn.
Iedereen was ineens bang. 
Sander Dekker heeft zich in mijn ogen ongeloofwaardig gemaakt en dit is voor mij weer een reden waarom ik nooit op de VVD zal stemmen.

En steeds maar weer was jij daar om mij te redden uit de situaties die het mij soms heel moeilijk hebben gemaakt, Sylvia.
Ondanks alles ben jij degene geweest die vindt dat een kind in alle omstandigheden beide ouders moet zien. 
En jij ging het gesprek aan met de mensen en instanties die daarover gaan. Waar ik steeds geweigerd werd, kreeg jij het wel voor elkaar.
Het eerste succesjes wat jij voor mij behaalde was het beeldbellen met mijn kinderen. Mijn verzoeken daartoe werden steevast geweigerd.

Jij kent mijn kinderen en je wist hoe belangrijk het voor ze is om mij vaker te zien, dan die anderhalf uur in twee weken.
Het is je gelukt. 
Ik spreek mijn kinderen nu iedere donderdagmiddag via een beeldbel verbinding. 
Dat heb ik te danken aan jou en ik zou niet weten hoe ik je hiervoor moet bedanken.

Daarna heb je doorgepakt en heb je in overleg met jouw netwerk besloten dat er ook een omgangsregeling moest komen.
Hoe het ook zou wenden of keren, mijn kinderen moesten naar huis, vond jij met je team.
Je hebt gehamerd op een omgangsplan, wie dat ging maken en wanneer. 
Je hebt je hard gemaakt voor de gevolgen en de schade die mijn kinderen kunnen lijden als ze niet heel snel in contact met mij zouden komen, langer dan dat nu het geval is.

Tijdens mijn vakantie was daar ineens het verlossende woord:
Vanaf oktober, komen mijn kinderen weer thuis in hun vertrouwde omgeving.
Eerst een paar uurtjes om te wennen, daarna mogen ze stapsgewijs ook bij mij slapen.
Deze stap is gezet en ook deze heb ik volledig aan jou te danken.

Ik blijf je betrekken bij het gehele traject. 
Het volgende doel is uiteindelijk een zorgplan, waarin ook vermeld staat wanneer de kinderen bij mij zijn met feestdagen, en hoe het geregeld dient te worden met verjaardagen en vakanties. 
Maar eerst even hiervan genieten en de teugels iets laten vieren, voor even.

Ik ben jou en je netwerk aan experts zeer dankbaar voor alles wat je tot nu toe hebt gedaan. 
Dankbaar dat je mij wilde helpen, ondanks dat je al een deel van mijn verleden kende.
Want als het gaat om hulpverlening, sta ik als vader achteraan in de rij. 
En jij hebt mij met kleine stapjes vooraan in de rij gezet.

Dat mijn kinderen weer thuiskomen zal hopelijk minder impact op ze gaan krijgen dan het gemis dat ze nu al 15 maanden ervaren.

Dat ik nu niet vastzit voor mishandeling komt voornamelijk omdat dat item van één minuut op shownieuws mij bespaard is gebleven.
Allemaal dankzij jou en je tips.

Ik ben je eeuwig dankbaar Sylvia.

I-Pat: Vader van twee kinderen, regio Rotterdam, analoge man in een digitale wereld, beland in vechtscheiding, blogt recht uit het Rotterdamse hart.

Lees ook de andere blogs van I-Pat.